Het Prince Charming-effect
Het Prince Charming-effect is vernoemd naar Prince Charming, een van de archetypische figuren die geworteld zijn in je onderbewustzijn. Het geeft vorm aan het steeds terugkerende idee dat ergens daarbuiten de perfecte persoon voor jou is. Het is een stil en bijna obsessief verlangen waardoor je vaak op dating-apps naar andere mensen zoekt, zelfs als je een stabiele partner hebt.
Denk echter geen moment dat dit verlangen naar relationele perfectie uitsluitend betrekking heeft op vrouwen. In feite zijn er in werkelijkheid veel mannen die ‘Prince Charming’ willen zijn. Met andere woorden, een heroïsch model van ideale mannelijkheid.
Dit soort gedrag en de psychologische constructies die ons bepalen, vertonen vaak interessante verschijnselen. Sommigen suggereren dat deze afbeeldingen van de mechanica van verlangen, aantrekking en gedrag louter sociaal-culturele producten zijn.
Hoe kan dit type syndroom dat zijn naam ontleent aan het beroemdste personage van Walt Disney worden verklaard? Wij nemen een kijkje.
Kenmerken van het Prince Charming-effect
We hebben het allemaal gedaan. Een geliefde geïdealiseerd. Zeker toen we jonger waren. Het echte probleem komt wanneer je liefde in het algemeen idealiseert. Dit gebeurt wanneer je, ondanks dat je een stabiele en bevredigende relatie hebt, toch een zekere leegte en verlangen in je voelt. Sterker nog, je hebt de neiging om te denken dat er misschien iemand is die veel beter voor je is.
Daarom ontsnapt je geest in je dagelijkse leven en fantaseert over andere mogelijkheden. Je gaat ervan uit dat er een perfecte en opwindende persoon moet zijn, iemand die in staat is om perfect op jou af te stemmen in geest, lichaam, idealen en gedachten. Je denkt dat je soulmate ergens is en dit idee brengt je ertoe om via Tinder en elke andere dating-app naar hen te zoeken.
Het Prince Charming-effect definieert degenen die zo’n romantische versie hebben van hoe liefde zou moeten zijn, dat ze vaak een bevredigende relatie missen. Sterker nog, ze kunnen zelfs een bestaande verloving verbreken, alleen maar omdat ze onvermurwbaar zijn dat het geen echte liefde is, en dat er ‘iets diepers’ moet zijn.
Bijna zonder het te beseffen, worden ze zoekers naar een mythologische heilige graal die hen alleen maar ongeluk en teleurstelling brengt. Er zijn echter diepere en meer opvallende aspecten van dit effect die het ontdekken waard zijn.
Wie op zoek is naar zijn ideale prins of prinses, zoekt niet alleen iemand die fysiek perfect en charmant is. Waar ze echt naar streven, is het bereiken van een absolute emotionele en mentale verbinding.
Het eeuwige verlangen om een perfecte verbinding te bereiken
Het Prince Charming-effect is geen pathologische aandoening, het beschrijft alleen een psychologische realiteit. In dezelfde lijn worden karakters van klassieke verhalen al tientallen jaren gebruikt om bepaald gedrag te beschrijven.
Een voorbeeld is het assepoestercomplex, bedacht door Dr. Peter K. Lewin in 1976. Later keurde een studie van de Universiteit van Delhi (India) (Engelse link) deze term goed om de afhankelijkheid van sommige vrouwen in hun emotionele relaties aan te tonen.
Met betrekking tot het archetype van Prince Charming, symboliseert het de behoefte om liefde te idealiseren. Bovendien belichaamt dit label het psychologische verlangen om een perfecte verbinding met een andere persoon te hebben.
Om deze reden probeert het ook de oorsprong van veel ontevredenheid in relaties (Engelse link) zichtbaar te maken. Dit zijn het soort situaties waarin een individu nooit helemaal gelukkig is. Dat komt omdat hij ernaar verlangt authentieke intimiteit met iemand te bereiken. Een gepassioneerde vorm van liefde waarin het begrip en de bevrediging van al zijn behoeften absoluut en bijna magisch is.
Het Prince Charming-effect bij mannen
Dit effect vormt een veelvlakkige psychologische realiteit doordat het meer dan één kenmerk vertoont. Achter hen bevindt zich echter het vaak gevaarlijke en disfunctionele zaad van romantische liefde. Degene die totaal verkeerde ideeën ontkiemt over hoe genegenheid en relaties in het algemeen werken.
Bij mannen manifesteert het Prince Charming-effect zich soms op een merkwaardige manier. Er zijn jonge en minder jonge mannen die het klassieke archetype van de verlosserheld belichamen, degene die zorgt, redt, onderhoudt en beschermt. Vaak wordt deze vorm van mannelijkheid geërfd door de opvoeding die ze hebben gekregen en de rol die ze hun eigen ouders hebben zien spelen.
Deze trend botst vaak met de persoonlijkheden van vrouwen. Ze zijn tegenwoordig immers niet allemaal op zoek naar een mannelijke figuur om voor ze te zorgen of ze te redden. De ideale partner voor een ‘Prince Charming’ is daarom de vrouw met een assepoestercomplex, meisjes die bang zijn voor zelfstandigheid en die de onbewuste wens hebben om verzorgd en beschermd te worden.
We hebben allemaal een lijst met dingen die we graag in een partner zouden willen vinden bij het aangaan van een relatie. Desalniettemin heeft de lijst de neiging om uit elkaar te vallen als we verliefd worden op iemand. Dit is volkomen normaal.
De noodzaak om onbewuste verlangens te rationaliseren
Er zijn veel mannen en vrouwen die het Prince Charming-effect in hun onbewuste hebben geïntegreerd. Ze idealiseren liefde en kijken neer op echte mensen. Ze doen het omdat ze volledig bevooroordeelde ideeën aannemen over hoe relaties zijn. Dit betekent dat hun obligaties bijna altijd gedoemd zijn te mislukken.
Antropoloog Helen Fisher beweert dat romantische liefde een fysiologische drijfveer is in plaats van een emotie. Ze suggereert dat het iets puur chemisch is en moeilijk te controleren. We kunnen het sociaal-culturele vlak echter niet scheiden van dit soort gedrag, en hoe de samenleving ons lange tijd het idee heeft bijgebracht dat er iemand is die perfect voor ons is.
Tot slot moeten we vermelden dat een zoektocht naar perfectie alleen maar lijden veroorzaakt. Je moet op zoek gaan naar echte liefde, een bevredigende verbinding die soms zowel magisch als gecompliceerd kan zijn. Een verbinding die de moeite waard is om aan te werken.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Buss, D. M. (1988). Love acts: The evolutionary biology of love. In R. J. Sternberg & M. Barnes (Eds.), The psychology of love (pp. 100– 118). Yale University Press.
- Buss, D. M. (2000). The dangerous passion: Why jealousy is as necessary as love and sex. Free Press.
- Buss, D. M. (2006). The evolution of love. In R. J. Sternberg & K. Weis (Eds.), The new psychology of love (pp. 65– 86). Yale University Press.
- Gadlin, H. (1977). Private lives and public order. In G. Levinger & H. L. Raush (Eds.). Close relationships: Perspectives on the meaning of intimacy (pp. 33-72). University of Massachusetts Press.
- Jankowiak, W. R., & Fischer, E. F. (1992). A cross-cultural perspective on romantic love. Ethnology, 31, 149-155.
- Jenkins, C. (2017). What love is: And what it could be. Basic Books.