Het ligt niet aan jou, maar aan mij
Hoe vaak hebben we ons aangetrokken gevoeld tot mensen die niet goed voor ons zouden zijn of die niet van ons zouden houden zoals we zouden willen of dachten te verdienen? En we hebben ze alles van onszelf gegeven, zonder er iets voor terug te krijgen.
Hoe vaak zijn we iets begonnen met iemand alsof we een externe reden nodig hadden die ons zou motiveren om van het leven te genieten? Alsof weten dat iemand anders bestaat ons eigen bestaan zou bevestigen.
Hoe vaak hebben we ons voor de wereld verborgen omdat de persoon die we dachten te kennen en van wie we meer hielden dan van wat dan ook, ons keer op keer teleurstelde?
Hoe vaak hebben we ons schuldig gevoeld over het beëindigen van de relatie omdat we niet goed wisten hoe we ermee moesten omgaan of hoe we konden zijn wie we waren? Alsof we perfect moesten zijn of moesten doen alsof we iets waren wat we niet waren.
Hoe vaak hebben we onszelf vergeleken met anderen die, naar onze eigen mening, onze ambities overschaduwden? Alsof we niet ons eigen voorbeeld konden volgen?
Hoe vaak? Hoe vaak hebben we iemand moeten horen wensen dat alles maar kon zijn als hoe het eerder was, gevolgd door een deur die in ons gezicht werd dichtgeslagen?
Omdat het niet aan jou ligt, maar aan mij
Natuurlijk ligt het aan mij. Ik ben het die geleerd heeft om er niet te zijn als ik niet word gezocht, om alleen iets te geven als er zal worden ontvangen, om niet meer te geven dan de ander toont waard te zijn. Ik ben het die begrijpt dat wanneer de dingen niet gebeuren, het het beste is om ze niet te forceren, omdat ze roesten, hun waarde verliezen, ophouden te werken, voor altijd stil zullen blijven staan.
Ik ben het die wil dansen, lachen en leven zonder voorwaarden, zonder excuses en zonder inmenging. Ik heb geleerd dat om aan jou te kunnen denken, ik eerst moet weten wie ik ben, waar ik om geef en waar ik naartoe wil.
Om iets te kunnen bieden, moet ik het eerst ontwikkelen. Ik moet alleen lopen voordat ik goed gezelschap kan zijn.
Uiteindelijk gaat het leven namelijk over prioriteiten stellen. En we kunnen niet afhankelijk zijn van de prioriteiten van anderen. We kunnen mensen niet de controle geven over ons geluk, alsof we niet zelf aan dit quotum kunnen voldoen.
Omdat je niet op zoek gaat naar iemand anders om compleet te kunnen zijn; je bent al compleet. Je gaat op zoek naar iemand om voorbij je eigen opvattingen te gaan. Om te steunen en gesteund te worden. Om het onbekende te verhelderen.
Ga niet alleen maar op zoek naar iemand anders om te kunnen vinden wat je niet in jezelf kunt vinden. Hoop niet dat iemand je zal vinden als je niet eens in staat bent om te groeien. Doe dingen die je vervullen; jaag je dromen na.
We hebben geleerd om anderen tevreden te stellen, om ons te gedragen, om te leven volgens de idealen van de meerderheid. We hebben geleerd om op zoek te gaan naar iets of iemand die ons naar de top van het leven zal brengen. Maar we hebben niet geleerd om de kleine lettertjes te lezen, die zeggen dat je niet met iemand kunt zijn als je niet alleen kunt zijn, als je geen evenwicht kunt behouden of als je het gewicht van je eigen doelen niet kunt dragen.
Om te beginnen zou je jezelf moeten zijn en dan zal al het andere volgen. Dit is niet egoïstisch, het is consistent. Als je de deur naar de buitenwereld opent, dan zou je moeten weten hoe je dat wat jou iets positiefs kan brengen kunt herkennen. Als je niet weet waar je naar op zoek bent voor jezelf, dan zul je niet waarderen wat je vindt.
We proberen niet om boven anderen te staan; we proberen om ons leven onder controle te hebben, zodat emotionele turbulentie onze weg niet zal blokkeren.
Omdat het natuurlijk niet aan jou ligt, maar aan mij. Ik ben het die begrijpt dat je mensen niet nodig hebt, je wil ze. Dat om te kunnen leven, ik alleen moet kunnen ademen. Ik ben het die niet ophoudt om zichzelf te zijn zodat ik met iemand anders kan zijn. Omdat ook zonder jou, ik nog steeds mezelf ben.
En zonder jou ben ik alles.