Het is tijd om de schoonheid van het leven te gaan erkennen

Wees niet bang voor je emoties. Het is tijd om te aanvaarden dat het leven zowel onverwacht als mooi is.

In het leven raak je eraan gewend te vallen, fouten te maken, aan de ontvangende kant van klappen en teleurstellingen te staan, en de verkeerde beslissingen te nemen. Verder raak je eraan gewend om met frustratie, woede, verdriet en wanhoop om te moeten gaan. Het is echter tijd om de schoonheid van het leven te gaan erkennen

Negatieve emoties en pijn zijn echter noodzakelijk. Je zou immers niet sterk zijn als je je niet hoefde te verdedigen om te overleven en door te gaan. Je zou je klauwen niet scherpen als je je niet hoefde vast te klampen aan de parallelle werkelijkheid waarin je dromen verblijven.

Kortom, je bent wie je bent en waar je bent door alles wat je door de verschillende tegenslagen in je leven hebt moeten doen.

Je emoties

Je hebt de neiging een heel sterke band met je emoties op te bouwen. Ze zijn je vertrouwd en helpen je om door te gaan. Ze drijven je voort en helpen je de strijd te winnen.

Je vereenzelvigt je met je pijn en je kent die goed. Je wordt inderdaad voortdurend gedwongen je relatie ermee te herbevestigen om te weten hoe je ermee om kunt gaan en je eraan kunt onttrekken.

Hoewel het moeilijk is al het negatieve dat je omringt te assimileren, heb je het vermogen het te aanvaarden en je op de oplossing te richten. Ongetwijfeld is het moeilijk om sommige hindernissen te overwinnen, maar je bent aan hun bestaan gewend. Hoe zit het echter met positieve emoties?

Controle hebben

Het leven doet je geloven dat je een marionet bent en je bent geneigd te denken dat het jou beheerst.

Je gaat met loden voeten of op je tenen voor je doelen, uit angst ze niet te bereiken. Maar niets is ooit helemaal onder je controle.

Je denkt dat je het kunt, maar… Er is altijd die verdomde maar.

In feite voel je je nogal gedesoriënteerd en zelfs gedepersonaliseerd als er iets moois in je leven komt. Het is alsof het je niet echt overkomt. Je observeert je eigen leven van buitenaf, zonder deel te nemen aan je eigen geluk.

Je vreest dat het niet echt is, of dat je verwachtingen hebt geschapen die niet vervuld zullen worden.

Het is een manier om jezelf te beschermen, het is een verdedigingsmechanisme voor je gevoel van eigenwaarde. Je voelt je prettiger op een basaal niveau dat niet te hoog is dan in de wolken te zijn en het risico te lopen naar beneden te storten.

Dit veroorzaakt een veralgemeende angst voor het ervaren van positieve emoties. Je wilt niet verliefd worden omdat je weet wat het betekent als de vlinders in je buik uiteindelijk wegvliegen. Het is moeilijk voor je om je te laten gaan omdat je weet dat de adrenalinestoot maar tijdelijk is. Daardoor stel je je niet open voor het onbekende omdat je het risico loopt je uiteindelijk weer leeg te voelen.

Je valt dus in de val van het niet nemen van risico’s.

Je gelooft dat goede dingen alleen komen na veel inspanning en dat niets in het leven gratis is. Daardoor ben je wantrouwig geworden tegenover geluk.

Erken de schoonheid van het leven

Het is paradoxaal dat je meer gewend bent aan vallen dan aan je evenwicht bewaren. Je vindt dat het zoveel meer moeite kost om gelukkig te zijn. Dus ga je de straat op met een harnas van pessimisme aan om je te vrijwaren van alles wat onverwacht is.

Verrassend genoeg heeft dit zijn eigen logica. Want als je gelukkig bent, kun je je leven met je eigen handen aanraken, maar daardoor voel je je te breekbaar.

Niettemin streel je de dromen die vroeger aan je horizon glinsterden, bewaar je die onvergetelijke magische momenten in je zak, en kussens je jezelf in mentale wolken die je welzijn troosten.

Je wilt niet terug naar het glorieuze onbekende. Wat je het meest verontrust is de angst dat het de laatste keer zou zijn.

Maar als er één ding zeker is, dan is het wel dat de zon elke morgen weer opkomt. Er is altijd licht buiten en het schijnt altijd door. Dat is de schoonheid van het leven.