Het belang van jezelf genezen voordat je kinderen krijgt

De psychologische gezondheid van de kleintjes begint al lang voor de conceptie. Bovendien begint het al lang voordat we eraan denken om ze te krijgen. Dit alles heeft te maken met de band die we met onze ouders hebben opgebouwd, oftewel met de hechtingsstijl. In dit artikel gaan we dieper in op al deze zaken.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Raquel Aldana.

Laatste update: 24 juli, 2023

Jezelf genezen voordat je kinderen krijgt is essentieel voor hun welzijn. Het beste wat je daarom kunt doen is goed voor jezelf zorgen, jezelf beschermen en jezelf en anderen respecteren. Dit is echter niet zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt.

De meesten van ons willen het beste voor onze kinderen, maar het willen is niet genoeg. Om bijvoorbeeld een mand te maken, heb je riet nodig. Maar misschien ben je je niet bewust van je gebrek aan dit materiaal, ook wel bekend als je hechtingsstijl, en hoe je dit op je kinderen overbrengt.

Het is verschrikkelijk om volwassenen kapot te zien gaan door de hechtingsstijl van hun ouders of door andere gezondheidsproblemen. Bovendien begint onze geestelijke gezondheid al lang voor de conceptie. Gezien dit feit is het een onderwerp dat onderzocht moet worden.

Mentale veranderingen tijdens de zwangerschap

Op psychisch niveau begin je tijdens de zwangerschap ruimte te maken voor de baby. Dinora Pines, een Britse arts, heeft dit proces geanalyseerd. Ze definieerde drie verschillende stadia van de zwangerschap:

• Eerste stadium. Vanaf de conceptie tot de eerste foetale bewegingen (18 weken). In dit stadium voelt de moeder zich ambivalent, ze beoordeelt of het een goed moment voor haar is om moeder te worden, of ze het goed zal doen, enz. Zulke twijfels zijn normaal, tenzij ze haar dagelijks leven verstoren.
• In de tweede fase, die ook cruciaal is, verschijnen moederlijke voorstellingen. Ze treden op tussen de eerste foetale bewegingen tot ongeveer week 34. In dit stadium merkt de vrouw de baby in haar op. Ze begint zich ook haar relatie met haar eigen moeder te herinneren en hoe die rollen in de loop van haar leven zijn veranderd. Ze begint zelf de rol van moeder op te bouwen en gaat na of haar rol vergelijkbaar of tegengesteld zal zijn aan die van haar eigen moeder. Dit gebeurt geleidelijk terwijl ze een geïntegreerde visie ontwikkelt op de relatie met haar moeder.
• In de derde fase, van week 34 tot de bevalling, verschijnen fantasieën die te maken hebben met het moment van de bevalling. Op dit moment kan de vrouw een grotere angst ervaren. Haar mentale voorstelling van hoe de baby zal zijn en hoe het leven met de baby zal zijn, begint stabieler te worden.

De mentale voorstelling van de moeder van haar baby is de sleutel tot hun psychologische ontwikkeling

De onderzoekers Zeanah en Benoit (Engelse link) beweren dat wat er in deze laatste fase gebeurt cruciaal is. In hun onderzoek stelden ze vast dat wanneer de geboorte traumatisch was of niet aan de verwachtingen van de moeder werd voldaan, de mentale representaties van de moeder kapot gingen. Als gevolg daarvan moest er een complexe psychologische aanpassing plaatsvinden.

Aan de andere kant, wanneer de mentale voorstellingen in balans waren (niet zo geïdealiseerd of alles ging zoals voorgesteld), ontwikkelden baby’s zich veiliger in het eerste levensjaar. Als de moeder zich dus meer bewust is van de ontwikkeling van haar baby, is de kans groter dat ze vanaf het begin beter afgestemd is.

Zwangerschap is een cruciaal moment om onze hechtingsgeschiedenis te herzien. Daarom is preconceptie een ideaal moment voor toekomstige ouders om hun eigen geschiedenis te bekijken en alles op te lossen wat opgelost moet worden, en om te beslissen of ze de rollen die ze hebben ervaren willen voortzetten of niet.

Gehechtheidsstijlen zijn de sleutel om jezelf te genezen

Het gehechtheidssysteem is het mechanisme dat verantwoordelijk is voor het vastleggen en controleren van de veiligheid en toegankelijkheid die je gehechtheidsfiguren je boden. Dit proces vindt oorspronkelijk plaats in de kindertijd. Je gehechtheidsfiguren waren je ouders of belangrijkste verzorgers.

Bijgevolg zijn je manieren van relateren en liefhebben gebaseerd op je relaties met je ouders. Je zult op de ene of andere manier liefhebben, afhankelijk van hoe zij van jou hielden. Dit vormt je hele relationele geschiedenis en dus ook die van je kinderen.

Er zijn vier gehechtheidsstijlen: veilige gehechtheid, angstige gehechtheid, vermijdende gehechtheid en ongeorganiseerde gehechtheid. Eén stijl is veilig en de andere drie zijn onveilig.

Als je een onveilige gehechtheidsstijl hebt en daar niet therapeutisch aan werkt om jezelf te genezen, zul je die doorgeven aan je kinderen via de manier waarop je hen bescherming en autonomie biedt. Het is namelijk de combinatie van deze twee elementen die de ontwikkeling van een veilige of onveilige gehechtheid bij kinderen bevordert.

Hoewel de meeste ouders een veilige gehechtheid bij hun kinderen willen aanmoedigen, bezit slechts ongeveer 50-60 procent van de bevolking deze stijl zelf. De vermijdende stijl wordt bezeten door 20 procent van de bevolking, de angstige door 15 procent en de ongeorganiseerde door vijf tot tien procent.

Gehechtheidsstijlen

• De veilige gehechtheidsstijl is toegankelijk, afgestemd en reageert op de behoeften van het kind. Deze individuen kunnen emoties valideren en de nieuwsgierigheid en autonomie van hun kinderen vergroten.
• Mensen met een vermijdende gehechtheidsstijl voelen zich ongemakkelijk in hun relatie met hun emoties. In feite hebben ze de neiging om zich los te koppelen van hun emotionele wereld en weinig contact te maken met hun kinderen. In deze contexten lopen privacy, genegenheid en bescherming gevaar.
• Een ouder met een angstige hechtingsstijl is niet consistent in de manier waarop hij reageert op de behoeften van zijn kind. In de regel zijn deze ouders extreem betrokken en willen ze het goed doen, maar ze bieden niet consequent de emotionele aandacht die de situatie vereist. Het gevolg is dat de kinderen opgroeien in een omgeving van onzekerheid. Hierdoor ontstaan kinderen en volwassenen die voortdurend ontregeld zijn.
• Tot slot, bij gedesorganiseerde gehechtheid veroorzaakt de belangrijkste verzorger grote verwarring en terreur bij het kind. Over het algemeen zijn ze onbeschermd en voelen ze zich extreem kwetsbaar. Hun ouders lijden vaak aan verslavingen of hebben ernstige psychiatrische problemen. Ze wekken voortdurend gevoelens van angst op bij het kind.

Tot slot is het belangrijk dat je je gehechtheidsstijl goed identificeert en werkt aan wat je nodig hebt. Dit is de enige manier waarop je ervoor kunt zorgen dat je geen onaangepaste patronen reproduceert in je relaties als partner, vriend of familielid.

Bovendien zul je niet het soort emotionele erfenis doorgeven aan je kinderen die hen voor het leven littekens bezorgt op een disfunctionele manier. Werk er dus aan om jezelf te genezen.