Ik heb hele zeeën van tranen gehuild

Huilen is een onwillekeurige handeling die niet werkelijk hoeft te gebeuren om gevoeld te worden. Tranen zijn de fysieke weerspiegeling van huilen, maar het kan ook zijn dat je alleen van binnen huilt. Dit gehuil is niet zichtbaar; we voelen alleen een knoop in ons lichaam wanneer het gebeurt. Beide manieren van huilen omvatten enige vorm van kwelling en één ervan kan je doen verdrinken.

Van binnen huilen is meestal de vorm die echter is. Je weet niet precies hoe het je is overkomen, maar je voelt je gevangen door gedachten en gevoelens waaraan je niet kunt ontsnappen. Soms kun je het verschil tussen waar jij eindigt en waar jouw gedachten en gevoelens beginnen niet eens zien. Normaal gesproken ben je beter dat dit, maar toch laat je je altijd weer meeslepen.

De waarde van tranen

Je hebt zelf pijn gevoeld en je weet hoe het voelt wanneer iets jouw ziel in tweeën scheurt. Dagen voelen aan als maanden en maanden voelen aan als jaren. Het verlangen om nog een dag te leven is alleen duidelijk vanwege de afwezigheid ervan. De nacht is stil terwijl je jezelf hoort schreeuwen…

De moraal van al deze angst kan gevonden worden in de waarde van tranen. Het is zeer waarschijnlijk dat jouw tranen je dichter bij een ander hebben gebracht dan je glimlach ooit heeft gekund en het is behoorlijk goed mogelijk dat het zien van de pijn van een ander een directe brug sloeg naar het leren kennen van deze persoon en het leren kennen van jezelf.

Je kunt je waarschijnlijk identificeren met het idee van zijn en niet zijn, willen en niet kunnen. En dus kom je samen met mensen die zich voor je openstellen en die je laten weten dat zij zich ook voelen zoals jij je misschien ooit hebt gevoeld: de tranen brengen ons terug naar het feit dat wij mensen zijn met verschillende manieren van voelen, maar dat we dezelfde gevoelens hebben.

Je kunt het, je kunt uit deze puinhoop komen

Volgens Lorca worden we, net als elk bot dat breekt en elke vrucht die rijpt, huilend geboren en hapten we naar lucht om de pijn die we voelden weg te nemen. Dit is waarom ik weet dat je het kunt. Beetje bij beetje zal die knoop in je lijf plaatsmaken voor andere dingen waarvan je zult moeten leren en die je zult moeten overwinnen.

De knoop zal loskomen en de pijn zal een blijvend litteken achterlaten dat jou door het leven heen zal volgen. Maar op een dag zal het niets meer zijn dan iets dat ooit was en inmiddels niet meer is. Je zult de puinhoop hebben overleefd en dan zul je je realiseren hoe ontzettend waar deze woorden van Paula Bonet zijn: soms huilen we zo veel tranen dat walvissen erin kunnen zwemmen, maar je mag jezelf niet laten verdrinken.

Jij zult niet verdrinken, ook al staat het water tot aan je nek. Je zult je misschien zelfs herinneren dat er nog altijd vuur bestaat, iets moet tenslotte de kou tegengaan. Door je er volledig op te richten, zul je mensen vinden die jouw vuur weer kunnen doen oplaaien wanneer jij dit nodig hebt. Je hoeft er waarschijnlijk niet eens zoveel moeite voor te doen, omdat je zult leren dat jouw ware vrienden naar je toe zullen komen wanneer jij hen het meeste nodig hebt, zonder dat jij hierom hoeft te vragen.

Geef niet op. Huil, maar geef niet op. De wereld heeft het nodig dat mensen zoals jij weer opstaan als ze gevallen zijn, zodat je mensen kunt vertellen hoe het is om een dieptepunt te bereiken en hoe je weer bent opgestaan. De wereld heeft mensen nodig zoals jij, iemand die in staat is om te huilen en zijn tranen te begrijpen.

–Afbeeldingen met dank aan Amanda Cass–