Goede mensen verbergen de littekens op hun ziel

Wij goede mensen dragen sterrenstof met ons mee om het onmogelijke te verrichten voor andere mensen, om geluk en zaligheid te verspreiden. Soms doet het echter pijn om altijd alles van jezelf weg te geven zonder hier ooit iets voor terug te krijgen. Waardoor we een hoop littekens op onze ziel hebben die we met veel moeite proberen te verbergen…

We proberen deze littekens te verbergen omdat het pijn doet om aan de wond herinnerd te worden en we ons er zelfs voor schamen. Deze herinneringen brengen ons namelijk terug naar die momenten waarop we alles van onszelf aan een ander gaven en hier alleen leegte of de steek van bedrog voor terugkregen.

Goede mensen zijn niet zwak of naïef; goede mensen verstaan gewoon de taal van respect en genegenheid en zijn goed thuis in de wereld van bescheidenheid en altruïsme. Misschien is dit de reden waarom deze mensen vaak niet passen in een wereld die opgepoetst is met egoïsme en vergankelijkheid, met emoties die nooit blijvend zijn en beloftes die van de ene op de andere dag verbroken worden.

De wereld is niet altijd zoals we graag zouden willen dat hij zou zijn. Er is sprake van disharmonie en onoprechtheid. Daarom moeten we ook leren om gewend te raken aan de chaos en vooral leren om ‘genoeg’ te zeggen wanneer dit nodig is, wanneer ons zelfvertrouwen gevaar loopt.

Goede mensen verbergen gevechten die anderen niet kunnen zien

Goede mensen zijn vaak veel meer dan ze laten zien. Ze verbergen gevechten waar alleen zij van op de hoogte zijn, ze bijten op hun tong en verdoezelen verbittering met vriendelijke glimlachen, omdat ze niet zwak over willen komen of hun verdriet niet op anderen af willen reageren. Ze zijn bescheiden en dragen hun eigen lasten zonder dit ook maar iets of iemand kwalijk te nemen.

Goede mensen luisteren naar anderen zonder te oordelen, ze proberen te praten zonder anderen te kwetsen of beledigen en observeren situaties met onderwaardering. Drie eenvoudige waarden waarvan zij hopen dat anderen zich hier ook aan houden, hoewel dit natuurlijk niet altijd het geval is.

Hoe kunnen we goedheid omschrijven? Waar ligt de grens tussen een gezonde mate van vriendelijkheid en een vorm van vriendelijkheid die niet weet hoe hij zijn grenzen aan moet geven en die soms alleen maar pijn doet?

Sommige mensen proberen zichzelf gelukkig te maken door anderen alles te geven dat ze willen. Op een diepgaande manier letten ze op en maken ze zich zorgen over alles dat deel uitmaakt van hun sociale kring en soms zelfs nog ver daarbuiten. Ook zijn deze mensen erg gevoelig voor ‘de pijn van de wereld’, ongelijkheid en het verdriet van anderen.

Deze gevoeligheid zorgt ervoor dat ze soms dingen doen die anderen niet kunnen begrijpen: gunsten doen voor mensen die ze bijna niet kennen of zichzelf in vrij ongewone situaties altruïstisch opstellen.

Goede mensen zeggen bijna nooit ‘nee’ op iets. Dit komt niet doordat hun karakter niet sterk genoeg is of doordat ze niet assertief zijn; het komt doordat ze er diep in hun hart niet aan twijfelen om hun tijd en energie te steken in mensen die hier om vragen.

Voor goede mensen bestaat er geen grotere vorm van geluk dan het geluk dat je voelt wanneer je anderen blij maakt, wanneer je iemand anders een lach op zijn gezicht bezorgt en je jezelf nuttig kunt voelen. Dit is voor hun erg belangrijk en verrijkend.

Het probleem hieraan is dat goede mensen soms zo veel van zichzelf weggeven, dat ze zelf op een gegeven moment helemaal geen kracht, lucht en energie meer hebben. Ze doen dit zo vaak dat de rest van de wereld denkt dat deze mensen niets nodig hebben, dat ze altijd beschikbaar zijn en dat achter hun glimlachen alleen maar nog meer glimlachen schuilgaan… Dit is echter helemaal niet het geval.

Achter hun stralende en vriendelijke gezichten zitten namelijk een hoop littekens verborgen. Leegtes die gecreëerd zijn door mensen die soms op egoïstische wijze misbruik maakten van hun vriendelijkheid, door mensen die alleen aan hun eigen belang dachten, mensen die alleen de liefde zagen die niets terug verwachtte en de veerkrachtige genegenheid… maar niet de persoon die hier achter zat.

Goede mensen kunnen ook genoeg zeggen

Goede mensen kunnen ook ‘genoeg’ zeggen en zouden dit op de juiste momenten ook moeten doen. Soms blijven sommige mensen dag in dag uit beroep op hen doen, waardoor er uiteindelijk niks meer over is van hun zelfvertrouwen, waarden en integriteit. Sta dit niet toe; laat jezelf niet meeslepen tot het randje van de afgrond.

In werkelijkheid is het helemaal niet makkelijk om grenzen te stellen en genoeg te zeggen wanneer we ons hele leven altijd maar toe hebben gegeven en meer hebben gegeven dan onze ziel zich eigenlijk kon veroorloven. Over één ding moeten we echter zeker zijn: we zijn niet gemaakt van ijzer en ons hart bestaat ook niet uit steen. We zijn gemaakt van vlees en emoties, eigenschappen die vaak beschadigd raken en gebroken worden.

Als je in staat bent om andere genegenheid en toewijding te bieden, dan moet je ook in staat zijn in te zien wie jouw moeite waard is en wie niet.

Begrijp dat niemand egoïstisch is wanneer hij zichzelf elke dag iets meer prioriteit geeft, wanneer hij ‘nee’ zegt tegen mensen die geen rekening met hem houden, mensen die hem het gevoel geven dat hij iets is dat hij eigenlijk niet is. Mensen die jou manipuleren met hun web van egoïsme, zijn mensen die jou niet waarderen of respecteren.

Blijdschap, gelukzaligheid en aandacht bieden aan anderen is de meest eervolle waarde die er bestaat, een waarde die jou definieert als persoon. Sta niet toe dat anderen ervoor zorgen dat je spijt hebt van wie je bent en wat je voelt. Het is slechts een kwestie van grenzen stellen en het onderhouden van je eigen geluk, zodat je dit geluk kunt delen met anderen.

–Afbeeldingen met dank aan Anna Dittmann–