Het volume van je emotionele bagage staat gelijk aan je gehechtheid

We dragen iets met ons mee gedurende ons hele leven, naar al die plekken die we passeren en al die plekken waar we op een gegeven moment weer naar terug willen. Dit is emotionele bagage die ons speciaal maakt omdat het al onze dromen bevat, onze hoop en, bovenal, onze gehechtheid, waarmee we reizen wanneer we besluiten te gaan.

In die koffer pakken we alle emoties in die ons vanbinnen laten beven en de mensen die deze sensatie in ons teweegbrengen. Dus het is niet makkelijk om te observeren, maar het is er wel. Het komt en gaat met elke stap die we zetten en het zegt een hoop over wie we zijn.

De gehechtheid die we hebben maakt ons emotioneel en spiritueel uniek. Het zijn tekenen van relaties die persoonlijk zijn en een mate van emotioneel contact omvatten die we met de ander onderhouden. Dit is waarom we graag ervaringen delen met onze geliefden die ver van ons verwijderd zijn als we eenmaal gaan: omdat we hen dicht bij ons dragen, in ons hart, in de vorm van liefde en nostalgie.

Gehechtheid en GEEN afscheid

We komen aan op het station, we zijn op weg naar het vliegveld of we stappen in de auto, klaar om een nieuwe ervaring aan te gaan. Het maakt niet uit of het maanden, jaren of zelfs slechts uren duurt, want we zullen onze bagage op dezelfde manier voorbereiden.

Daarna zullen we gaan nadenken over hoe we onze koffer gaan vullen met materiële objecten die we denken nodig te hebben: kleding, elektronische apparaten, documenten en, afhankelijk van de lengte van de reis, wellicht herinneringen van thuis zoals foto’s of ansichtkaarten. Hierna zullen we op een gegeven moment afscheid moeten nemen.

Ze noemen het een betekenisloos afscheid, alsof we de mensen achterlaten die blijven en die fysiek niet met ons mee gaan. Als algemene regel laten we niet gaan, we gooien niets weg, we zetten elkaar niet aan de kant. We weten allemaal wel waarom zo’n ogenschijnlijk klein afscheid zo’n pijn doet.

Want juist op dat station of vliegveld keren we iemand de rug toe, hopende met heel ons hart op een welkomthuis-knuffel en het liefst zo snel mogelijk. Zo’n afscheid is moeilijk omdat, diep vanbinnen, ze er nooit waren: het zijn ruimtelijke haakjes van affectie die voortduren in de tijd. Gehechtheid beschermt ons tegen de kou waar we ook gaan en het beschermt ons tegen eenzame gevoelens.

In afscheid zit affectie

Een thuis achterlaten om ergens heen te gaan is een erg dappere stap, aangezien het impliceert dat we onszelf in situaties brengen die we niet eerder hebben meegemaakt. En om het af te maken zullen de mensen die ons normaliter helpen wanneer we problemen hebben, niet in staat zijn om ons op diezelfde manier te helpen.

Wanneer de reis lang is, kom je er bijvoorbeeld achter dat binnenin die emotionele bagage vol gehechtheid waar je mee begon, de inhoud van het avontuur plotseling begint te filteren. Met andere woorden, we realiseren ons dat een afscheid van korte termijn toch niet zo kort is als dat we dachten of dat we bepaalde mensen in onze ‘koffer’ hebben gestopt zonder dat we het doorhadden.

We blijven emotionele bagage verzamelen en opbouwen. En uiteindelijk zullen we begrijpen dat er niet genoeg ruimte is voor alles, dat het materiaal hetgeen was dat het minste ruimte innam, en dat hoe meer gewicht we er in stoppen, des te sterker we zullen worden.

Emotionele bagage weegt zwaarder

Thuis zit binnenin ons en niet buiten, niet in een of ander fysiek huis. Bij terugkomst kijken we naar de mensen waar we ‘tot snel’ tegen hebben gezegd en in hen zien we ons huis, ons thuis, onze essentie.

Uiteindelijk zal er altijd een glas wijn wachten bij die ene vriend waar we het een tijdje geleden in Italië mee opdronken, een knuffel die we nog aan een studievriend verschuldigd zijn, een gesprek met de vreemde met wie je sprak in Genève en wiens herinnering je zal bijblijven op die regenachtige dagen..

Dit zal onze bagage zijn en we geven onszelf aan anderen op precies dezelfde manier: we zullen het niet hebben over de kleding die we kochten, maar over de dingen die ons sterk herinneren aan mensen. Het is simpelweg nog een teken dat liefde en affectie vasthoudt aan kleine stukjes van onze harten en dat we stukjes van anderen met ons meedragen: onzichtbaar, ze brengen ons samen en geven ons betekenis.

Illustraties met dank aan Claudia Temblay