Emotioneel toerisme: doelloos ronddrijven in de liefde
Na een zeer pijnlijke breuk of verscheidene onsuccesvolle relaties, voel je je misschien verdwaald. Je ziet jezelf dan wellicht als een schip dat ronddobbert in de oceaan dat continu de controle verlies. Voor veel mensen is het enige alternatief hiervoor emotioneel toerisme. Hierbij ontvlucht je de situatie zonder te herstellen van het verleden. Zo kunnen je wonden echter nooit helen.
Iemand verlaten waarmee je zoveel dingen hebt meegemaakt doet niet alleen pijn vanwege de fysieke afstand die hierop volgt. Het gaat natuurlijk ook (misschien nog wel meer) om de emotionele afstand. Deze laatstgenoemde is juist het moeilijkste om van te herstellen omdat we ons afzetten tegen dat heelproces.
Emotioneel toerisme, een incompleet rouwproces
Na een relatiebreuk doorlopen veel mensen een lang rouwproces. Hierin leren ze beetje bij beetje te accepteren wat er gebeurd is: ze hebben een levenspartner verloren. In het begin zal iemand het wellicht proberen te ontkennen. Daarna volgt wanhoop, mogelijk gecombineerd met depressie en ernstige angst.
De volgende fase is acceptatie. Hierbij keer je terug naar de werkelijke wereld en realiseer je dat de dingen waar je in het verleden op hoopten, inmiddels een ver weg gelegen paradijs zijn. Het is tijd om nu opnieuw te starten en nieuwe mensen te ontmoeten. Uiteindelijk, als alles goed verloopt, zul je je voelen alsof je je relatiebreuk overwonnen hebt. Je zult in staat zijn de vorige relatie objectief te analyseren en van fouten uit het verleden te leren.
Emotioneel toerisme ontwikkelt zich bij degenen die het rouwproces niet volledig doorlopen. Dat kan het resultaat zijn van een zelfverdedigingsmechanisme of de tijd die verstrijkt, waarna iemand geen ‘zin’ meer heeft in het rouwen.
Reizigers zonder bestemming
Emotionele toeristen springen van persoon tot persoon, van de ene plek naar de andere en van de ene haven naar de volgende. Ze drijven rond zonder een echte richting te volgen. Ze worden meegesleept door nieuwe sensaties die ze kunnen ervaren en beschouwen zichzelf als echte avonturiers. Ze zoeken altijd genot, blijdschap en euforie, maar voelen nooit de behoefte zich ergens of aan iemand aan te binden. Vaak voelen ze geen verantwoordelijkheid richting de mensen waar ze mee samen zijn.
We moeten deze mensen niet verwarren met mensen die ervoor kiezen om geen partner te hebben. Zo’n mensen zijn gewoon liever alleenstaand. Emotioneel toerisme is hier echter geen resultaat van. Het is meer een vorm van emotionele zelfsabotage.
Vluchten voor langdurige binding
Emotioneel toerisme speelt mensen uit tegen zichzelf (zonder dat zij het zelf doorhebben). Zelfs al zou iemand klaar zijn om een stabiele relatie met een nieuwe partner aan te gaan, dan nog zouden ze eerst de pijn van hun vorige relatiebreuk onder ogen moeten komen.
Zonder dat ze het zelf door hebben, zitten ze nog vast aan het verleden. Daarom springen ze het liefste van eiland tot eiland zonder tussendoor te stoppen. Er wordt niet nagedacht tussen de sprongen door. Zelfs als het paradijs waar ze zo naar verlangden gevonden wordt, zullen deze mensen niet toestaan dat liefde overheerst. Ze laten de ander simpelweg na een tijdje los en reizen verder.
Altijd de deur open laten
Als je met hen praat, is het goed mogelijk dat ze je proberen te overtuigen van hun filosofie. “Het is beter om spijt te hebben van datgene wat je hebt gedaan dan spijt van iets wat je niet hebt gedaan.” Zo ook: “Kom op, neem het risico. Als je het niet doet weet je nooit wat had kunnen gebeuren.” Emotionele toeristen geven vaak de voorkeur aan een “zie je later” dan een “vaarwel.” Zo geven ze de indruk dat ze op elk moment terug kunnen keren. Je weet echter dat dat op een gegeven moment niet meer zal gebeuren.
Liefde met horten en stoten
Hun liefde komt met horten en stoten. Zo zie je het, en zo niet meer. De emotionele toerist komt en gaat. Hun dagelijkse levens staan onder invloed en worden beheerst door instabiliteit, uitspattingen en egoïsme. Degenen die aan het ontvangende einde van het contact met hen staan, leren na een tijd niks meer van deze mensen te verwachten.
Dit gedrag kan psychologisch gevaarlijke vormen aannemen. Het is een manier van “in het hier en nu” leven dat verslavend kan worden. Men kan er afhankelijk van worden. Dat geldt des te meer als emotioneel toerisme een echte levenswijze wordt. Op die manier wordt het leven een grote sessie koorddansen. Dit kan in een pathologische onzekerheid resulteren.
Extreme extroversie
Emotionele toeristen zijn vaak extrovert. Ze genieten van het vormen van nieuwe vriendschappen en van sporadische relaties. Ze halen soms net zoveel genot uit het loslaten van deze relaties of zelfs het verbreken ervan. Dit maakt ze zowel wanhopig als gemotiveerd, waardoor ze deze levenswijze eerder zullen voortzetten dan opgeven. Zelden zijn deze relaties dus productief of komt er anderszins iets goeds van. Liever genieten deze mensen van de reis dan dat ze gaandeweg ergens stoppen voor langer dan nodig. Hun leven is gebaseerd op het hier en nu.
Als het tijdelijk is, staat het me toe te leren
Dit alles gezegd hebbende, is het soms wel een goed idee om je routine los te laten en wat van de wereld te zien. Veel mensen besluiten dat het tijd is om hun horizon te verbreden wanneer ze eenmaal opgekrabbeld zijn na een langdurige problematische relatie.
Misschien besluit zo iemand bewust om te participeren aan het emotionele toerisme om van hun pijn af te komen. Ze staan vrij om te reizen, te verdwalen en zichzelf weer terug te vinden zonder hun dierbaren te kwetsen. Die manier van doen is vaak een erg verrijkende leerervaring, vooral voor heel emotionele mensen. Zodoende leren ze hun leven weer opnieuw op te bouwen.
Hoe je een emotionele toerist kunt helpen
Normaal gesproken zijn emotionele toeristen zich er niet van bewust hoe emotioneel uitgeput ze zijn. Als ze toch besluiten om naar je te luisteren, is het een goed idee om ze te adviseren naar een psycholoog of psychotherapeut te gaan. Alleen een deskundige op het gebied van relaties kan ze helpen de nodige veranderingen door te voeren om hun leven te normaliseren.
In deze gevallen gaat het niet over het veranderen van overtuigingen en waarden. Het gaat hier om het helpen van iemand om zijn leven een nieuwe wending te geven. Hun schulp, die inmiddels als vastgeroest verdedigingsmechanisme fungeert, dient gebroken te worden. Zo kan vermeden worden dat ze in de toekomst weer gekwetst worden door en in de liefde.