De eenzaamheid die je voelt wanneer alles ineenstort
Het is zo belangrijk dat er iemand bij je is wanneer alles ineenstort. We hebben het zo nodig op die momenten dat het gewicht van het leven onze rug kraakt en ons het gevoel geeft klein te zijn. Want we zijn dan zelfs bereid een deal met de duivel te maken alleen maar om uit de ellende te ontsnappen. Het voelt alsof niemand méér in de miserie zit dan wij.
We zijn gewone stervelingen en op die momenten meer sterfelijk dan ooit. Het heeft niets te maken met iemand nodig hebben die ons naar de oppervlakte brengt. Want het enige dat we nodig hebben, is iemand die onze val stopt. We hebben behoefte aan iemand die enkele uren bij ons langskomt. Die persoon hoeft niets anders dan tijd vrij te maken en te zeggen ‘Ik ben er helemaal voor jou’. Mijn vijf zintuigen staan tot jouw beschikking. Met mijn aanraking houd ik je vast. Mijn oren luisteren. Uit mijn mond komen woorden van troost en mijn ziel zal zich verbinden met de jouwe’.
Drie soorten eenzaamheid voor de mensen die er niet naar op zoek gaan
Er bestaan drie soorten afzondering die mensen niet zelf zoeken. De eerste soort hebben we allemaal al gevoeld. Het is het gevoel dat we krijgen als we omringd worden door mensen maar ons met niemand verbonden voelen. We voelen ook geen verbinding met de wind in onze haren of de warme zon op ons gezicht.
Onze innerlijke verwarring geeft ons het gevoel verschrikkelijk uniek en alleen te zijn. De vreemde eend in de bijt.
Dit soort eenzaamheid verdwijnt gewoonlijk wanneer de menige weggaat en we alleen met de belangrijke mensen achterblijven. Het feest is voorbij en het is tijd om op te ruimen. Je verzamelt de glazen, eet de laatste stukken brood op en gooit de lege flessen weg. De muziek wordt uitgezet. Je beseft hoe erg je de afwezigheid van zinloze trillingen gemist hebt. Leeg.
De eenzaamheid van de eerste, de laatste en de eenling
Er bestaat een tweede soort eenzaamheid. Het is wat die mensen voelen die de eerste of de laatste zijn. Deze mensen werken aan een project dat een lange en winderige reis met zich meebrengt. Bovendien is het een reis zonder veel kaartaanwijzingen. Dit type eenzaamheid maakt ons groot. Het maakt ons sterk.
Het test onze limieten uit. Bovendien gaat het over iets doen waarvan we niet echt weten hoe we het moeten doen, maar het toch doen. Hoewel ze verontrustend zijn, zijn deze ervaringen van vitaal belang.
Deze eenzaamheid is positiever. Het laat de smaak van vrijheid achter op je lippen. Een gevoel van ‘Ga ervoor!’.
In deze situaties moeten we onze eigen vriend zijn. We creëren een weg voor anderen en we komen in ons eentje vooruit. Misschien hebben anderen dezelfde paden bewandeld. Maar we kunnen het gevoel niet van ons afschudden dat niemand ons begrijpt. Want tenslotte hebben zij ons leven niet geleid. Dat specifieke pad dat het onze is, hebben zij niet bewandeld.
De eenzaamheid die je voelt wanneer alles ineenstort is het ergst
Het laatste type eenzaamheid is het ergste. Je kijkt om je heen en je ziet niemand. Het voelt alsof mensen zich in de verte terugwijken ook al zet jij een stap vooruit om hen achterna te gaan. Aan het einde blijft er niemand over.
Je wil graag denken dat je uiteindelijk uit dit donkere water aan de oppervlakte zal opduiken. Je wil graag geloven dat alles als tevoren zal zijn. Net zoals het was toen je als kind ging zwemmen, zal je terugkeren naar de oppervlakte. Genade zal je adem geven. Maar het zijn het niet alleen je longen die branden… en je vraagt je af of je ooit wel echt naar de oppervlakte zal terugkeren. Want nu is het anders. Wanneer alles ineenstort, is het alsof je verdrinkt. Je hebt het gevoel dat niemand je zal missen.
Het voelt alsof er niets overblijft. Je opent je ogen maar er is geen licht. Er zijn alleen de schaduwen van de mensen die boven jou zwemmen terwijl je zinkt. Die schaduwen worden steeds kleiner. Je voelt dat je steeds verder wegraakt. De mensen boven jou horen je kreten niet. Je begint te denken dat ontsnappen onmogelijk is. Je sluit je vuisten en grijpt naar het water. Maar het glijdt door je vingers.
Maar iets vertraagt je. Het grijpt je even vast en je herwint je hoop. Je voelt jezelf dwaas dat je het kwijtgeraakt was, dat je de afstand tussen jezelf en de anderen verkeerd ingeschat hebt. Sommigen zullen genoeg om je geven om je val te stoppen. Anderen zullen je slechts eventjes tegenhouden.
Een depressie hoef je niet in je eentje door te maken. Als je zelfmoordgedachten hebt, praat dan onmiddellijk met iemand.