Easterlins Paradox: Geluk is niet te vinden in geld

Easterlins paradox is zowel een psychologisch als een economisch concept. Vreemd genoeg hebben deze twee wetenschappen tegenwoordig veel gemeen. Een van de dingen die ze gemeen hebben, is het idee dat het hebben van geld en consumptiecapaciteit in verband wordt gebracht met geluk.

Niemand kan het belang van geld ontkennen. We horen echter voortdurend dat geld en geluk niet hand in hand gaan. Tegelijkertijd voelen we ons ook gefrustreerd als we niet genoeg geld hebben om iets te kopen wat we willen. Het kan van alles zijn, van een reis en kleding tot betere medische voorzieningen en een nieuwe auto.

Easterlins paradox versterkt het idee dat het hebben van geld en gelukkig zijn niet hand in hand gaan. Laten we dieper op dit interessante idee ingaan.

Easterlins paradox

De eerste reflectie van Richard Easterlin was een wereldwijde. Deze ging over een realiteit waar velen van ons bekend mee zijn: de landen met burgers met hogere inkomensniveaus zijn niet de gelukkigste. De landen met lagere inkomensniveaus zijn ook niet de meest ongelukkige.

Deze enkele theorie, welke wordt gesteund door bewijs, weerspreekt de wijdverspreide gedachte dat hoe groter het inkomen, hoe groter het geluk. De eerste vraag die werd besproken, was of mensen hun vermogen om gelukkig te zijn beperken als ze een bepaald inkomensniveau bereiken.

Een ander aspect van Easterlins paradox is het feit dat, als we de inkomensverschillen binnen hetzelfde land vergelijken, de resultaten veranderen. In hetzelfde land zijn mensen met minder inkomen minder gelukkig en vice versa. Hoe verklaren we dit?

Easterlins paradox versterkt het idee dat het hebben van geld en gelukkig zijn niet hand in hand gaan.

Inkomens relativiteit

Om al deze observaties te verklaren, gebruikte Easterlin een metafoor van Karl Marx. Marx zei ooit dat als een persoon een huis heeft dat voorziet in hun behoeften, ze tevreden kunnen zijn. Maar als hun buurman een miljonair is met een landhuis, zullen ze het gevoel krijgen dat hun huis niets meer is dan een eenvoudige hut.

Easterlin trekt hieruit twee conclusies. De eerste is dat mensen met hogere inkomens meestal niet gelukkiger zijn. De tweede is dat mensen hun inkomen als ‘hoog’ ervaren, afhankelijk van het inkomen van de mensen om hen heen. Dit zou het verschil in de relatie tussen geluk en inkomen verklaren.

Daarom stelt de paradox van Easterlin dat de vergelijkingen die we maken met de mensen om ons heen onze perceptie van welzijn beïnvloeden. Met andere woorden, de inkomsten van de mensen in onze omgeving is cruciaal voor ons om geluk of verdriet te bieden.

Inkomen of gelijkheid?

Richard Easterlin heeft nooit rechtstreeks beweerd dat hogere of lagere inkomens de oorzaak waren van geluk of verdriet. Wat Easterlins paradox verklaart, is dat een hoger niveau van inkomen niet noodzakelijk een groter gevoel van geluk genereert.

Geluk hangt af van de instelling. Dit doet ons de volgende vraag stellen: klopt het dat wat eigenlijk geluk of ongeluk genereert gelijkheid is, en geen inkomen?

Met andere woorden, is het mogelijk dat, gebaseerd op de paradox van Easterlin, de grote verschillen in inkomen in een samenleving de bron van ongemak zijn?

Als er grote ongelijkheden zijn, voelen we ons erg tevreden als ons inkomen boven dat van anderen uitkomt. Wanneer we echter het gevoel hebben dat we met ons inkomen onder dat van anderen zitten, kunnen we frustratie en verdriet ervaren.

Dit heeft direct te maken met het vervullen van onze behoeften. Kortom, mijn inkomen stelt me ​​in staat om goed te leven. Maar als ik merk dat anderen veel beter leven dan ik, zal ik het gevoel hebben dat wat ik verdien niet voldoende is.

Dit is waarschijnlijk wat er gebeurt in de rijkste landen. Naarmate de meerderheid van de bevolking zijn behoeften vervult, plaatst het vertoon van rijkdom van de rijke elites een schaduw op degenen die niet zo fortuinlijk zijn.

Op hun beurt kunnen mensen in arme landen zich gelukkiger voelen omdat ze minder hebben om zichzelf mee te vergelijken.