Drie fantastische korte verhalen om over na te denken

Deze drie verhalen gaan over het belang van het verder kijken dan uiterlijke schijn. Als we alleen oppervlakkig kijken, zullen we ons niet realiseren welke verborgen krachten de werkelijkheid bewegen. Lees ze hier!

Vandaag laten we je drie fantastische korte verhalen zien om over na te denken. Ze zijn allemaal anoniem. Mensen praten er echter al jaren over, tot het punt dat ze deel uitmaken van hun cultuur. Ze zijn allemaal bedoeld om een waardevolle les te leren.

Deze drie verbazingwekkende korte verhalen gaan over situaties waarin twee verschillende realiteiten tegenover elkaar staan. Eén ervan ligt aan de oppervlakte en lijkt daarom echt te zijn. De andere is verborgen. Daarom merkt niemand het meteen op.

Al deze korte verhalen om over na te denken hebben een doel. Ze willen ons doen inzien dat de dingen soms niet zijn wat ze lijken. Als we de wereld echt willen begrijpen, moeten we niet alleen naar het uiterlijk kijken. In plaats daarvan moeten we ons afvragen waarom onze omgeving is zoals ze is.

Drie fantastische korte verhalen om over na te denken

1. De kikker en de roos

Dit verhaal gaat over balans. Het gaat als volgt. Er was eens een rode roos. Iedereen sprak over hoe het de mooiste bloem in de hele tuin was. De roos voelde zich blij als men haar een compliment gaf. Ze wilde echter wel wat meer gezien worden. Ze begreep niet waarom iedereen haar altijd van een afstandje bekeek.

Op een dag merkte ze een enorme groene kikker op, die heel dichtbij zat. De kikker was helemaal niet mooi, met zijn saaie kleur en lelijke vlekken. Ook waren zijn ogen groot genoeg om iemand bang te kunnen maken. De roos realiseerde zich toen dat niemand ooit in haar buurt kwam vanwege dit dier.

Onmiddellijk beval ze de kikker te vertrekken. Hoe komt het dat de kikker zich nooit realiseerde hoe slecht hij de roos liet lijken? De kikker, nederig en gehoorzaam, accepteerde het onmiddellijk. Hij wilde de roos niet storen, dus vertrok hij.

Binnen een paar dagen begon de roos te rotten. Haar bladeren en bloemblaadjes begonnen te vallen. Niemand wilde meer naar haar kijken. Plotseling kwam er een hagedis voorbij en zag de roos huilen.

Hij vroeg haar wat er mis was en ze vertelde hem dat de mieren haar doodden. Toen zei de hagedis wat de roos al wist: “De kikker at de mieren op en hield je op die manier mooi.”

2. Het verhaal van twee kikkers

Dit is het tweede van de drie fantastische korte verhalen om over na te denken. Het gaat over de macht die de meningen van anderen over ons kunnen hebben.

Er was eens een grote groep kikkers die altijd naar het bos ging om rond te hangen en zich te vermaken. Ze zongen en sprongen allemaal tot de avond viel. Ze lachten altijd heel hard en waren onafscheidelijk.

Op een dag, tijdens hun gebruikelijke uitje, besloten ze naar een nieuw bos te gaan. In het midden van hun gebruikelijke spelletjes vielen drie van de kikkers in een diepe put die niemand van hen eerder had opgemerkt. De rest was geschokt. Ze keken naar de bodem van de put en zagen dat die te diep was. “We zijn ze kwijt,” zeiden ze.

De drie gevallen kikkers probeerden de wanden van de put te beklimmen, maar het was erg moeilijk. Ze kwamen amper een centimeter omhoog en vielen dan weer naar beneden.

De anderen begonnen op te merken dat hun inspanningen nutteloos waren. Hoe zouden ze er ooit in slagen om zo’n hoge wand te beklimmen? Ze dachten dat ze het gewoon moesten opgeven. Er was niets aan te doen.

Twee van de kikkers hoorden die opmerkingen en gaven het op. Ze dachten dat de anderen gelijk hadden. De derde kikker daarentegen bleef klimmen en vallen, maar na een paar uur slaagde hij erin om naar de oppervlakte te komen. De anderen waren verbaasd. Een van hen vroeg: “Hoe heb je het gedaan?” De kikker gaf echter geen antwoord. Hij was doof.

3. De angstige leeuw

Dit is het laatste verhaal dat we vandaag voor je hebben en het gaat over angst. Het begint op een prachtige Afrikaanse savanne, waar een leeuw zijn troep kwijt was geraakt. Hij liep al twintig dagen van de ene plaats naar de andere en kon zijn troep niet vinden. Hij had honger en dorst, maar was ook erg bang om alleen te zijn.

Eindelijk zag hij een vijver. Hij rende er met al zijn kracht naartoe. Hij stierf van de dorst en moest wat van die vitale vloeistof drinken. Toen hij echter de oever bereikte, zag hij het beeld van een dorstige leeuw boven het water. Dus besloot hij weg te lopen. “De vijver heeft al een eigenaar,” dacht hij.

Die nacht besloot hij in de buurt te blijven, maar hij durfde niet terug te gaan naar de vijver. Als de leeuw die eigenaar was van de plek, zou hij hem waarschijnlijk aanvallen. Hij was niet in de positie om de confrontatie aan, bang en zwak als hij was. Er ging nog een dag voorbij en de zon was intens.

Hij kon niet meer tegen de dorst, dus besloot hij een risico te nemen. Hij kon er niet meer tegen. Dus naderde hij voorzichtig de vijver en toen hij de oever bereikte, zag hij de leeuw weer.

Hij had echter zo’n dorst dat het hem niet kon schelen. Hij stak zijn hoofd in de vijver om van dat heerlijke water te drinken. Precies op dat moment verdween de leeuw: de enge leeuw die hij had gezien was zijn eigen spiegelbeeld. Zo zijn angsten: ze verdwijnen als we ze onder ogen zien.