Dingen altijd uitstellen tot het laatste moment
Dingen altijd uitstellen tot het laatste moment is voor veel mensen simpelweg een manier van leven. De mensen die dit soort uitstelgedrag vertonen, zijn gewoonweg niet in staat om hun zaken anders aan te pakken, hoe erg ze ook hun best doen om hun tijd goed in te plannen.
Misschien lukt het ze om hun zaakjes een paar dagen op orde te hebben, maar vroeg of laat vallen ze altijd weer terug in dezelfde oude patronen. Anderen hebben de neiging om dingen altijd tot het laatste moment te bewaren omdat ze er een adrenalineboost van krijgen.
Degenen die er een gewoonte van maken alles altijd uit te stellen tot het laatste moment leven op het randje. In principe zijn er twee soorten mensen die dit doen. Aan de ene kant heb je de uitstellers. Deze mensen stellen belangrijke taken dwangmatig uit en maken ze soms zelfs helemaal niet af.
Aan de andere kant heb je de mensen die verslaafd zijn aan de adrenalineboost die ze ervan krijgen. Ze genieten van het gevoel in tijdnood te zitten.
Dit gedrag heeft onvermijdelijk invloed op hun leven. Soms kan het zelfs een zeer negatieve impact hebben. Deze mensen zijn niet altijd in staat om hun zaken op tijd op orde te krijgen en soms kan dit destructieve gevolgen hebben.
Ook maakt het hun leven vrij chaotisch. Alles uitstellen tot het laatste moment draagt bij aan mentale verwarring en maakt het lastig om ten volle gebruik te maken van hun beperkte tijd.
“Als er een berg te beklimmen is, denk dan niet dat wachten de berg kleiner zal maken.”
-Oud gezegde-
Dingen altijd uitstellen tot het laatste moment en de adrenalineboost die sommige mensen hiervan krijgen
Ze zeggen dat iemand verslaafd is aan gevaar als hij opzettelijk situaties op zoekt die zijn lichaam of gemoedsrust in gevaar zouden brengen.
Als we het hebben over mensen die verslaafd zijn aan adrenaline, denken we meestal aan mensen die extreme sporten beoefenen of gevaarlijke banen hebben. Mensen die altijd alles uitstellen tot het laatste moment zijn echter ook verslaafd aan adrenaline.
Deze mensen beleven er blijkbaar plezier aan om op het randje te leven. Ze vinden het risico om in vergetelheid te raken opwindend. Voor sommigen van hen is dit gedrag zelfs dwangmatig. Met andere woorden, het lukt ze maar niet om het af te leren. Deze adrenalineverslaafden houden van het gevoel dat ze ook in extreme situaties de controle kunnen behouden.
We moeten benadrukken dat in deze extreem risicovolle situaties de adrenalineboost die ze krijgen een belangrijke factor is. Tegelijkertijd zorgt deze productie van adrenaline er ook voor dat hun lichaam meer dopamine aanmaakt.
Deze tweede stof bezorgt ze een gevoel van plezier. Wanneer hun lichaam dopamine aanmaakt, genieten ze er echt van. Hierdoor ervaren deze mensen een gevoel van tevredenheid wanneer ze zichzelf opzettelijk in risicovolle situaties plaatsen.
De mensen die uitstelgedrag vertonen omdat ze verslaafd zijn aan de adrenalineboost die ze ervan krijgen, denken dat ze beter werken onder deadlines. Ook geeft het ze erg veel voldoening wanneer het ze lukt deze risico’s te overwinnen.
Uitstellers
Er zijn ook mensen die dingen altijd uitstellen tot het laatste moment zonder hier een adrenalineboost van te krijgen. Deze mensen hebben simpelweg de gewoonte ontwikkeld om hun taken en verantwoordelijkheden doelbewust uit te stellen.
Ze denken dat ze meer tijd hebben dan nodig is om hun taken uit te voeren, maar kiezen ervoor om hun taken pas uit te gaan voeren wanneer ze nog precies genoeg tijd over hebben.
Hiermee nemen ze echter ook het risico dat ze hun taken nooit zullen afmaken. Dit is wat meestal gebeurt als ze de benodigde tijd verkeerd inschatten en uiteindelijk niet in staat zijn om hun zaken op tijd af te ronden.
Deze mensen zijn niet noodzakelijk lui of nalatig. Ze ontwikkelen simpelweg dit soort gedrag en raken er vervolgens dusdanig aan gewend dat ze in principe niet meer anders kunnen. Hun uitstelgedrag bezorgt hen vaak angst, stress en schaamte.
Desondanks kunnen ze het niet vermijden. Als het ze dan eindelijk toch lukt om iets volledig af te ronden, zijn ze daarna vaak te moe om nog iets anders te doen. Waardoor ze hun volgende taak weer uitstellen tot een ander moment. Vervolgens herhaalt de cyclus zichzelf.
Uitstellers berekenen hoeveel tijd ze nodig zullen hebben. Ze denken dat ze precies hebben uitgekiend op welk punt de hoeveelheid tijd die ze nodig hebben en de hoeveelheid tijd die ze nog overhebben elkaar ontmoeten. Ondertussen kwellen ze zichzelf vaak door te obsederen over de taak die nog moet worden voltooid.
Meestal verliezen ze het niet uit het oog. Integendeel, het gaat voortdurend door hun hoofd. Vaak willen ze echter wachten tot ze ‘beter in staat zijn’ om hun plichten te vervullen. Uiteindelijk dient dit perfecte moment zich nooit aan. Pas wanneer hun tijd bijna om is, gaan ze dan eindelijk aan de slag.
De gevolgen van dit soort gedrag
De gevolgen van dit soort gedrag zijn negatief, het maakt niet uit of de persoon het doet vanwege de adrenalineboost of omdat hij simpelweg een uitsteller is. Soms zijn ze niet in staat om hun verantwoordelijkheden op tijd na te komen en dit kan grote schade aanrichten in hun leven.
In het geval van adrenalineverslaafden is hun werkelijke probleem een soort onderdrukte angst. Risicovol gedrag is een manier om onopgeloste conflicten die angst veroorzaken te verhullen. Gevaar helpt hen hun innerlijke problemen te vergeten.
Veel uitstellers zijn daarentegen zeer onzekere mensen. Ze zijn bang dat al hun inspanning niet voldoende zal zijn en kiezen er daarom liever voor om de dingen die ze moeten doen uit te stellen. Dit geeft hen tevens het perfecte excuus voor wanneer iets niet goed uitpakt. “Het komt omdat ik het te snel en onder grote druk heb gedaan,” zeggen ze dan.
In beide gevallen is dit problematisch gedrag. Niet alleen zorgt het voor veel verwarring, maar het kan er ook voor zorgen dat andere mensen hun vertrouwen in deze mensen verliezen.
Ook verkleint het de kans dat ze een taak zo goed mogelijk kunnen uitvoeren. Het is onwaarschijnlijk dat deze mensen complexe taken kunnen uitvoeren die continue inspanning en consistentie vereisen.