De oorsprong van de onderwijspsychologie

Aristoteles zei ooit: "De wortels van het onderwijs zijn bitter, maar de vrucht is zoet". Sinds die tijd zijn er veel dingen veranderd. We kunnen echter wel zeggen dat zijn uitspraak klopte en vandaag de dag nog steeds zinvol is.

Onderwijspsychologie ontwikkelde zich door de jaren heen als een combinatie van pedagogiek en psychologie. De drang om het onderwijs een psychologische basis te geven ontstond enkele jaren geleden. Zonder deze wetenschappelijke basis zou het namelijk onmogelijk zijn om psychologische principes toe te passen op het onderwijs.

De oorsprong van de onderwijspsychologie

We weten niet zeker of onderwijspsychologie eeuwen geleden al bestond. Het waren echter wel Griekse denkers zoals Aristoteles en Plato die de basis hebben gelegd voor een cognitivistische benadering om het gedrag van mensen te helpen bepalen.

Aristoteles was zelfs van mening dat onderwijs de verantwoordelijkheid van de overheid was ten opzichte van zijn burgers. Plato benadrukte ook het belang van deugd en ethiek. Dit zijn de eerste ideeën die uiteindelijk hebben geleid tot de oorsprong van de onderwijspsychologie.

Enkele eeuwen later breidde Thomas van Aquino dit verder uit met theorieën over menselijk leren. Hij zag het als een proces om op een geleidelijke manier intellect en kennis te verwerven.

De Renaissance en het humanisme

Tijdens de Renaissance ontstond het idee van ervaringsgericht leren. Er kwamen ook nieuwe auteurs naar voren, zoals Juan Luis Vives die wordt beschouwd als de vader van de moderne psychologie. Hij paste ideeën toe als motivatie, leren en leertempo.

Later kwamen er auteurs als Juan Huarte de San Juan met theorieën van differentiële psychologie voor mensen die verschillende vermogens vertonen. Zijn studies over educatieve begeleiding bevestigden het bestaan ​​van verschillende vermogens en gevarieerde temperamenten.

Dit is waar de metafysica en de psychologie ieder hun eigen weg gingen. Het was een ander belangrijk punt in de geschiedenis van de onderwijspsychologie.

Een nieuwe wetenschap

Nog een historisch moment in de onderwijspsychologie was toen het rationalisme zijn logica ontwikkelde dankzij auteurs als Descartes en zijn strikte methodologie.

Andere auteurs zoals Comenius hebben vastgesteld dat educatie vier fundamentele kenmerken heeft. Deze zijn gebaseerd op de wetten van de natuur, educatieve cyclische volgorde, inductieve methode en de actieve en pragmatische leermethoden.

Toen kwamen Locke en Hume, die probeerden aan te tonen dat ervaring belangrijker was dan logica en redenering. In dit geval is het noodzakelijk dat alle kennis voorkomt uit ervaring. Onderwijs moet dus gericht zijn op disciplines die de geest ontwikkelen.

Anderen zoals Rousseau introduceerden een naturalistische benadering die als doel had mensen te helpen hun zuiverste staten te bereiken met een opleiding die hen op een natuurlijke manier begeleidde.

Wetenschappelijke psychologie

En nu komen we in de moderne tijd, waarin we worden voorgesteld aan auteurs als Herbart. Hij was van mening dat leraren moeten weten wat de doelstellingen van educatie zijn om goede leraren te kunnen zijn.

Toen kwam Pestalozzi, die het naturalisme naar de volgende stap bracht en opmerkte dat studenten samenlevingen nodig hebben om zich te kunnen ontwikkelen. Dit markeerde een belangrijk moment in de onderwijspsychologie.

Vervolgens komen we bij Dewey, die actief onderwijs als noodzakelijk beschouwde om onderwijs te renoveren aan de hand van drie belangrijke aspecten. Deze aspecten zijn de houding ten opzichte van het kind, ervoor zorgen dat de studenten de hoofdas van actief onderwijs worden en het belang van de inhoud.

Moderne onderwijspsychologie

Nu kunnen we het hebben over meer moderne auteurs die de moderne psychologie in de vorige eeuw hebben geëvolueerd. Het begon allemaal aan het einde van de negentiende en het begin van de 20e eeuw met auteurs als Galton, Hall, Binet James en Cattell.

Later kwamen er ook andere specialisten bij, zoals Thorndike, die het hadden over leren en de overdracht van kennis.

Daarna kwamen Watsons behaviorisme, de gestalttherapie en de psychoanalyse. Deze benaderingen stelden dat ons gedrag wordt beïnvloed door elementen die buiten ons geweten liggen.

Vervolgens hebben we Skinner of Becker en de bekrachtiging van gedrag. Later kwamen Piaget, Goodnow, Bruner en humanisten als Maslow, Rogers en Allport.

Daarmee beëindigen we ons verhaal over de oorsprong van de onderwijspsychologie. We hebben je een idee gegeven van enkele van de belangrijkste figuren in deze wetenschap en bepaalde uitgangspunten met je gedeeld die proberen uit te leggen waarom we leren zoals we doen.