David Hume: bibliografie en werk
In dit artikel gaan we het hebben over de filosoof David Hume. Filosofie is een discipline die tracht de mysteries van het leven, onze wereld en de redenen voor ons bestaan op te lossen.
Vóór de wetenschap probeerde de mensheid bepaalde vragen op heel verschillende manieren te beantwoorden. Allereerst was er een opkomst van mythen en ideeën over de schepping. Daarna, en door de opkomst van de filosofie, werd de redenering iets objectiever.
De filosofie zocht altijd naar een reden voor het bestaan en naar de aard van de wereld. In de loop van de tijd werd de filosofie verdeeld in verschillende takken en disciplines. Filosofen hebben zich verdiept in de manier waarop mensen de werkelijkheid waarnemen.
David Hume was een van de grote filosofen. Hij benadrukte het belang van leren, het instellen van gewoonten en het niet bestaan van aangeboren, primitieve kennis.
Deze uitgangspositie was op dat moment natuurlijk van grote invloed op de filosofie. Toen de uitgangspositie van Hume ongeveer een eeuw later werd vastgelegd, beïnvloedde deze bovendien ook de psychologie.
“Er bestaat niet zoiets als keuzevrijheid tenzij er vrijheid is om te weigeren.”
-David Hume-
Om de filosofie van Hume te begrijpen, is het belangrijk om naar zijn achtergrond te kijken. In de Renaissance kwamen twee tegengestelde aan kennis gerelateerde filosofische stromingen naar voren. Een hiervan was het rationalisme. Deze theorie stelde dat mensen geboren worden met bepaalde universele waarheden die ze gebruiken om de werkelijkheid te interpreteren.
Daartegenover stond het empirisme. Het empirisme stelde vast dat mensen geen aangeboren kennis hadden. Ze konden daarom alleen door ervaring leren. In deze tijd was een van de maximale vertegenwoordigers van deze stroming, zonder twijfel, David Hume. In dit artikel zullen we het hebben over zijn leven en werk.
Het leven van David Hume
David Hume werd in 1711 geboren in Edinburgh, Schotland. Hij kwam uit een rijke familie. Zijn vader was advocaat, maar stierf toen Hume nog een kind was.
Om deze reden verwachtte zijn familie dat Hume in de voetsporen van zijn vader zou treden en rechten zou gaan studeren. David Hume studeerde aan Edinburgh College. Sommige van zijn professoren waren leerlingen van Isaac Newton.
Hij besloot vervolgens om de wens van zijn familie te vervullen en ging naar de universiteit van Edinburgh om rechten te studeren. Hij vond het echter niet leuk, dus besloot hij zijn studie te staken. Daarna verhuisde hij naar Bristol om zijn weg te vinden in de handelswereld. Maar na een crisis besloot hij dat hij alleen nog maar filosofie wilde studeren.
Jaren later reisde hij naar Frankrijk en woonde daar van 1735 tot 1737. Hij woonde eerst in Reims en later in Sarthe, voorheen bekend als La Flèche. In deze steden schreef hij A Treatise of Human Nature, een werk dat hij publiceerde toen hij terugkeerde naar Londen.
In dit werk denkt hij na over zijn overtuigingen en interne filosofie. Het werk was echter een mislukking, waardoor hij terugkeerde naar Schotland.
Toen hij in Edinburgh woonde, publiceerde hij het eerste deel van zijn werk Essays, Moral, Political en Literary. In tegenstelling tot zijn eerste publicatie was deze wel succesvol. Later bekleedde hij verschillende functies: hij was leermeester van de Markies van Annandale, secretaris van generaal St. Clair, en bibliothecaris van de Edinburgh Bar Association.
In het jaar 1763 trad hij dankzij de hulp van Lord Hertford toe tot de ambassade van Parijs. In deze stad bouwde hij een relatie op met d’Alembert, Diderot en Jean-Jacques Rousseau. Hij verlengde zijn verblijf in Parijs tot 1769 en besloot vervolgens permanent terug te keren naar Edinburgh om zich aan het schrijven te wijden. Hij stierf in 1776.
De manier van denken van David Hume
Om ons de manier van denken van David Hume eigen te maken, moeten we eerst zijn werk verkennen en proberen de empiristische theorie te definiëren die hij altijd verdedigde. Het empirisme is gebaseerd op een reeks principes:
Aangeboren kennis bestaat niet
Mensen worden niet geboren met aangeboren denkpatronen en kennis die dicteren hoe ze de werkelijkheid moeten interpreteren. Volgens de empirische stroming komt alles wat we over de realiteit weten voort uit onze ervaringen.
Ervaringen kunnen intern of extern zijn, wat inhoudt dat ze kunnen voortkomen uit de eigen reflectie en kennis van ons innerlijk leven of, integendeel, uit onze gewaarwordingen en perceptie van de wereld.
Volgens empiristen gaat niets vooraf aan de ervaring. Ze zijn ervan overtuigd dat we leren door middel van de zinnige wereld en niets anders. De geest is als een leeg doek waar we de kennis op weergeven die we in de loop van de tijd verwerven.
David Hume en John Locke geloofden in deze ideeën. Toch verschilden ze van opvatting met betrekking tot de beperkingen van de ervaring. Locke geloofde namelijk dat men toegang kon krijgen tot kennis van werkelijkheden buiten het praktische. En Hume wees erop dat kennis beperkt wordt tot onze perceptie, rekening houdend met de aard van de ervaring.
Er zijn twee soorten kennis
Volgens Hume zijn er twee soorten kennis: indrukken en ideeën. Indrukken zijn de gedachten die ontstaan als gevolg van het ervaren van dingen door middel van de zintuigen. Ideeën zijn abstract en dubbelzinnig, omdat ze niet voortkomen uit fysieke sensaties.
Alles komt voort uit perceptie. Indrukken zijn de onmiddellijke kennis die we verkrijgen via perceptie. Ideeën zijn dan ook afgeleid van indrukken, wat betekent dat ze veel complexer zijn. Hume sprak ook over het concept van verbeelding, het menselijk vermogen om ideeën aan te passen en te produceren.
“Schoonheid is geen kwaliteit in de dingen zelf: het bestaat alleen in de geest die deze dingen beschouwt; en elke geest neemt een andere schoonheid waar. ”
-David Hume-
Er zijn twee soorten uitspraken
David Hume maakte een onderscheid tussen waarschijnlijke uitspraken afgeleid van een feit dat zich al dan niet in een specifieke ruimte en tijd kan voordoen. Bijvoorbeeld: ‘Op een dag komt de zon mogelijk niet op’. De zon komt elke dag op. We hebben deze kennis opgedaan door gewoonte, perceptie en overtuiging.
Anderzijds spreekt hij van demonstratieve uitspraken die, vanwege hun logische structuur, kunnen worden aangetoond. Bijvoorbeeld: 4 + 4 = 8. Beide soorten uitspraken vormen onze gewoonten, gewoonten die later onze manier van leven zullen bepalen.
Zijn belangrijkste werken, zoals A Teatrise of Human Nature, Essays, Moral, Political, and Literary, en An Enquiry Concerning Human Understanding weerspiegelden deze fundamentele principes.
David Hume en psychologie
In het kort, David Hume is een van de belangrijkste bijdragers aan het empirisme. De weg die Hume hierbij insloeg, namelijk die van de kennistheorie of epistemologie, is een van de takken van de filosofie die het meest verbonden is met de psychologie. Dit is de reden waarom Hume de psychologie enorm heeft beïnvloed.
“Haten, liefhebben, denken, voelen, zien; dit alles is niets anders dan waarnemen.”
-David Hume-
Volgens David Hume wordt geen enkel individu geboren met gedachten en emoties. In plaats daarvan verwerven en ontwikkelen ze ze uit hun ervaringen.
David Hume verwierp dan ook het idee van aangeboren kennis en versterkte het idee van menselijk leren. Ongetwijfeld nodigt deze auteur ons uit om na te denken over onze perceptie en onze manier om de wereld te begrijpen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Hume, D. (2004). Investigación sobre el entendimiento humano(Vol. 216). Ediciones AKAL.
- Hume, D. (2000). Tratado de la naturaleza humana. El Cid Editor.
- Hume, D., & Mellizo, C. (1985). Mi vida. Cartas de un caballero a su amigo de Edimburgo: Cartas de un caballero a su amigo de Edimburgo (1745). Alianza Editorial Sa.