Creatieve hopeloosheid: het licht voorbij het ongemak

Creatieve hopeloosheid herinnert ons eraan dat we vroeg of laat met omstandigheden te maken krijgen. Deze techniek nodigt ons uit om onze realiteit te accepteren in plaats van dat repertoire van vermijdingsgedrag te voeden. We moeten hopeloosheid accepteren en vervolgens een nieuwe routekaart maken. We moeten een nieuw, helder doel creëren waar hoop is.

Creatieve hopeloosheid is onderdeel van acceptatie- en commitment-therapie. Voor die lezers die nog nooit van deze therapie hebben gehoord: dit is een onderdeel van de derde generatie therapieën.

Het heeft de neiging om positieve en transformatieve veranderingen in mensen te creëren dankzij twee zeer belangrijke componenten. Allereerst bestrijdt het automatische gedachten. Deze gedachten doen ons lijden.

Ten tweede wordt acceptatie- en commitment-therapie gekenmerkt door directe, menselijke en omhullende interactie met de patiënt. Door een vloeiende en comfortabele, beoordelingsvrije dialoog, verandert de patiënt en neemt hij meer adaptief gedrag aan.

Als het gaat om het promoten van genoemde wijzigingen, is het gebruikelijk om de term creatieve hopeloosheid te gebruiken. Deze tool kan de patiënt dichter bij het ontdekken van zijn eigen waarde brengen. Het helpt de patiënt gemoedsrust en harmonie te bereiken waar nieuwe kansen en een geschikte staat om deze te bereiken kunnen worden gegenereerd.

Waaruit bestaat creatieve hopeloosheid?

Om creatieve hopeloosheid te begrijpen, beginnen we met een klein verhaal.  Dit is het verhaal van een boer. Iemand biedt hem een ​​vreemde taak aan die hem grote voordelen zal opleveren. De taak bestaat uit het werken op een veld met alleen een ezel en een schop. Maar er is een klein addertje onder het gras: hij moet zijn ogen bedekken.

De goede man begint en volgt de instructies. Wat hij echter niet weet, is dat het hele veld gaten heeft. Zoals te verwachten valt, valt de boer in een van die gaten. Zonder te weten wat te doen of hoe weg te gaan, doet de boer zijn blinddoek af en gebruikt hij het enige wat hij heeft – zijn schop.

Bijna een hele dag graaft hij en maakt tunnels. Hij realiseert zich tenslotte dat het enige dat hij aan het doen is, is zichzelf veel dieper in het gat graven.  Zodra hij dit beseft, besluit hij zijn situatie te beoordelen en te kiezen voor een andere strategie.

Hij besluit dat hij de schop op een andere manier moet gebruiken. Dit kleine voorbeeld toont ons de essentie van creatieve hopeloosheid. Ons eigen vermijdingsgedrag sleept ons mee naar grotere wanhoop en compliceert onze problemen nog meer.

De doelstellingen van creatieve hopeloosheid

Wanneer een persoon naar een psycholoog gaat, brengen ze vervormde gedachten, verdedigende barrières, beperkende attitudes, onjuist denken, bagage, een verspild heden en angst voor het leven zelf met zich mee. Dit is al bijna vanaf het begin duidelijk.  Ervoor zorgen dat de patiënt zich na de sessie “een beetje beter” voelt, is niet gemakkelijk en ook niet het hoofddoel.

Er moet een routekaart worden gemaakt om die persoon hoop te geven. Maar hoe kunnen we dit bereiken?  Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de patiënt meer enthousiasme voelt als er zoveel duisternis in hem of haar opkomt? Hoe vreemd het ook mag lijken, creatieve hopeloosheid is een goed begin. Het is een tool die krachtig kan zijn.  Laten we eens kijken waarom.

De redenen waarom creatieve hopeloosheid krachtig is

• Het eerste doel is om de patiënt de negatieve ervaringen te laten accepteren die ze niet in de hand hebben. Ze moeten niet vechten, proberen te ontsnappen of geobsedeerd raken met deze ervaringen. In plaats daarvan moeten ze hopeloosheid omarmen en begrijpen dat hun oude pad zinloos is. “Ik accepteer het om het los te laten.”
• Na het accepteren van die pijnlijke of zorgelijke realiteit, zou de psycholoog de patiënt moeten omleiden. Ze zouden dit moeten doen via een dialoog die andere opties of uitwegen aanmoedigt, samen met positieve bekrachtiging, een doel en echte hoop.
• Door empathie kan de psycholoog de persoon de dingen laten zien die nu in het verleden liggen. Ze kunnen hen de dingen laten zien die hen pijn doen en niet langer nodig zijn. Toch kan die hopeloosheid een trigger zijn. Het kan een middel zijn om nieuwe wegen te vinden. Het is net als de persoon die twee stappen achteruit doet om nog hoger te springen.

Het licht aan het einde van de tunnel

We moeten ook op andere gebieden creatieve hopeloosheid toepassen. We hebben allemaal op de een of andere manier geprobeerd om aan iets te ontsnappen. Zonder te weten hoe, verergeren we dat ongemak. Het is als een persoon die een nieuwe stad bezoekt en al snel in cirkels rondrijdt.

Om aan dat cirkelvormige pad te ontsnappen en het licht voorbij je eigen ongemak te zien , moet je eerst begrijpen dat het nutteloos is om dezelfde oude strategieën te blijven gebruiken. Die geven je dezelfde resultaten.

Je moet de cyclus doorbreken, stoppen met proberen te ontsnappen en accepteren dat je verdwaald bent en nergens naartoe gaat. Je kunt dan verder kijken. Daarna kun je je hoofd hoog houden en aan je eigen val ontsnappen om andere gezondere paden te ontdekken die naar vrijheid leiden.