Carl Rogers, biografie van een humanist

Zonder Carl Rogers zou de evolutie van de psychologie waarschijnlijk anders zijn verlopen. Het meest opvallend waren zijn bijdragen aan de persoonlijkheidspsychologie en psychopedagogiek. Zijn werken worden tegenwoordig nog steeds gebruikt als referentie in de psychologie.

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Edith Sánchez

Laatste update: 05 mei, 2023

Carl Rogers (1902-1987) wordt beschouwd als een van de belangrijkste psychotherapeuten van de 20e eeuw. In feite evenaart hij grootheden als Sigmund Freud op dit gebied. Hoewel hij ook zijn tegenstanders heeft, durven weinigen de impact van zijn werk binnen de geschiedenis van de psychologie in twijfel te trekken.

Deze psychotherapeut ontwikkelde zijn werk in een tijd dat er in feite maar twee takken waren. Dat waren het behaviorisme (Spaanse link) en de psychoanalyse. In de praktijk ontdekten veel psychotherapeuten echter dat deze twee paradigma’s niet altijd effectief waren. Rogers ontwikkelde een nieuwe weg die ook nu nog van kracht is.

Samen met Abraham Maslow wordt Rogers beschouwd als de grondlegger van de humanistische psychologie (Spaanse link). Deze benadering is gebaseerd op empathie en respect voor cliënten die in therapie komen. Zijn model staat bekend als cliëntgerichte therapie of persoonsgerichte therapie.

Zijn afkomst

Carl Rogers kwam op op 8 januari 1902 ter wereld, in Oak Park (Illinois, Verenigde Staten), een buitenwijk bij Chicago. Hij was de vierde van zes broers en zussen. Zijn vader was een prestigieuze civiel ingenieur en zijn moeder was een traditionele huisvrouw. In zijn familie heerste een sterke religieuze tendens die Rogers omschreef als “zeer streng en onbuigzaam.”

Hij leerde al heel vroeg lezen. Daarom begon hij zijn basisonderwijs in de tweede klas. Toen hij 12 jaar oud was, verhuisde het gezin naar een boerderij 30 mijl van Chicago. Blijkbaar wilden zijn ouders hun jongens weghouden van “de verleidingen van het leven in de voorsteden”.

Rogers bracht daar zijn hele adolescentie door. Hij ontwikkelde twee grote interesses die hij zijn hele leven bleef nastreven: vlinders en landbouw. Men zegt zelfs dat zij zijn kennismaking met de wetenschap waren. Voor de rest was hij een nogal eenzame jongeman, vrij onafhankelijk en gedisciplineerd.

Van boerenwerk naar psychologie

In 1919 begon Rogers aan een studie landbouwwetenschappen aan de Universiteit van Wisconsin. Daarna stapte hij echter over op een studie geschiedenis. Later begon hij aan een opleiding theologie en bezocht hij een seminarie, omdat hij geloofde dat hij een priesterlijke roeping had.

In 1922 werd hij geselecteerd om deel te nemen aan een internationale conferentie van de World Student Christian Federation, in China.

Het evenement duurde zes maanden. Gedurende deze tijd begon hij zijn ideeën te veranderen. Meer in het bijzonder bracht de oosterse cultuur hem ertoe te twijfelen aan enkele fundamentele aspecten van zijn eigen godsdienst.

Bij terugkeer in de Verenigde Staten hervatte hij zijn studie geschiedenis en studeerde af. Kort daarna trouwde hij met Helen Eliot, die hij al sinds zijn jeugd kende. Hij bezocht ook een ander theologisch seminarie in New York. Later begon hij een studie onderwijspsychologie aan de Columbia Universiteit. Hij behaalde zijn doctoraat in de psychologie in 1931 en had sindsdien een glansrijke carrière op dit gebied.

Enkele belangrijke bijdragen van Carl Rogers

Aanvankelijk werd Rogers sterk beïnvloed door de grote denkers van zijn tijd. Hij begon zijn klinische praktijk op de afdeling Child Studies van de Society for the Prevention of Cruelty to Children. Daar ontdekte hij dat theoretische paradigma’s niet altijd zo effectief waren in bepaalde concrete gevallen.

Na 12 jaar werken met jeugddelinquenten gaf hij verschillende cursussen aan de Universiteit van Rochester. In 1940 trad hij als hoogleraar in dienst van de Universiteit van Ohio. Tegen die tijd was hij zich ervan bewust dat hij een nieuw model van psychotherapeutische zorg had ontwikkeld. Later verschenen zijn eerste publicaties. Ze wekten zowel kritiek als belangstelling.

Dr. Rogers schreef drie sleutels voor succesvolle psychotherapie voor. Deze waren empathisch begrip, onvoorwaardelijke positieve acceptatie en congruentie. De laatste was de belangrijkste en ook de meest complexe. Het gaat ervan uit dat er niet veel afstand is tussen hoe iemand is en hoe hij zou moeten zijn. Met andere woorden, er is een synchronisatie tussen wat ze doen en hun authentieke zelf.

Rogers zette niet alleen de psychotherapie op zijn kop, maar ontwikkelde ook een theorie van de persoonlijkheid. Hij stelde ook het model van non-directiviteit in de pedagogiek voor. Hij schreef tot het einde van zijn leven, in 1987.

Zijn meest opvallende werk was Client-Centered Therapy, gepubliceerd in 1951. Rogers ontving talrijke onderscheidingen. Tegenwoordig wordt hij herinnerd als een van de groten van de psychologie.