De beste beloningen voor kinderen zijn erkenning en genegenheid

Een kind opvoeden is allesbehalve makkelijk. Het is een reis vol uitdagingen, ontdekkingen, beloningen en straffen. Misschien ben je zelf (nog) geen moeder of vader, maar je hebt vast wel eens de kans gehad om wat tijd door te brengen met de kinderen van een ander. Hoe knap zijn kinderen wel niet, door alles met jou te willen ontdekken! Ze zijn nog geen dag naar de universiteit geweest, en ze hebben ook geen ervaring in het zakendoen, maar toch zijn ze vaak erg duidelijk in wat ze willen en zijn ze in staat om al hun krachten te bundelen om dit doeleinde te bereiken. Ze zijn simpel, maar toch erg effectief.

Ze houden een duizeligmakende leerroute aan, waarbij ze nooit stoppen met experimenteren. Ze vallen, maar staan vervolgens gewoon weer op. Ze proberen het op één manier, en als dit niet werkt, proberen ze het gewoon op een andere manier. Tijdens deze ontdekkingsreizen vertonen ze vaak gedrag dat gecorrigeerd moet worden, en daarom komt er ook enorm veel intelligentie en finesse kijken bij het opvoeden van een kind. Na een lange dag op het werk en het volbrengen van andere verplichtingen, zul je beslist nergens nog energie vandaan kunnen halen. En dus heb je geen andere optie dan het zo slim mogelijk aan te pakken.

Kinderen onderwijzen door straf uit te delen

Straf hoort nu eenmaal bij de traditionele manier van opvoeden, en er bestaan een hoop verschillende manieren om een kind te straffen. De meest directe en, tot nog niet zo lang geleden, sociaal-geaccepteerde manieren omvatten het slaan van kinderen, een tikje geven, of de oude vertrouwde riem erbij pakken. Het doel hiervan was om ervoor te zorgen dat kinderen hun foute gedrag zouden onthouden en dit in het vervolg zouden associëren met de pijn die ze als gevolg van dit gedrag moesten ondergaan.

Nog een manier om kinderen te straffen is door hun privileges af te nemen. Dingen waar ze van houden, of het nu tv-kijken is, naar het park gaan, hun lievelingseten of een van hun lievelingsspeeltjes.

Hoewel er nog genoeg andere manieren zijn om een kind te straffen, zullen we het als laatste enkel nog hebben over de optie om een kind te straffen door hem iets te laten doen wat hij niet leuk vindt, zoals zijn kamer opruimen, extra huiswerk doen, of meer tijd besteden aan een activiteit die hij normaal gesproken het liefst zou vermijden.

We begonnen dit artikel door te zeggen dat het niet makkelijk is om een kind op te voeden. En kinderen op de juiste manier en op het juiste moment straffen, houdt dan ook veel meer in dan kinderen even snel een tik geven. Een goede straf wordt geïntroduceerd als de consequentie van een bepaalde handeling, is evenredig aan de misstap, wordt direct en consistent toegepast door de mensen die verantwoordelijk zijn voor het kind, en is een effectieve compensatie voor de schade die mogelijk is aangericht.

Toch vormt straf twee grote problemen. Het eerste probleem houdt in dat de autoriteitspersoon de straf moet eisen en ervoor moet zorgen dat de straf ook wordt uitgevoerd. Dat wil zeggen, kinderen kunnen dingen doen waar ze eigenlijk straf voor zouden moeten krijgen zonder dat hun ouders hierachter komen. Hierdoor krijgen ze uiteindelijk geen straf en leren ze om stiekem te doen en het strafbare gedrag in stand te houden.

Het tweede probleem is dat kinderen eigenlijk niet zo veel leren van straf. Door een kind te straffen leg je de nadruk op iets dat in jouw ogen slecht is, maar je geeft daarbij geen voorbeeld van gedrag dat in jouw ogen goed is, waardoor het kind zijn slechte gedrag kan gaan vervangen door nog slechter gedrag. Stel je bijvoorbeeld eens voor dat je een kind straf geeft omdat hij iemand heeft beledigd om aandacht te krijgen. Het kind krijgt straf, maar wat nu als hij er daardoor in het vervolg voor kiest om iemand te slaan om aandacht te krijgen in plaats van slechts te beledigen, dan heb je met je straf natuurlijk helemaal niets bereikt.

Kinderen onderwijzen door beloningen te geven

Wat kunnen beloningen en erkenning opbrengen? Blijdschap! Een werkelijk prachtige emotie. Alleen al daarom zouden we onze kinderen dingen moeten bijbrengen door ze te belonen en erkenning te geven. Nog niet zo lang geleden, las ik een artikel dat ging over de macht van een groene pen. Dit artikel keurde iets af dat leraren over de hele wereld systematisch doen, maar het kan ook worden toegepast op het ouderschap, ook al hebben ouders niet de taak om huiswerk na te kijken. Het artikel ging over de manier waarop leraren hun rode pen misbruiken (om correcties aan te geven) en hun groene pen veel te weinig gebruiken (om aan te geven wat goed is gedaan).

Wanneer een leraar een groene pen gebruikt, dan betekent dit dat het kind iets goed heeft gedaan. De groene pen staat daarom voor erkenning, aanmoediging en motivatie, om ervoor te zorgen dat het kind op dezelfde manier door blijft gaan. Hoe moeilijk zou het zijn om gedrag te corrigeren met een groene pen?

De groene pen heeft magische krachten over de gedachtegang van de persoon die deze gebruikt om te onderwijzen. De wereld zit vol ouders die veel te veel nadruk leggen op de mislukkingen van hun kinderen, en die geen moeite doen om hun kinderen lof te geven, omdat ze goed gedrag als normaal en vanzelfsprekend beschouwen. Ze realiseren zich niet dat wanneer ze goed gedrag door middel van hun goedkeuring buitengewoon maken, dit er uiteindelijk voor zorgt dat hun kinderen meer hun best zullen doen om dit gedrag zo vaak mogelijk te vertonen.

Vaak is het zelfs zo dat we onze kinderen gaan corrigeren omdat we last van ze hebben. Maak niet zo veel lawaai, niet slurpen, niet op het bed springen, zorg ervoor dat je niet vies wordt anders moet ik straks weer je kleren wassen. Wat het ook is, de onderliggende boodschap is duidelijk: kind, val me niet lastig. Door zo veel nadruk te leggen op rust, zijn we soms zelfs geneigd om onze kinderen te straffen wanneer ze te uitbundig gelukkig zijn.

Wanneer het kind echter braaf zit te lezen, stilletjes zit te spelen met klei, of rustig tv zit te kijken, zeggen we helemaal niets. De manier waarop wij kinderen laten weten dat we hun gedrag goedkeuren, is door ze niet te corrigeren. Triest, of niet?

We zeggen niet dat je elke keer dat je kind goed gedrag vertoont een stuk speelgoed voor hem moet kopen of dat je hem vijf minuten langer moet laten spelen in het park, we hebben het over het geven van de beste prijs die een kind kan ontvangen: van zijn ouders te horen krijgen dat hij iets goed heeft gedaan, dat zijn ouders naar hem toe komen om hem een knuffel te geven, of dat ze even met hem lezen of spelen. Bestaat er een beter cadeau voor kinderen dan dat?