Ik zal aan je denken tot het geen pijn meer doet

Ik zal aan je denken tot het geen pijn meer doet

Laatste update: 05 augustus, 2016

Het spijt me, jij was niet de ware voor mij.

Je was niet mijn inspiratie. Mijn voor eeuwig en altijd.

Jij was niet degene die het beste in mij naar boven haalde, vanuit de diepste en donkerste hoeken in mijn ziel. Jij was niet degene die mijn hand vastpakte en mij meenam om ’s nachts naar de sterren te kijken.

Jij was het gewoon niet… Maar misschien is dat wel wat je wilde.

Ik val in slaap, denkend aan die mooie lucht vol met sterren. Ik stijg op van mijn bed en vlieg voorbij jou en mij, voorbij de herinneringen.

Morgen is er weer een dag.

Dit bed is zo leeg. Zo groot. Zo ruimtelijk. En het ergste is nog dat dit altijd al zo geweest is, of je nu naast me lag of niet.

Ik doe mijn best om op zo’n manier uit bed te komen dat ik de lege ruimte naast mij niet hoef te zien terwijl ik dit doe.

De geur van koffie zweeft door de keuken. Het ruikt heerlijk en lijkt mij op de een of andere manier te confronteren.

Ik probeer de herinneringen te achterhalen. Ik kan het me niet eens duidelijk herinneren. Duizenden beelden schieten door mijn hoofd: een kus in mijn nek. De waas. Ik begin het weer te herinneren…

Jij was niet degene die mij elke ochtend mooi noemde of die mij aan het lachen maakte op momenten dat ik moest gapen.

Jij was niet degene die mij vertrouwde. Die zei dat het voor altijd zou duren. Die zei dat hij er voor mij zou zijn. Jij was niet degene die duizenden dagen licht in mijn leven bracht door simpelweg naar me te lachen.

Maar ik heb je ook niet om deze dingen gevraagd.

Jij was nooit mijn weddenschap. Mijn uitdaging. Mijn gevecht.

Misschien was ik degene die niet voor ons wilde vechten.

En het spijt me.

Ik doe om de een of andere reden suiker in mijn koffie. Normaal gesproken houd ik juist van sterke koffie. Misschien heb ik vandaag een soort compromis nodig, een soort traktatie. Herinneringen kunnen je echt in de steek laten. Ik leun achterover en wacht tot mijn koffie afkoelt.

Ik denk na en doe mijn ogen dicht. Het lukt me nooit om warmte te herinneren. Alleen de kou.

Jij was niet degene die ervoor zorgde dat wij samen elke avond het bed heen en weer schudden. Ongeacht de kleur van de wallen onder onze ogen of hoe moe we wel niet waren.

Jij was niet degene die mij naar de stoep duwde op momenten dat het begon te regenen, zodat ik kon genieten van de natuur en deel uit kon maken van haar heerlijke geur en gevoelens.

Haat me. Beledig me. Dit zou waarschijnlijk het meest emotionele zijn dat in al die tijd uit je los is gekomen. Doe iets dat rampzalig emotioneel is. Doe iets om je koude hart te verroeren. Het koude hart dat deze relatie bevroor.

En dus waren er twee van ons, in plaats van één. Misschien was dat onze fout. Dit is niet het moment om terug te kijken en onszelf af te vragen wiens schuld het allemaal is. En ik weet zeker dat het niet mijn schuld was. Dus, het spijt me, maar je was niet de ware.

Hart

Ik neem een slokje koffie. Het is lekker, niet zo bitter. Ik proef de koffie en wordt herinnerd aan… de smaak van niets. De smaak van desillusie, ontgoocheling en routine.

Een maalstroom van lawaai. Mensen, drankjes. Meer mensen en meer drankjes. Tot het lichaam zijn limiet bereikt en we in slaap vallen zonder ook maar ergens aan te denken. Zonder te denken aan jou en mij, of ons.

Het is namelijk zo dat een kater in gezelschap minder aanvoelt als een echte kater. Misschien hebben we het daarom samen zo lang volgehouden. Wie weet?

Mijn koffie is bijna op, misschien nog een grote slok of twee kleintjes. En dat is waar het uiteindelijk allemaal op uitkomt: keuzes… En ik weet niet wat ik met mijn koffie moet doen. Dat heb ik nooit geweten.

Misschien moet ik hem gewoon op de grond gooien en mijn beker in duizend stukjes laten breken. Later zal ik dan de scherven oprapen en de koffie opvegen.

Jij was namelijk niet degene die mij gelukkig maakte en door wie ik ging dagdromen. Jij was niet mijn favoriete plaats om te zijn.

Jij was geen reden voor mij om naar huis te gaan en uren achter elkaar van de aardbodem te verdwijnen.

Het spijt me. Kiezen is nooit echt mijn ding geweest. Morgen neem ik nog een kop koffie. En terwijl ik dit doe zal ik aan jou denken, tot het geen pijn meer doet.

Bewaar jij de herinneringen maar vanaf nu, want er is geen plaats meer voor ze in mijn hart. Diep van binnen wisten we het eigenlijk altijd al. Ik was nooit ik en jij was nooit jij.


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.