Women Talking: een gebroken wereld herstellen
Geweld tegen vrouwen komt dagelijks voor over de hele wereld. Bovendien zijn het bijna altijd verborgen verhalen. Ze worden gevoed door afschuw en hebben de neiging om te zwijgen, zowel in het individuele als in het collectieve vrouwelijke onbewuste.
Het is moeilijk om ze aan het licht te brengen omdat het pijn doet om het soort traumatische daden onder woorden te brengen die verweven zijn met het gewicht van angst, onbegrip en zelfs schaamte.
De opkomst van de #MeToo-beweging heeft echter een bewuste opvoeding in gang gezet. Het legde de impuls bloot om het geleden misbruik te onthullen en elke stem te laten tellen.
In feite hielp elke stem die zich aansloot een stroming te vormen die probeerde dingen te veranderen, slachtoffers uit hun isolement te halen en het geweld dat altijd verborgen was gehouden, openbaar te maken.
De manier waarop dit soort daden wordt gereflecteerd is belangrijk. Literatuur en film zijn de beste kanalen om mensen bewust te maken van seksueel geweld tegen vrouwen.
Women Talking is in dit opzicht een vernieuwende productie. De film is geregisseerd door Sarah Polley. Hij werd genomineerd voor twee Oscars (aangepast scenario en beste film) en is een uitzonderlijke oefening in reflectie.
“We zijn geen leden… we zijn handelswaar… Wanneer onze mannen ons hebben opgebruikt, zodat we er op ons dertigste zestig uitzien en onze baarmoeders letterlijk uit ons lichaam zijn gevallen op onze smetteloze keukenvloeren, klaar, wenden ze zich tot onze dochters.”
– Miriam Toews, Women Talking –
Women Talking: a true story
De film van Sarah Polley is gebaseerd op het boek Women Talking van de Canadese schrijfster Miriam Toews. De schrijfster vertelt haar eigen verhaal over haar gruizige ervaring in een Mennonieten-kolonie in Bolivia, een sekte die nog steeds verankerd is in de 16e eeuw. Ze zijn een trinitaire tak van de doopsgezinde christelijke beweging.
Women Talking beschrijft een waargebeurde gebeurtenis waarbij de meisjes en vrouwen van deze religieuze kolonie op een ochtend bedekt met sporen van bloed en sperma en gedrogeerd wakker werden.
Mannen uit hun gemeenschap, in de meeste gevallen hun eigen vaders en broers, hadden hen herhaaldelijk verkracht nadat ze hen gedrogeerd hadden met een verdovingsmiddel voor vee dat gemaakt was van belladonna (wolfskers).
De verfilming van deze roman is geënsceneerd als een tijdloze morele fabel. Het is inderdaad moeilijk om het historische moment te bepalen waarop de gebeurtenissen plaatsvinden. Dit dient een specifiek doel. Want geweld tegen vrouwen heeft altijd al plaatsgevonden. Bovendien is het er nog steeds en zal het ongetwijfeld ook in de toekomst voorkomen.
“Wij zijn vrouwen zonder stem. We zijn vrouwen buiten tijd en plaats, zelfs zonder de taal van het land waar we wonen. We zijn mennonieten zonder land. “
-Miriam Toews, Women Talking
Geweld confronteren met woorden
Een tijd lang werd de mennonitische vrouwen wijsgemaakt dat deze aanrandingen door Satan werden gepleegd. Ze dachten dat hun vermeende wangedrag en ongepastheid op een bovennatuurlijke manier werden gestraft. Totdat twee van de meisjes op een gegeven moment hun verkrachters zien.
Het zijn ‘duivels van vlees en bloed’. De vrouwen doen hun beklag en twee mannen worden gearresteerd. De rest van de mannengemeenschap gaat echter snel naar de stad om hun borgtocht te betalen.
Een paar dagen lang is de mennonitische groep ontdaan van mannen, waarop de vrouwen de kans krijgen om een beslissing te nemen (Engelse link). Op dat moment houdt alles op een droom te zijn en kunnen ze zich voorstellen wat voor wereld ze willen. Ze hebben de tijd om na te denken en beslissingen te nemen.
Blijven, weggaan of handelen? Drie generaties vrouwen spreken zich uit
Women Talking is een vrouwelijke verbeeldingsdaad doorspekt met vragen. Wat moeten de vrouwen doen, gezien het feit dat de schendingen na verloop van tijd zullen blijven voortduren? Moeten ze de mannen met geweld tegemoet treden?
Moeten ze de gemeenschap verlaten en een onbekende moderne wereld binnengaan? Of moeten ze blijven en blijven gehoorzamen? Na een algemene stemming onder de vrouwen sluiten ze geweld uit en blijven er slechts twee opties over: vluchten of vergeven.
Vanaf dat moment wordt de film georkestreerd door acht vrouwen. Ze vertegenwoordigen alle families in de gemeenschap, vrouwelijke aanwezigheden van grote impact en van verschillende leeftijden met verbazingwekkende verhalen. Er zijn meisjes, jonge vrouwen (sommige zwanger) en oudere vrouwen. Elk gezicht en elke stem vertelt een verhaal, een persoonlijk perspectief.
We ontmoeten de etherische Ona (Rooney Mara) die een baby in haar buik draagt, waarschijnlijk van een familielid. Haar filosofische overpeinzingen zijn zowel verhelderend als uitdagend.
Haar oudere zus, Salome (Claire Foy), vertegenwoordigt woede en de behoefte aan wraak. Aan de andere kant heeft Mariche (Jessie Buckley) het over de noodzaak van vergeving, maar wordt ze ook verteerd door onverwerkte woede.
De oudere vrouwen, Agata en Creta, stralen wijsheid en pacifisme uit. Ze hebben zelfs gevoel voor humor. Ondanks de vele sluimerende en gecompliceerde gevoelens kiezende vrouwen ervoor om met elkaar te praten. Sterker nog, ze tonen gevoelens van zusterschap tegenover het geweld dat op hen wordt uitgeoefend.
“Alles wat wij vrouwen hebben zijn onze dromen – dus natuurlijk zijn we dromers.”
-Miriam Toews, Women Talking-
Optimisme en hoop
Women Talking is een intelligente oefening in reflectie die de noodzaak laat zien om onze wereld opnieuw te maken met genegenheid en sereniteit. Hoewel het gemakkelijk zou zijn om geweld te kiezen om systematisch geweld tegen vrouwen te bestrijden, past dat perspectief niet in deze productie.
Dit is een groep vrouwen die, ondanks dat ze niet kunnen lezen of schrijven, vol wijsheid zijn. In de kleine schuur die fungeert als een bubbel van intimiteit tegen geweld van buitenaf, herbeleven drie generaties vrouwen hun trauma’s en praten over hun ervaringen, angsten en gevoelens.
Het is een oefening in catharsis waarin ze, vaak en ondanks alles, ruimte vinden voor een lach en humor.
Deze wijze en gekwetste figuren willen een beslissing nemen die een betere wereld creëert voor hun kinderen. Hun woorden, meditaties en universele vragen verdienen het om gehoord te worden. Want achter hun stemmen, vol woede en verborgen pijn, schuilt maar één doel: met liefde en mededogen een gebroken wereld opnieuw maken. Gelukkig blijft er hoop.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Ajinkya, S., Jadhav, P. R., & Srivastava, N. N. (2013). Depression during pregnancy: Prevalence and obstetric risk factors among pregnant women attending a tertiary care hospital in Navi Mumbai. Industrial psychiatry journal, 22(1), 37–40. https://doi.org/10.4103/0972-6748.123615
- Hsieh, CJ., Fifić, M. & Yang, CT. (2020). A new measure of group decision-making efficiency. Cogn. Research, 5(45). https://doi.org/10.1186/s41235-020-00244-3
