We zijn niet onverschillig geworden, maar wel te verschillend
Sinds de dag waarop wij elkaar voor het eerst ontmoetten, ben ik bang geweest voor dit moment. Des te meer omdat ik mezelf en mijn hart zonder schroom aan jou heb geopenbaard en gegeven. We hebben elkaar – in alle kwetsbaarheid – binnengelaten. Toch is het nu tijd om te accepteren dat we helaas te verschillend zijn. Niet onverschillig, maar spijtig genoeg niet langer verenigbaar als koppel. En samen zullen we dan ook moeten leren elkaar los te laten, ieder onze eigen weg te gaan.
Jij en ik legden alles in de waagschaal – geld, tijd, moeite – om een gezamenlijk leven op te bouwen, met behoud van onze individuele essentie. We creeërden transformerende ruimtes, zowel van binnen als van buiten, en deden ons uiterste best om op alle vlakken (mentaal, materieel en spiritueel) te groeien. Desondanks heeft onze beider ontwikkeling geen gelijke tred gehouden, zijn we langzaam uit elkaar gegroeid en wederzijds niet in staat gebleken om ons voldoende aan te passen.
De relatie is bekoeld en we zijn allebei veranderd
Onze relatie is niet langer wat het ooit was. En hoe hard we ook proberen om dat te ontkennen, we weten eigenlijk wel beter. Er is geen hoop meer. Diep van binnen houden we natuurlijk nog van elkaar en gunnen we elkaar het grote geluk, maar in de praktijk is er een onderlinge afstandelijkheid ingetreden. Zonder opzet, en zonder het echt te beseffen, doen we onszelf en elkaar pijn.
We zijn veranderd en zijn weer twee afzonderlijke mensen die samen een heleboel plannen hadden. Plannen waar nu niets meer van terecht zal komen, hoezeer onze hoop en toekomst er ook vanaf hing. Allebei zullen we innerlijke leegte voelen, vechten tegen de tranen en enige tijd gebroken zijn.
“Soms moeten we het leven dat we hadden gepland loslaten, omdat we niet langer de persoon zijn die die plannen maakte.”
-Anoniem-
Wanneer je het vertrouwen verliest in een voorheen gedeelde droom, dan vloeit ook alle energie weg die gericht is op het verwezenlijken daarvan. Hoewel het opgeven van je geprojecteerde toekomstideaal een bittere pil is, rest je in het licht van de huidige, spaakgelopen omstandigheden, geen andere keus. Je moet de realiteit onder ogen zien.
De ‘comfortzone’
We zijn wellicht in deze doodlopende, onomkeerbaare situatie terecht gekomen omdat ons aanvankelijke vertrouwen de grenzen van onze gemeenschappelijke comfortzone verhulde. De gerieflijkheid van onze routines, en van het überhaupt samen zijn, zorgt ervoor dat verlatingsangst ons bekruipt zodra we serieus overwegen een langdurige liefdesrelatie te beëindigen.
We proberen onszelf er nog halfslachtig van te overtuigen dat alles in orde is, terwijl we allebei dondersgoed weten dat we in werkelijkheid onheroeppelijk van elkaar verwijderd en vervreemd zijn geraakt. Het is daarom absoluut noodzakelijk dat we uit onze comfortzone durven stappen en ermee stoppen onszelf voor de gek te houden. We zijn niet meer dezelfde mensen als aan het begin van onze betrekking en we moeten accepteren dat we – hoe tragisch ook – niet meer bij elkaar passen.
“Als je erop staat in je comfortzone te blijven, kom je niet ver.”
-Catherine Pulsifer-
Wat overblijft is niet langer liefde
We zijn een gecompliceerd stel geweest, maar hebben elkaar lange tijd met respect en genegenheid behandeld. Nu rest on slechts nostalgie, mededogen en zoetzure herinneringen. Want de ware magie is opgedroogd en noch jij, noch ik kan die vonk terug tevoorschijn toveren. Een stukgelopen relatie instandhouden, of nieuw leven inblazen, vergt veel meer dan dat, veel meer dan een tegensputterend, romantiserend geheugen.
Toch zullen onze mooiste momenten ons altijd bijblijven. En wanneer twee mensen echt van elkaar hebben gehouden, zal er ergens in ons altijd wederzijdse waardering en dankbaarheid blijven bestaan, voor de dierbare ervaringen en voor de totaliteit van het beleefde liefdesavontuur. Hoe jammerlijk ook, deze overgang en ommezwaai is onvermijdelijk.
“Iemand zei ooit dat op het moment waarop je er niet meer over nadenkt of je van iemand houdt, je voor altijd bent gestopt van diegene te houden…”
-Carlos Ruiz Zafón-
Laten we niet langer doen alsof deze afstandelijkheid van tijdelijke aard is, alsof alles, inclusief wijzelf als koppel weer de oude zouden kunnen worden. Soms dwingt het leven ons simpelweg tot beslissingen die we ons vooraf nooit hadden kunnen of zelfs maar willen voorstellen. Toch is dit uiteindelijk het beste, voor ons allebei. Probeer er alsjeblieft vrede mee te hebben, zeg ik tegen mezelf en tegen jou.
