Ooit was er een dappere prinses die zichzelf redde

Ooit was er een dappere prinses die zichzelf redde

Laatste update: 08 januari, 2018

Er was eens een dappere prinses die zichzelf redde. Een anonieme prinses, het kind dat heel de dag over straat loopt en niet bang is voor de zon of voor de wind. Het type dat struikelt, maar ook het type dat weer opstaat, dat angsten verzamelt maar ook overwinningen en interessante geheimen. Niemand heeft het over haar waarde, maar dat is ook helemaal niet nodig. Want ze draagt de waarde geschreven op haar hart.

Ze had geen dappere prins nodig omdat ze, in plaats van opgerold in een hoekje in de cel te gaan liggen, de moed had om uit het raam te kijken en de zwakke punten van de draak te bestuderen. Want ze studeerde scheikunde en dus wist ze een snel en efficiënt antigif te smeden voor het vergif, voordat het haar zou verlammen. In dit verhaal waren geen prinsen of kussen aanwezig, want haar moed kwam van binnenuit en niet voort uit inspiratie. Ze laadde haar moed op door te handelen in plaats van af te wachten.

We hebben het over een prinses die door het leven loopt met haar ogen wijd open..

Een dappere prinses die zichzelf redde

Ze redde zichzelf omdat ze ouders had die begrepen dat ze een enorm potentieel in zich had. Dus vonden ze het geen probleem om haar dromen te voeden, zelfs al hadden ze niet veel roze of paars in zich. Ook al droomde ze er als klein meisje nooit van om te spelen met plastic baby’s of het haar van haar pop te kleuren of te kammen. Er waren geen problemen omdat ze nooit vonden dat er iets mis was met dat verschil.

Ze redde zichzelf omdat ze niet naïef was en haar grootmoeder direct verdacht vond op het moment waarop ze haar in haar bed zag liggen. Zo kreeg de wolf geen kans om haar op te eten. Het was juist de prinses zelf die het jachtgeweer oppakte en het gevecht aanging. Zij was diegene die hem handboeien omdeed en hem naar het politiebureau bracht. Eén voor één lokte de dappere prinses al die duivelse karakters die ze tegenkwam in de val.

Een dappere prinses in een bos

Een prinses die niemand anders nodig heeft

Ze had mensen nodig, natuurlijk. Maar nooit een prins die haar hetzelfde script zou voorlezen als het script dat de minstrelen in hun ogenschijnlijk onschuldige verhalen oneindig hebben herhaald. Ze had mensen nodig om haar heen, eenvoudige stervelingen met ontelbare defecten die haar zouden helpen. Ze zouden haar keuzes geven over hoe te handelen of soms zelfs door haar de beste keuze te laten zien, maar ze had nooit iemand nodig die het voor haar deed. Maar alsnog, als iemand dat wel deed, twijfelde zij geen moment om die persoon te bedanken en iets voor hem terug te doen..

Want de prinses, die zichzelf redde, begreep dat we in een wereld leven waarin wederkerigheid werkt en verwacht kan worden. Maar in die wederkerigheid hoefde ze niet altijd diegene te zijn die met kussen en liefde werd beloond. Het zou ook zij kunnen zijn die beloonde met kussen en liefde. Als een verlosser, want daar was zij erg goed in.

Ze deed het elke dag wanneer ze naar het ziekenhuis ging, deed haar witte jas aan en trotseerde de ziektes die in de lichamen van anderen leefden. Wanneer ze dacht aan een wereld waarin er geen enkele man over zijn schouder naar haar om zou kijken, en geen vrouw haar zou veronachtzamen voor het zijn van een vrouw, zoals zij. Wanneer een hoop variabelen in de Ik kan- of Ik kan niet-vergelijking werden opgenomen, variabelen als moeheid of gelimiteerde resources, maar nooit haar geslacht.

Een prinses die trots was op wie ze was

De dappere prinses die zichzelf redde was trots op haar gevoeligheidEr waren delen van haar lichaam die ze anders zou hebben ontworpen, maar ze vond alsnog dat haar neus en oren een geweldig iets hadden. Ze maakten haar uniek en werkten ook zo perfect dat ze haar in staat stelden te ruiken of andermans hartslag te horen. Na een tijdje leerde ze van ze te houden en alles te waarderen dat haar gegeven was, zelfs al was het niet per se wat ze wilde.

Eén keer was er een bericht dat ze las en dat geschreven stond in steen en luidde dat het getuigt van intelligentie als je liefhebt wat je niet kunt veranderen, en dit bleef bij haar hangen. Het bleef bij haar hangen net zoals het bericht dat op het treinstation waar ze elke dag kwam geschilderd stond: ‘er is leven voor de dood’.

Sindsdien heeft ze deze lijfspreuken geadopteerd als haar eigen, zonder ook maar ooit te denken dat ze een speciale oorsprong heeft. Ze dacht simpelweg dat wat ze deed een gevolg was van haar vaardigheden. En dit is hoe deze dappere prinses, die misschien fragiel overkomt, zichzelf redde.

Afbeelding met dank Shara Limone 


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.