Walter Kohan en zijn concept van de kindertijd

Walter Kohan stelt dat de kindertijd een vorm van bewustzijn is die in de loop van de tijd in leven kan worden gehouden. Hier kun je meer te weten komen over dit concept en andere interessante ideeën van deze filosoof.

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Edith Sánchez

Laatste update: 21 november, 2024

Walter Kohan is een filosoof die gespecialiseerd is in onderwijsvraagstukken. Hij benadert het begrip kindertijd op een heel andere manier en heeft op dit gebied een reeks interessante en vernieuwende ideeën ingebracht. Tegenwoordig werkt hij als “opvoeder van kinderen” van 6 tot 7 jaar oud in de stad Rio de Janeiro (Brazilië).

Kohan gelooft overigens dat de kindertijd geen levensfase is, maar een vorm van bewustzijn. Hij denkt dat, hoewel het het eerste moment is dat ieder mens ervaart, het ook een toestand vormt die hij kan en moet blijven cultiveren. Ook is hij ervan overtuigd dat alleen zo het leven interessant wordt. Hij vindt ook dat ieder mens moet worden aangemoedigd om te filosoferen.

Deze specialist benadrukt ook de voordelen van de Socratische methode. Hij vindt dan ook dat leraren hun visies op de wereld niet moeten opdringen aan kleuters (van welke leeftijd dan ook), maar hen moeten begeleiden in de zoektocht naar hun eigen kennis en waarheden. We gaan Kohans ideeën over het begrip kindertijd en de implicaties daarvan in het onderwijs nader onderzoeken.

Walter Kohan en de kindertijd

Walter Kohan gelooft dat de kindertijd vooral een toestand is. Het is een toestand van vrijheid, open voor het verrassende en nieuwsgierig naar het onbekende. In feite is het nauw verbonden met de volheid van het zijn, en kan het in de loop van de tijd levend worden gehouden. Hij wijst erop dat het begrip kindertijd de volgende drie connotaties omvat:

• Chrónos. Dit verwijst naar de tijdelijkheid van de kindertijd en men associeert dit met het klassieke concept ervan. Het is verbonden met de wetenschap. Het heeft in wezen betrekking op de biologische en psychosociale ontwikkeling die in de eerste levensjaren plaatsvindt.
• Aión. Dit houdt verband met het verstrijken van de tijd en de evolutie. Meer in het bijzonder met het soort ervaringen die het gevestigde doorbreken en veranderen. Bijvoorbeeld schepping, ontdekking en vernieuwing. Het is de manier waarop we gedurende het leven uitdrukking geven aan de kindertijd.
• Kairós. Dit is een onbepaalde periode (Spaanse link), waarin iets belangrijks gebeurt. Dat ‘iets’ heeft geen onmiddellijk nut of voordeel, maar creëert een zekere wanorde of overdaad die tot volheid leidt. Het zijn die momenten waarop emotie ons ontvoert, vlinders in onze buik verschijnen, of we de polsslag van het universum in onze aderen voelen. Het is geluk, op welke manier dan ook uitgedrukt.

Kindertijd en school

Kohan suggereert dat de tradition ele school (Spaanse link) niet gemaakt is om te transformeren, maar om te reproduceren wat in de maatschappij geaccepteerd is. Hij gaat uit van het idee dat de kindertijd geen stem heeft of niets te zeggen heeft.

In wezen beweert hij dat degenen die het woord gebruiken alleen de leraren en de instellingen zijn. Bovendien lijkt het erop dat hun functie is om kinderen “van onwetendheid” of “fouten” te ontdoen.

Daarom beweert hij dat luisteren wordt gedegradeerd, behalve wanneer het het overdrachtsproces kan belemmeren. Wanneer iemand echter aandacht schenkt, zal de zuigeling iets nieuws signaleren. In feite kunnen ze zelfs nieuwe manieren van spreken en dingen benoemen aanreiken. Het wordt gezien als een kinderlijke luciditeit die begrepen en niet zozeer gecontroleerd moet worden.

Dit geldt echter niet alleen voor het kind. Zoals we al eerder opmerkten, beweert Kohan dat de kindertijd niet ophoudt wanneer een bepaalde leeftijd is bereikt, maar altijd aanwezig is. Het is meer aanwezig in momenten van emotionele volheid, creatie en uitvinding. Bovendien moet er op die momenten naar geluisterd worden, in plaats van gecontroleerd.

Een gevoeligheid voor de kindertijd

In plaats van een specifieke methode aan te geven of nieuwe ideeën te implanteren, wil Kohan de gevoeligheid voor de kindertijd bevorderen. Uiteraard moet dit beginnen bij ouders en leerkrachten, bij jonge kinderen. Haar functie is meer hen te laten zijn en hen te begeleiden dan hen te conditioneren.

Bovendien vindt Kohan dat gevoeligheid voor de kindertijd ook voor volwassenen moet gelden. Bijgevolg moet de volwassene de komst van het echte kind in zichzelf verwelkomen en vieren.

Dit is niet slechts een uiting van een gril of een manifestatie van egocentrisme, maar het gaat om het spontane, de individuele benadering van het spel, de verkenning van het mogelijke, en de diepe ervaring van hun emoties.

Walter Kohan beweert dat de kindertijd vooral een bron van vreugde en vrijheid is. Het moet beschermd worden in het kleine kind en gerechtvaardigd in de volwassene. Als we dit zouden doen, zouden we misschien allemaal meer genieten van het avontuur van het leven.