Waarom sommige mensen niet leren van hun fouten
Sommige mensen leren niet van hun fouten. Het zijn het soort mensen dat steeds weer over dezelfde steen struikelt. In feite struikelen ze er niet alleen over, maar raken ze eraan gehecht en dragen ze het met zich mee.
Het is gemakkelijk te geloven dat dit type persoon weinig meer vertoont dan een soort blindheid om te ervaren, een cognitieve onhandigheid of een emotionele onvolwassenheid die hen dwingt fouten te maken die voor anderen duidelijk zijn.
We zijn echter allemaal redelijk goed in het wijzen op de fouten van anderen. Bovendien, laten we eerlijk zijn…wie heeft nog nooit twee of drie keer dezelfde fout gemaakt?
We hebben bijvoorbeeld de neiging om steeds weer in dezelfde soorten relaties af te drijven, waarbij we dezelfde banden omarmen die ons pijn doen. Het komt ook vrij vaak voor dat we aandringen op bepaalde onmogelijke doelen, doelen die ons in het verleden alleen maar tot mislukking hebben geleid.
Is dit eigenzinnig zijn? Soms ja. Is het naïef? Kan zijn. Het is zelfs de moeite waard om te onthouden hoe Albert Einstein waanzin definieerde: steeds opnieuw hetzelfde doen en verschillende resultaten verwachten.
Toch moeten we er niet vanuit gaan dat we gek zijn. Wat we moeten doen, is onze fouten opsporen, ervan leren en alternatief gedrag beginnen om vooruit te komen, te groeien en op alle mogelijke manieren te verbeteren. Dit is echter niet altijd eenvoudig om te doen. Laten we eens kijken waarom.
Waarom leren sommige mensen niet van hun fouten?
Er zijn veel redenen waarom mensen niet leren van hun fouten. Voordat we ingaan op de oorsprong ervan, moeten we in gedachten houden dat er fouten en vergissingen zijn. Een voorbeeld van het eerste type kan het herhaaldelijk vertrouwen van de verkeerde mensen zijn. Of doelen stellen en elke keer op hetzelfde punt falen.
Integendeel, de andere soorten fouten houden verband met ethiek en moraal. Neem bijvoorbeeld de gevangenispopulatie. Het doel van de gevangenis is om uiteindelijk de daders te re-integreren in de samenleving. Hiervoor moeten ze zich bewust zijn van hun overtredingen, er berouw over hebben en terugkeren naar de samenleving.
Leren van hun fouten houdt in dat ze zich inleven in de schade die ze hebben veroorzaakt en andere soorten waarden verdedigen. Degenen die menselijker, ethischer en respectvoller zijn. Hoewel, zoals we heel goed weten, veel van degenen die in de gevangenis hebben gezeten, vroeg of laat daar weer belanden. Waarom gebeurt dit ? Waarom leren deze mensen niet van hun fouten?
Schuld en schaamte
Iets dat we allemaal wel eens hebben gevoeld als we een fout hebben gemaakt, is schaamte. Bovendien, als ons falen ook anderen schade toebrengt, zullen we een sterk schuldgevoel voelen.
Deze emoties spelen een cruciale rol in het menselijk gedrag. Ze helpen ons om het goed te maken, dingen te willen oplossen of op een andere manier te doen zodat we ons niet meer zo voelen. Bovendien willen we de volgende keer dat alles beter afloopt, in het belang van onszelf en anderen.
Een van de redenen waarom sommige mensen niet van hun fouten leren, is omdat ze deze emoties niet hebben. Dat blijkt uit een onderzoek (Engelse link) van de George Mason University (VS) in 2014. De onderzoekers interviewden 500 veroordeelde gevangenen en merkten dat er twee soorten profielen waren.
Ten eerste waren er degenen die zich schuldig voelden en verbeterden tijdens hun proeftijd. Ten tweede waren er degenen die hun verantwoordelijkheid ontweken en de schuld op de omstandigheden, op externe factoren legden.
De A1-mutatie
Tilmann Klein en Dr. Markus Ullsperger van het Max Planck Institute for Human Brain and Cognitive Sciences in Leipzig, Duitsland, beweren te weten waarom mensen niet leren van hun fouten. Ze stellen dat de oorsprong genetisch is. Meer specifiek, als gevolg van wat zij definieerden als de A1-mutatie.
- Deze mutatie vermindert het aantal dopaminereceptoren in de hersenen.
- Welke implicaties heeft dit? We moeten eerst begrijpen welke rol dopamine speelt. In feite bevordert het onder andere leren, motivatie, beloning en de sensaties van plezier.
- Als al deze dimensies falen of op een minimaal niveau werken, is er geen motivatie om fouten te corrigeren, onszelf te verbeteren of nieuwe dingen te leren.
Dit is zeker een merkwaardige suggestie die de moeite waard is om in overweging te nemen. In feite suggereert het dat het onvermogen om te leren van falen een cerebrale oorsprong heeft.
Anderen de schuld geven
Er zijn veel te veel mensen die alle verantwoordelijkheid negeren en die op de schouders van anderen leggen. Het is normaal gedrag. Het is echter ook de zuiverste weerspiegeling van onverantwoordelijkheid en onvolwassenheid.
Natuurlijk is het altijd makkelijker om anderen de schuld te geven of aan te nemen dat het lot heeft ingegrepen. Als we falen in het zakendoen, komt dat omdat de economie erg slecht gaat. Als we een relatie zijn begonnen met een andere narcist, is dat omdat de wereld er vol van is. Wij zijn nergens verantwoordelijk voor!
In feite komen dit soort situaties veel vaker voor dan we misschien denken. Desalniettemin zijn er maar weinig dingen die relevanter zijn in ons leven dan onze fouten op te sporen, er verantwoordelijkheid voor te nemen en de moed, intelligentie en gevoeligheid te hebben om ze te accepteren en op te lossen.
Dat geeft ons niet alleen waardigheid, maar bevordert ook de menselijke groei.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Baumeister, R. F., Stillwell, A. M., Heatherton, T. F. (1994). Guilt: An interpersonal approach. Psychological Bulletin, 115, 243–267.
