Waarom willen sommige mensen hun fouten niet toegeven?

Dit is wat Alexander Pope ooit gezegd heeft. “Fouten maken is menselijk, vergiffenis schenken is goddelijk.” We leven echter in een tijd van schijnbare volmaaktheid. Tegenwoordig geven mensen niet graag hun fouten toe. Bovendien nemen politici de verantwoordelijkheid niet voor wat ze verkeerd doen. Instellingen sluiten ook hun ogen voor hun tekortkomingen. Waarom kunnen sommige mensen hun fouten niet toegeven?

Waarom vinden mensen het zo moeilijk om hun fouten toe te geven? Mensen gaan zich eigenlijk eerder verontschuldigen voor wat ze gedaan hebben dan moedig een fout toegeven. Een studie van The Ohio State University heeft dit aangetoond.

De psychologen Roy Lewick en Leah Polin hebben dit vastgesteld. Mensen vinden het gemakkelijker om te zeggen “Sorry als ik jou beledigd heb” dan  “Je hebt gelijk, ik heb een fout gemaakt”. 

In het eerste geval is het doel om het emotionele aspect te regelen zonder echt de volledige verantwoordelijkheid op te nemen. Dit is het tegenovergestelde van wat er gebeurt wanneer iemand openlijk toegeeft dat hij of zij een fout gemaakt heeft.

Het is niet gemakkelijk om aan anderen toe te geven dat je niet volmaakt bent. Jouw klassieke verlangen om zonder fouten, onkwetsbaar en uitermate doeltreffend te zijn kan heel starre en ongezonde situaties scheppen. Je kan dan immers gemakkelijk vergeten dat gelukkig zijn niets te maken heeft met perfect zijn. Het gaat over menselijk zijn!

Je fouten toegeven is uiteindelijk een uitzonderlijke kans om te groeien en beter te worden.

Factoren die verklaren waarom mensen hun fouten niet toegeven

Mensen die hun fouten niet toegeven, geven ons eerst een gevoel van frustratie. We proberen hen vervolgens ons standpunt te laten begrijpen. Daarna geven we het echter op.

Dit komt omdat deze mensen zo’n starre persoonlijkheden hebben. Ze hebben bovendien povere sociale vaardigheden. We komen dus tot het besef dat het de moeite niet waard is om onszelf door hen te laten ontmoedigen.

Vorig jaar heeft de New York Times precies over dit onderwerp een interessant artikel gepubliceerd. Paul Krugman, professor aan de universiteit van Princeton, wees erop dat we in een wereld leven met een epidemie van onfeilbaarheid. We kunnen dit duidelijk zien bij politici. Die personen proberen wanhopig een beeld op te hangen van absolute perfectie.

Je fouten toegeven en de verantwoordelijkheid nemen voor slechte beslissingen is een grens die niemand wil oversteken. Dit heeft vooral te maken met het klassieke idee dat fouten toegeven een teken van zwakte is. In een wereld die gekenmerkt is door een aanhoudende onzekerheid, staat het tonen van zwakheid gelijk aan van een klif springen.

Dit is het bekende sociale scenario. Wanneer we verder kijken, dan is het interessant om de mensen te observeren die ons het meest dichtbij staan en die er hun fouten niet toegeven. Waarom gedragen ze zich op die manier?

Narcisme

De Brunel University in Londen heeft een boeiend onderzoek uitgevoerd. Bij deze studie hebben ze verschillende persoonlijkheden geanalyseerd en hoe mensen op sociale media met elkaar omgaan. Narcisten waren die mensen die geobsedeerd zijn met het voortdurend posten van hun verwezenlijkingen en hun sterkten.

Het kenmerk van dit persoonlijkheidstype is dat ze een uitermate positief zelfbeeld hebben. Ze geven echter bijna nooit toe dat ze iets verkeerd gedaan hebben. Dit toegeven betekent immers een rechtstreekse schending van de verwachtingen die ze van zichzelf hebben. Ze verkiezen dan ook altijd om zich te richten op de fouten van iemand anders.

Persoonlijke onverantwoordelijkheid

Persoonlijke onverantwoordelijkheid heeft te maken met emotionele onvolwassenheid en een gebrek aan sociale vaardigheden. Mensen die hun fouten niet toegeven, missen dus fundamentele vaardigheden in sociale communicatie.

“Als ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn fouten, dan ga ik ervan uit dat ze niet bestaan. Mijn daden hebben dan geen gevolgen. Ik ben dus in staat tot alles.” Deze persoonlijke focus leidt echter onvermijdelijk tot falen en ongelukkig zijn.

Verdedigingsmechanismen

We maken allemaal fouten. Wanneer we fouten maken, dan hebben we twee mogelijkheden. De eerste en meest redelijke keuze is toegeven dat we gefaald hebben en de verantwoordelijkheid nemen. De twee keuze is dat we weigeren toe te geven en een verdedigingsmechanisme toepassen.

Cognitieve dissonantie komt absoluut vaker voor. Iemand verkiest dan om twee tegenstrijdige situaties te negeren of niet te aanvaarden. Op die manier blijft hun identiteit intact.

In het European Journal of Social Psychology heeft men bijvoorbeeld een artikel gepubliceerd dat op iets heel interessants wijst. Mensen die ervoor kozen om geen verantwoordelijkheid te nemen voor hun fouten, dachten dat het hen sterker maakte.

Ze dachten ook dat ze op die manier meer macht over anderen en over zichzelf hadden. Ze weten dus dat ze gefaald hebben en dat er sprake is van cognitieve dissonantie. Toch kiezen ze ervoor om het het zwijgen op te leggen zodat ze hun ego kunnen beschermen.

Mensen die hun fouten niet toegeven, gebruiken vele psychologische strategieën om op een schaamteloze manier hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Het is zeker niet gemakkelijk om hen wat gezond verstand bij te brengen.

Dit betekent echter niet dat het onmogelijk is. Het is immers nooit te laat om van je voetstuk af te komen en menselijker te zijn. Het is nooit te laat om onze eigen fouten toe te geven en te groeien.