Waarom kan ik niet huilen?

Deze situatie komt vaker voor dan je zou denken. Er zijn genoeg mensen die zelfs op momenten dat ze om moeten gaan met een persoonlijk verlies of iets dergelijks niet in staat zijn om te huilen, om hun pijn te ontladen via hun tranen.

Huilen maakt deel uit van het rouwproces en het is van essentieel belang om over ongeluk en trauma heen te kunnen komen. Het is een fysiologische vorm van opluchting waarmee we stress en spanning kunnen verlichten.

Vaak wordt er gezegd dat mensen die niet in staat zijn om te huilen niet goed met hun emoties om kunnen gaan. In werkelijkheid is het echter zo dat we dit principe niet met zekerheid kunnen vaststellen; het is slechts een van de theorieën.

Het is geen probleem, maar deel van een proces. Ontlading zal vroeg of laat toch wel komen; misschien later dan normaal, maar toch zal het er op een dag van komen. En wanneer het dan wel gebeurt, zullen we ons een stuk beter voelen.

De fysiologische behoefte om te huilen

Soms kan er sprake zijn van een lichamelijk probleem. We weten dat we moeten huilen om onze emoties te kunnen ontladen, alsook om met stress en spanning om te kunnen gaan. Sommige mensen zijn hier als gevolg van een bepaalde auto-immuunziekte echter niet toe in staat. Het is niet alsof deze mensen hun gevoelens onderdrukken. In dit geval heeft hun probleem een fysiologische oorsprong die ontstaan is in hun auto-immuunsysteem. Deze mensen hebben last van een auto-immuunziekte die ook wel ‘Syndroom van Sjögren’ genoemd wordt. Deze ziekte zorgt ervoor dat de traanklieren uitdrogen, waardoor het onmogelijk wordt om tranen te filteren.

Maar er hoeft natuurlijk niet altijd sprake te zijn van het Syndroom van Sjögren. De meeste van ons hebben weleens meegemaakt dat ze om bepaalde redenen niet in staat waren om te huilen, een werkelijkheid die zich vanwege verscheidene redenen voor kan doen.

Laten we eens kijken welke redenen dit zijn:

Tranen als onderdeel van een proces

We zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde en we gaan ook niet op dezelfde manier om met onze emoties. Bovendien is het ook heel goed mogelijk dat elke situatie weer anders is en we hier dus ook verschillend op reageren. Normaal gesproken moeten we huilen wanneer we een dierbare verliezen, terwijl we misschien helemaal niet kunnen huilen wanneer we bijvoorbeeld verlaten worden door onze partner.

Waarom zou dit zijn? Het hangt allemaal af van de manier waarop we het probleem begrijpen. Het verlies van een dierbare accepteren we, we weten dat we diegene nooit meer zullen zien. We voelen de pijn en zetten deze pijn om in tranen. Wanneer we echter geconfronteerd worden met een situatie waarin we verlaten of misschien wel bedrogen worden, kan het zijn dat we op een andere manier met deze ervaring om gaan. In eerste instantie kunnen we misschien enig onbegrip ervaren; daarna kan het zijn dat we vasthouden aan de hoop dat onze partner weer bij ons terugkomt of dat hij spijt zal krijgen van wat hij heeft gedaan. Vervolgens kunnen we voornamelijk woede ervaren.

Dit zijn fases waarin er nog geen sprake is geweest van tranen, omdat deze tranen nog altijd niet nodig waren. Op een gegeven moment zullen wanhoop en verdriet echter hun lelijke kop opsteken. Op dat moment zullen onze ogen zich vullen met onze tranen en zullen we in staat zijn om via onze tranen onze emoties vrij te laten. Wat kunnen we hieruit opmaken? Dat tranen, de behoefte om te huilen, verbonden zijn aan een cyclus.

Als we voornamelijk angst en onzekerheid ervaren en nog niet in staat zijn geweest om de situatie te rationaliseren, dan is het heel goed mogelijk dat er geen tranen naar boven zullen komen. Dit is echter afhankelijk van iemands persoonlijkheid. Gevoeligere persoonlijkheden maken vaak eerder gebruik van tranen als een geschikt ontladingsmechanisme. Mensen die meer behoefte hebben aan zelfcontrole of de eenvoudige behoefte hebben om elk aspect van hun leven te rationaliseren, zullen langer nodig hebben om die tranen te kunnen ervaren.

Tranen en hun sociale connotatie

Zijn tranen een teken van zwakheid of persoonlijke breekbaarheid? We zijn helemaal niet zwakker of kwetsbaarder wanneer we onze tranen laten zien. Soms zijn tranen nu eenmaal noodzakelijk en vormen ze een onmisbaar deel van een rouwproces. We moeten onze tranen ervaren om ons beter te kunnen voelen.

Soms kunnen onze opvoeding en onze persoonlijke en sociale context ons echter doen geloven dat het beter is om in stilte met pijn om te gaan. Dit is een vergissing die op de lange termijn ernstige gezondheidsproblemen kan veroorzaken, onbehandelde wonden die over kunnen gaan in innerlijke laesies.

Dit is het totaal niet waard. Tranen en de behoefte om te huilen maken deel uit van je persoonlijkheid. Sommige mensen zullen beter in staat zijn om hun tranen los te laten en voor anderen zal het gewoon net iets moeilijker zijn.

Tranen maken deel uit van een cyclus waarin zelferkenning van essentieel belang is om te leren hoe je de emoties die je ervaart kunt identificeren, hoe je kunt leren om ernaar te luisteren. Misschien komen onze tranen niet op het moment waarop we er de meeste behoefte aan hebben en kan dit ons een vreemd gevoel geven. Met alles wat mij overkomt… hoe kan het nou dat ik niet kan huilen? Maak je geen zorgen, je tranen komen wel op het moment dat het nodig is. Op het meest onverwachte moment, wanneer je je ontspant, wanneer je je meer bewust bent en je je situatie begint te accepteren. Alleen dan kunnen je tranen ware opluchting bieden.