Is vergeten mogelijk? Of kan ik ermee leren leven?

Kunnen we echt vergeten wat ons gekwetst heeft? Vergeten we of steken we de pijn alleen maar op een andere plaats zodat we ermee leren leven? Misschien is vergeten geen kwestie van willen. Maar dat betekent niet dat we ons geheugen niet kunnen helpen om hieruit te raken.

We hebben ons allemaal al in situaties, relaties en momenten bevonden die ons gelukkig maakten. Maar altijd komt er een moment waarop het geluk eindigt. Iemand verdwijnt uit ons leven. De liefde is op of we worden gegrepen door een te grote afstand. Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat deze herinneringen ons niet langer kwetsen?

Misschien is het volgende aspect het eerste waarmee we rekening moeten houden. ‘Cold turkey‘ vergeten of met andere woorden de korte pijn loslaten zonder ondersteuning werkt niet. Hoe luider we roepen dat we een bepaalde herinnering niet willen, hoe meer we er steeds weer zullen aan denken. De herinnering is er. Ze zal er ook altijd zijn. Misschien verandert ze van vorm, maar ze zal nog steeds aanwezig zijn. Wat wel heilzaam kan zijn, is leren hoe ermee te leven zonder dat het pijn veroorzaakt.

Maar er is iets dat wij wel in handen hebben. We kunnen aan deze gedachte een nieuwe waarde geven. We kunnen het integreren in onze levensgeschiedenis zonder dat het pijn veroorzaakt.

De volgende innerlijke dialoog kan hierbij helpen: ‘Het heeft me gelukkig gemaakt. Uit alle slechte dingen die gebeurd zijn, heb ik geleerd. En ik zal de goede tijden onthouden. Als ik probeer om het te vergeten, dan zal het zelfs nog meer aanwezig zijn in mijn geest. Het zal dan ook meer kracht hebben om negatieve gevoelens te veroorzaken. Alles dat deel uitmaakt van mijn verleden, is nu een deel van mijn geschiedenis. Dat is de reden waarom ik geen tijd zal verspillen aan het vergeten of uitvegen van iets.’

Ergens niet over praten is niet hetzelfde als vergeten

Hoe hard we ook proberen om op geestelijk vlak dingen die ons pijn bezorgd hebben, opzij te schuiven, we zullen er waarschijnlijk niet in slagen. We praten dan niet over pijn. Misschien proberen we ook om ons af te sluiten van nieuwe mensen. Of we verbreken de communicatie met iemand omdat we wrok voelen of een onrecht niet kunnen vergeven. Maar geen enkele van deze pogingen is hetzelfde als vergeten.

Kwetsende onderwerpen in wacht zetten is ook niet hetzelfde als vergeten. Maar het is gewoon ongezond om ze niet uit te drukken. Want spijtig genoeg zijn ze er nog steeds. De herinneringen opsluiten betekent alleen dat we ze op een plaats bewaren die niet veilig is. Als we ermee in aanraking komen, zullen ze nog steeds pijn doen.

Wanneer we vergeten, dan kwetst het niet. We herinneren het ons niet en kunnen dus niet meer ervaren wat we op dat moment voelden. Maar dat is niet hetzelfde als iets opzij schuiven. Het betekent dat we het volledig uitvegen. Dit is echter een onmogelijke opdracht. Onze geest bezit geen knop waarmee we de herinneringen die we niet willen, naar de prullenbak kunnen sturen.

We moeten ons integendeel inzetten om te doen waarvoor we echt de kracht hebben. Wat we kunnen doen, is nadenken over de waarde van de herinnering. Hoe willen we ze bewaren? Wat zorgt ervoor dat ze ons blijft kwetsen en waarom?

Je hebt de mogelijkheden om je ervaringen te verwerken en ervoor te zorgen dat ze niet langer controle over je hebben. We zijn meer dan onze herinneringen. Wij zijn diegenen die betekenis geven aan onze herinnering. Want we zijn meer dan de som van onze gedachten. Wij zijn diegenen die hen vorm geven.

Nu is het er maar doet het geen pijn

Wanneer we erover nadenken en het verwerken, dan zal de herinnering bij ons zijn. We zullen de momenten herinneren met onze grootouders, onze eerste liefde, hoe we met vrienden speelden, uitstapjes naar andere steden, warme zomernachten… Deze herinneringen zijn nog steeds bij mij. Maar ze zijn ontdaan van de associatie met negatieve herinneringen. Op zichzelf hebben ze zelfs nog meer betekenis.

Het doet geen pijn meer. We hebben geleerd dat proberen om ‘cold turkey’ te vergeten alleen maar leidt tot frustratie. Ik wil de goede dingen niet vergeten, alleen de delen die mij gekwetst hebben. Dit is een proces dat intelligentie, tijd en geduld vereist.

Aan de andere kant is er een reden waarom het kwetst. Want het is gebeurd en we hebben het gevoeld. Het doet pijn omdat we leven. Laten we het niet wegduwen uit onze geest. Geef het een nieuwe betekenis en een nieuwe plaats. Laat het bestaan maar ontdoe het van zijn belang. We laten niet toe dat het nog meer van ons afneemt. Laat het deel uitmaken van je geschiedenis… op een nieuwe manier.