Vader-dochterrelatie: een ontroerende brief

Ze is gisteren geboren en over een paar uur gaat ze naar de universiteit. Gisteren vertelden ze me dat ik vader zou worden, een seconde later was ze aan het kruipen, en even later kreeg ze haar eerste rijles. Gisteren keek ze ons aan alsof we goden waren. Vandaag ziet ze ons als mensen die echt elke van haar gebreken kennen. Terwijl dit alles gebeurde ging er slechts een nacht voorbij. Een nacht waarin ik heb zitten denken, verbijsterd, kijkend naar hoe ze groeide….

Ik heb haar met tussenpozen zien groeien, want soms moest ik naar mijn werk. Op andere momenten hadden haar broers en zussen me nodig, mijn broers en zussen, vrienden, ouders of haar moeder. Soms had ik mezelf nodig. Ik ben laat thuis gekomen en soms kon ik geen verhaal verzinnen. Zo liet ze het tijdperk van de verzonnen verhalen achter en begon ze te ervaren hoe de werkelijkheid oneindig veel wreder en mooier kan zijn.

De hoop van een vader

Gisteren had ik bergen aan hoop voor haar. Hoop die alleen van mij was, waar zij niets over had gezegd. Ze heeft alleen gehuild om de fles toen ze dorst had. Ze stopte alles wat ze vond in haar mond als ze honger had. Vandaag heb ik mijn hoop nog steeds, maar ze heeft ook haar eigen hoop en dat moet ik accepteren. Het is een proces dat de hele nacht heeft geduurd.

Ik had graag gezien dat zij advocaat was geworden. Ik geloof dat die een goed leven hebben. Ik denk dat ze een belangrijk beroep hebben, dat hun opleiding hen een beter gevoel van rechtvaardigheid geeft dan de meeste stervelingen. Maar zij wil liever journalist worden.

Ze wil echter geen TV journalist worden. Ze wil een van de anonieme journalisten worden. Iemand die reist en rapporteert over oorlogen en belangrijke verhalen vertolkt. Dat baart me zoveel zorgen dat ik soms niet kan slapen. Ondertussen kijkt ze me aan met het gezicht van iemand die verliefd is geworden op iemand die hij net heeft ontmoet. Als vader, maakt deze blik – haar blik – me ook trots.

De controle opgeven

Als vader was het niet gemakkelijk om de teugels over te dragen. Ik zie haar nog altijd als veel jonger dan ze is, kleiner en kwetsbaarder, beïnvloedbaar en onschuldig. Ik heb haar zien lopen naar de rand van een afgrond met alle vastberadenheid ter wereld, en ik heb haar dat moeten laten doen. Hoe graag ik haar beste leraar had willen zijn, er zijn lessen die alleen het leven je kan leren. Er zijn er een paar die je samen met anderen moet leren.

Ze ziet er zo mooi als ze slaapt. Ik weet niet of ze het weet, maar ze is het mooiste meisje ter wereld. Ik heb haar dit vaak verteld en daar moet ze om lachen, om uiteindelijk te antwoorden met een ‘Pa-pa!’ (breng me niet in verlegenheid).

Haar strijd tegen haar eigen lichaam is moeilijk te begrijpen. Het is moeilijk om de herinneringen terug te halen van toen het voor mij zo belangrijk was wat andere kinderen van me dachten. Het is moeilijk te bevatten dat herinneringen mij zullen helpen begrijpen. Dit proces maakt me ook nostalgisch. Ik krijg er tranen van in mijn ogen.

Ik herinner me de angst die ik voelde toen ik met dat afschuwelijke jasje naar school moest. Dat jasje dat mijn moeder voor me had gemaakt tijdens haar momenten van verveling, en hij jeukte ontzettend. Ik weet niet welke afschuwelijke jas ik mijn dochter heb laten dragen. Misschien zijn er meerdere. Misschien toen ik haar muziekles gaf, totdat haar onverschilligheid tegenover muziek mijn droom in duigen deed vallen. Ik kon haar niet dwingen ervan te houden. Ze worstelde ermee voor mijn ogen en ik voelde me beter door te denken dat het goed voor haar was.

Ik heb gerealiseerd….

Als ik opnieuw zou kunnen beginnen, denk ik niet dat ik je zoveel dingen zou laten doen die ‘goed voor jou waren’. Tenminste niet vanaf de zijlijn. Ik zou de ervaringen met je delen. Ik wou dat ik me had gerealiseerd dat je al naar de bal keek toen je klein was en voetbal met je had gespeeld. Ik had graag minder alert willen zijn op gevaren en meer alert op dromen. Ik had niet zo vaak te laat thuis moeten komen. Ik wou dat ik meer met je had gespeeld, voordat je mij opgaf en andere kinderen vond om mee te spelen.

Ik had moeten weten dat je heel goed in staat was om een jas aan te trekken als je het koud had. Dat je zelf wel zou eten als je honger had. Dit waren de behoeften die je in het begin had, maar later niet meer. Wat je later nodig had, was aanmoediging voor de projecten waar je aan begon. Je wilde antwoorden op je vragen en het gezelschap van iemand die geen baas was. Je had steun, comfort en inspiratie nodig. Misschien maakte dat deel uit van de rol die ik speelde, misschien maakt dat deel uit van mijn vaderschap.

Ze zeggen dat emoties magisch zijn…. en dat mensen zoveel emoties hebben dat we er meer dan één tegelijk kunnen ervaren. Ik vind het jammer dat we de tijd die we niet samen hebben doorgebracht niet terug kunnen krijgen. Ik ga ervan uit dat alle ouders zich op een gegeven moment zo voelen, maar dat zorgt er niet voor dat ik me beter voel.

Waardoor ik me echter wel beter voel is wat ik nu zie. Ik zie je je eigen strijd op een eerlijke manier voeren. Dat maakt me trots. Hoe goed of fout ze ook mogen zijn, je hebt je eigen keuzes gemaakt en je hebt je passie gevonden. Toen ik je zag groeien, begreep ik eindelijk dat ik een makkelijk leven voor jou wilde. Wat je voor jezelf wilt is een gelukkig leven. Nu hoop ik alleen maar dat je het vindt en dat je het met mij deelt.

P.S. Zoals je ziet, ben ik vandaag zowel journalist als vader. Ik wil dit artikel afsluiten en het tijdens de lunch samen met jou ondertekenen.