Three billboards outside Ebbing, Missouri
Three billboards outside Ebbing, Missouri is een krachtige film over alle woede en wanhoop binnenin pijn. In deze film is het de pijn van een moeder.
Mildred Hayes zet drie billboards neer in haar stad, om zich uit te spreken tegen de ineffectiviteit van de politie na de verkrachting en moord op haar dochter. Helaas krijgt ze geen empathie van haar buren. In plaats daarvan voelen zij zich ongemakkelijk door de billboards.
De Academy of Motion Picture Arts and Sciences heeft enige maanden geleden haar Oscarceremonie gehouden. Op dat moment waren de mensen er zeker van dat, zelfs met alle weddenschappen in haar voordeel en alle positieve recensies, Three billboards outside Ebbing, Missouri de prijs voor beste film niet zou winnen.
“Want door de liefde komt rust, en door rust komt denken. En je moet het denken soms gebruiken om dingen te ontdekken, Jason. Het is zo’n beetje alles wat je nodig hebt. Je hebt zelfs geen pistool nodig. En je hebt zeker geen haat nodig. Haat heeft nooit niets opgelost, maar rust wel. En denken ook. Probeer het maar eens. Probeer het eens voor de verandering.”
-Willoughby, Three billboards outside Ebbing, Missouri-
Zoals we al eerder zeiden, heeft de omgeving echt last van de drie rode billboards van deze wanhopige moeder. In feite maakte de film zelf mensen overal in de Verenigde Staten ongemakkelijk. Als eerste vindt de film plaats in een kleine stad in Missouri, in het hart van de Verenigde Staten. Het bevat een subtiele, en geen toevallige, metafoor.
Een ongemakkelijke film
In dit dubbelzinnige landschap laat de film je een ogenschijnlijk normaal deel van de wereld zien. Maar het duurt niet lang voordat je ziet hoe gemakkelijk sommige mensen rechtvaardigheid kunnen ontlopen, en hoe geweld een eigen taal is. Het kan bijna elke ruimte samenbrengen.
Je ziet het bij de politieagenten die niet aarzelen om martelmethodes te gebruiken. Je ziet het in gendernormen, in de onbehulpzaamheid van de buren die ervoor kiezen om de andere kant op te kijken, en in de duistere humor van een film waar elk personage gewond uitkomt, met trauma’s die alleen kunnen worden opgelost door woede.
Three billboards outside Ebbing, Missouri is geen gemakkelijke film. Het is een woedend, verontwaardigd portret van een vrouw die op zoek is naar gerechtigheid. Maar het is ook veel meer dan dat.
Net als elke fabel (hoewel dit de harde, bittere soort is) vindt er aan het eind een transformatie plaats. Dit is te danken aan hoop, de zonnestraal die zelfs in de moeilijkste, wanhopigste situaties naar buiten komt.
Three billboards outside Ebbing, Missouri, een reflectie op woede en pijn
Er is niets zo verwoestend als het verlies van je eigen kind. Maar het lijden dat het veroorzaakt zal altijd erger zijn als je het kind verloren hebt door geweld, moord, verkrachting… Tegenwoordig heeft iedereen minstens wel één verhaal over dit soort dingen gehoord.
Het was nog niet zo lang geleden dat er veel nieuws was over een zaak in Nederland, precies over dit soort dingen. Misschien is het daarom niet moeilijk om ons in dezelfde positie te plaatsen als Mildred Hayes, met al haar verdachte blikken en momenten van woede.
Het verbaast ons niet dat ze 7 maanden heeft gewacht op een antwoord over het tragische verlies van haar tienerdochter.
Het meest interessante is dat het gedrag van haar personage ons zeker ongemakkelijk zal laten voelen. Ze is onvoorspelbaar, haar woorden zijn gevuld met afschuw en minachting, en ze aarzelt niet om zich te wenden tot geweld als ze voelt dat het nodig is.
Toch is Mildred Hayes het emotionele centrum van de film, en het is onmogelijk om niet met haar mee te voelen. Het is onmogelijk om niet te begrijpen waarom ze doet wat ze doet, zelfs als het extreem gewelddadig wordt.
Frances McDormand speelt haar personage briljant, terwijl we toekijken hoe ze woede gebruikt als reactie op haar machteloosheid en kwetsbaarheid. Ze is eigenlijk de belichaming van de woede die voortkomt uit de liefde, het soort dat niets anders kan doen dan schreeuwen.
Het enige wat ze kan doen is mensen bewust maken van haar wanhoop, door middel van de drie billboards. Ze kan alleen maar hopen dat ze door die neer te zetten een soort resultaat behaalt.
Het soort liefde dat verandert
Mensen bekritiseerden Martin McDonagh, de regisseur van Three billboards outside Ebbing, Missouri, omdat hij een Brits-Ierse man was die een portret van het diepe zuiden wilde laten zien dat gebaseerd was op stereotypes, zoals:
- racisme
- homofobie
- onwetendheid
- disfunctionele gezinnen
- gewelddadige politie
- mensen zonder doelen in het leven
- seksueel geweld
- misogynie
Alleen je alleen zou kijken naar de oppervlakkige kant van de dingen en alleen aandacht besteedt aan de kritiek op de negatieve aspecten van een groot deel van de Verenigde Staten, zou dit betekenen dat je zoveel misloopt van wat Three billboards outside Ebbing, Missouri groots maakt.
Ieder personage is in dezelfde mate in staat tot verschrikkelijk vormen van geweld en tegelijkertijd onbeschrijfelijke goedheid. Het is heel makkelijk om bepaalde personages vanaf het begin af aan te haten. Toch zullen ze je verrassen als ze tegen het einde van de film in nieuwe en hoopvolle mensen veranderen.
Een film over menselijke emoties
De film is een verbluffend portret van menselijke psychologie. Hoe lastig het belangrijkste plot ook is (een moeder die zich uitspreekt tegen de nutteloosheid van de politie bij het onderzoek naar het lot van haar dochter), de film heeft ook nog steeds ruimte voor humor, vriendschap, en vooral een inspirerend document over een liefde die alles verandert.
Er is een mix van absurditeit en ernst die vorm geeft aan een verhaal waarin emoties de ware sterren zijn. Emoties zorgen voor alle gevoelens in deze vreemde setting, met personages die voortdurend klaar staan om te ontploffen, maar ons toch weten te boeien.
Voordat we gaan, moeten we erop wijzen dat Three billboards outside Ebbing, Missouri niet gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Tegelijkertijd is het plot helaas maar al te bekend. Het zit vol symboliek en catharsis voor mensen die kinderen hebben verloren en nog steeds geen antwoorden hebben.
Mensen die nu een leeg leven hebben, in de stilte van een samenleving die hen al heeft verlaten. De drie billboards zijn als ons geweten: voor sommigen ongemakkelijk, maar voor anderen de enige optie.