Ouders en de obsessie met kinderen beschermen

Als je een ouder bent, is het beschermen van je kinderen altijd een topprioriteit. Zelfs als ze weten dat het onmogelijk is, kunnen veel ouders zichzelf er niet van weerhouden om hun kinderen te beschermen tegen alle echte, waarschijnlijke en onwaarschijnlijke gevaren die ze misschien op hun pad zullen tegenkomen. Je kinderen beschermen en hen nooit iets tekort willen laten komen, kan zo echter een obsessie worden.

Wat normaal gesproken gebeurt, is dat ouders zich gaan realiseren dat het onmogelijk is om hun kinderen te beschermen tegen elke bedreiging, vooral als ze eenmaal onafhankelijker worden. Hoe voorzichtig ze ook zijn, ze kunnen hun kinderen niet al het leed besparen. En dit is ook niet de bedoeling. Uiteindelijk maakt het deel uit van de stimuli die kinderen nodig hebben om op te groeien.

Sommige ouders kiezen er echter voor om dit niet te accepteren. Ze nemen ook een soort ‘almachtige’ positie in als het gaat om het leven van hun kinderen. Ze denken dat als zij er zijn, er niets ergs kan gebeuren. Alsof er geen duizenden gevaren zijn die onmogelijk te vermijden zijn, zelfs voor een ouder die er alles aan doet om precies dat te doen.

Zo wordt je kinderen beschermen dan ook een obsessie. Ouders blijven constant waken over hun kinderen en uiteindelijk put dit ze volledig uit. Bovendien zijn dit soort ouders meestal wantrouwend tegenover alles en iedereen.

Kinderen beschermen versus kinderen beperken

Zonder het te beseffen, zal elke ouder die past binnen dit beeld dat we schetsen beperkend worden. Het woord ‘Nee’ wordt aan de lopende band uitgesproken en gaat bijna altijd gepaard met een waarschuwing of een dreiging. ‘Doe dat nou niet… want straks gebeurt er nog iets met je.’

Tevens beperken ze onbedoeld – of althans niet bewust – de ervaringen van hun kind, in behoorlijk ernstige mate. ‘We kunnen beter niet naar het park gaan omdat het echt koud is en je misschien iets oploopt.’ ‘Blijf niet te lang buiten want er kan van alles gebeuren hoor.’

Dieren verspreiden ziekten, vuur brandt, water sijpelt… Alles en iedereen wordt een enorm gevaar. Deze ouders hebben het idee dat alleen hun aanwezigheid al dit gevaar kan tegenhouden. Erger nog is wanneer het kind gelooft dat het waar is.

Obsessie en controle

Ouders die geobsedeerd zijn door het beschermen van hun kinderen, zullen gewoon zeggen dat ze hen al het leed willen besparen. Ze zullen ook zeggen dat het voor hun eigen bestwil is. Als iemand hun manier van opvoeden in twijfel trekt, hebben ze argumenten klaar om hun overtuigingen te verdedigen.

Sterker nog, vaak loopt het uiteindelijk uit op een beschuldiging tegen andere mensen. Die en die hebben hun kind alleen gelaten en daarom viel hij en brak hij zijn vinger. Die-en-die zorgt niet voor zijn kinderen en kijk hoe slecht opgevoed ze zijn.

Wat deze ouders echter ‘bescherming’ noemen, is eigenlijk iets dat veel minder aantrekkelijk is. Het juiste woord is dan ook ‘controle.’ Het zijn controlerende ouders die er geen problemen mee hebben om het leven van hun kinderen te beheersen en hen in extreme mate te beschermen.

Deze ouders willen waken over elke stap die hun kinderen zetten. Ze willen een directe rol spelen in elk project dat hun kinderen starten. Ze willen er vooral altijd zijn, als een ‘almachtige’ schaduw. En die houding zullen ze meestal blijven vasthouden, lang nadat hun kinderen de kindertijd achter zich hebben gelaten.

Wat schuilt er achter een obssessie

Elke ouder voelt zich op een gegeven moment geneigd om zijn kind te behandelen als een bezit. Dit betekent niet dat het dan slechte mensen zijn. Nee, toekijken hoe kinderen opgroeien en volledig verantwoordelijk voor ze zijn, creëert gewoon een zeer krachtige band. En niet iedereen is er klaar voor om zo’n diepe verbondenheid te ervaren en zich bewust te zijn van de inherente risico’s die daarmee samenhangen.

Achter de obsessie van ouders gaat eigenlijk een verlangen schuil. Het kan zijn dat ze de relatie met hun kinderen zo lang mogelijk willen laten duren. Ze willen niet accepteren dat ze ze niet altijd zullen nodig hebben voor alles, dat het er gewoon bij hoort dat hun kinderen hun leven uiteindelijk zonder hun ouders leiden. Wat achter de obsessie schuilgaat, is de angst om toe te geven dat hun relatie zal moeten veranderen, dat ze langzaam maar zeker uit elkaar moeten gaan.

Het is heel goed mogelijk dat deze obsessieve ouders negatieve ervaringen hebben gehad met verlies. En misschien hebben ze nog steeds een aantal problemen die ze moeten verwerken.

Ze zijn doodsbang voor de mogelijkheid dat hun kinderen hen niet meer nodig hebben, en dat ze erop uit zullen trekken om de wereld alleen te trotseren. Dat is wanneer deze ouders hun kinderen afschrikken en ze alle vreselijke dingen laten zien die kunnen gebeuren als hun beschermers er niet zijn.

Soms verbergt buitensporige bezorgdheid ook een soort van ontkenning. De ouder houdt bijvoorbeeld niet zo veel van zijn kind als hij zou willen. En hij weert dat gevoel af door zich onbewust overdreven beschermend op te stellen. Wat het geval ook is, er is altijd iets dat niet helemaal goed zit als het gaat om obsessief je kinderen beschermen. Iets dat het waard is om te achterhalen.