Orpheus en Eurydice - Een mythe over liefde

De mythe van Orpheus en Eurydice herinnert ons eraan dat liefde boven alles blijft bestaan, zelfs na de dood. Als iemand echt liefheeft, zal hij niet aarzelen om naar de hel te gaan, alleen maar om in het gezelschap te zijn van degene van wie hij houdt.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Gema Sánchez Cuevas.

Laatste update: 30 april, 2021

De mythe van Orpheus en Eurydice gaat over het soort liefde dat voorbij de dood kan gaan. Volgens de legende was Orpheus een zeer bijzonder wezen, zoon van Apollo, de Griekse god van de muziek en de kunsten, en van Calliope, ook bekend als Clio en de muze van de poëzie. Zo’n afkomst gaf Orpheus de bijzondere gave van muziek.

Orpheus leerde muziek van Apollo, zijn vader. Zijn meesterschap was zo groot dat Apollo hem zijn eigen lier gaf als symbool van zijn vaderliefde. Dit instrument was gemaakt door Hermes, die het schild van een schildpad gebruikte om het te bouwen. Het verhaal gaat dat Orpheus de mooiste melodieën kon vertolken die ooit op aarde waren gehoord.

Hij was zo getalenteerd dat goden en stervelingen tot tranen toe geroerd waren bij het horen van zijn muziek. Zelfs de wildste wezens werden zachtmoedig als ze zijn muziek hoorden, omdat het hen betoverde. Hij was een echte vrouwenversierder, totdat hij Eurydice, een nimf, ontmoette.

Orpheus en Eurydice

Orpheus leidde een losbandig en avontuurlijk leven. Daarom bood hij aan om met de Argonauten mee te gaan op hun reis om het Gulden Vlies te vinden.

Volgens de legende redde hij hun expeditie toen de zeemeerminnen met hun gezang de zeelieden probeerden te verwarren. Hun stemmen hypnotiseerden de zeelieden en zij wierpen zich in zee, waar de zeemeerminnen hen vervolgens verslonden.

Orpheus gebruikte bij die gelegenheid echter zijn talent en verhinderde een wisse dood van de bemanning. Toen de zeemeerminnen begonnen te zingen, begon hij op zijn lier te spelen.

Zijn muziek was veel mooier dan die van hen en hij kon hun geluid met het zijne overstemmen. Het gevolg was dat slechts een van de zeelieden bezweek aan de betovering van de zeemeerminnen en stierf.

Na die expeditie ontmoetten Orpheus en Eurydice elkaar. Eurydice was een heel mooie nimf. Toen Orpheus op een dag haar gestalte in het water zag weerspiegelen, voelde hij onmiddellijk dat hij van liefde voor haar kon sterven.

Uiteindelijk trok hij haar aandacht en werd Eurydice hartstochtelijk verliefd op hem. Uiteindelijk trouwden ze. Een tijd lang leefden zij een gelukkig leven vol liefde en hartstocht.

Het verlies van Eurydice

Hoewel Orpheus en Eurydice een gelukkig en bevredigend leven hadden in haar paleis, vergat ze nooit dat ze een nimf was. Daarom bleef ze naar het bos terugkeren om midden in de natuur te zijn, die zo vertrouwd voor haar was.

Toen ze op een middag naar het bos ging, zag ze een jager die een hulpeloos reekalfje achtervolgde. Toen ze het kalf hielp ontsnappen, ontketende ze de woede van de jager.

De man zei dat hij de overtreding zou vergeven, als zij hem zou kussen. Natuurlijk weigerde ze, want ze was een gelukkig getrouwde vrouw en wilde dat geluk niet op het spel zetten uit angst.

Toen de jager haar daartoe wilde dwingen, zette ze het op een lopen. In haar haast, stapte ze op de kop van een slapende slang die haar vervolgens beet. Als gevolg daarvan stierf de nimf onmiddellijk.

Toen Orpheus hoorde van de dood van zijn vrouw, werd hij wanhopig. Hij besloot naar de onderwereld af te dalen om haar van de dood te redden.

Met behulp van zijn lier en zijn prachtige zangstem overtuigde hij Charon, de bootsman, en Cerberus, de hond van Hades en bewaker van de onderwereld, om hem naar Persephone, de koningin van de hel, te brengen. Toen zij zijn muziek hoorde, was zij erdoor ontroerd.

Voor altijd samen

Uiteindelijk stond Persephone toe dat Orpheus zijn geliefde vrouw weer tot leven wekte, maar wel onder een voorwaarde. Tijdens hun terugreis, moest Orpheus voor Eurydice uit lopen.

Hij mocht zich niet omdraaien om haar aan te kijken totdat ze helemaal buiten in het zonlicht van de onderwereld waren. Orpheus accepteerde het, maar geloofde niet dat Eurydice zou volgen. Hij was bang dat er een demon achter hem aan zou komen in plaats van zijn geliefde.

Toen hij eindelijk uit de grot kwam, kon hij het niet langer laten en draaide zich om om te kijken. Hoewel Eurydice bijna helemaal in het zonlicht stond, stierf zij opnieuw.

Dit verontrustte Orpheus zeer, die doorging met het spelen van droevige muziek, die zelfs de goden aan het huilen bracht. De maenaden, nogal wispelturige wezens, werden verliefd op hem. Maar Orpheus gaf niet toe aan hun pogingen hem te verleiden.

Deze wezens doodden hem uit wraak en strooiden zijn overblijfselen overal uit. Verbazingwekkend genoeg konden Orpheus en Eurydice elkaar zo weer ontmoeten in de onderwereld. Nu waren ze echt voor altijd samen. Sindsdien zijn er volgens de mythe prachtige melodieën te horen in de weiden en bossen.