Een open brief aan de wereld

Toen ik jong was, bleef ik een bepaalde uitdrukking altijd herhalen, en deze uitdrukking werd een deel van mij, alsof het in mijn huid gekerfd stond: ‘de mensen die moeite doen, zullen altijd krijgen wat ze verdienen’. Deze wereld heeft mij echter geleerd dat de mensen die moeite doen soms keihard op een muur kunnen stuiten, zo hard dat ze er gebroken botten aan over kunnen houden.

Als kind droom je er voortdurend van om ouder te zijn, om volwassener te worden, zodat je meer te zeggen hebt in de wereld en zodat je belangrijkere dingen kunt doen. Omdat je geleerd had dat je wanneer je later groot zou zijn een verschil zou maken in de wereld. En toen je nog klein was, was dit geen teken van narcisme, maar een overtuiging die voortkwam uit een vorm van onschuld die alleen kinderen kunnen begrijpen.

Het is makkelijk om gelukkig te zijn als alles op rolletjes loopt, als alles om je heen in rust verkeert, een rust die alleen gezien kan worden door de ogen van een naïef kind in een wereld vol met mensen die doen alsof ze een leven leiden dat lijkt op de levens die je ziet in films. Het is makkelijk om gelukkig te zijn wanneer klagen of jezelf van je menselijke kant laten zien iets is waarop neergekeken wordt, wanneer de tirannie van gelukzaligheid je leven heeft overspoeld.

Maar je wordt groot

Maar je wordt groot, en plotseling is niets meer zoals het ooit was. Wat je voorheen dacht is nu veranderd in een absurde overtuiging in een onrechtvaardige wereld. Een irrationeel idee dat ooit jouw leven domineerde, en nu slechts nog een touw is dat zo strak om jouw borstkas heen geknoopt zit dat het je ademhaling belemmert.

Je wordt groot, en nu weet je niet eens meer wie je bent, omdat mogelijkheden veranderd zijn in onmogelijkheden. Omdat de dingen waar je als kind van droomde nu lichtjaren van je verwijderd lijken, niet meer binnen jouw bereik. Je wordt groot en je leert dat inspanning altijd gepaard gaat met een vorm van lijden die niet altijd beloond wordt.

Je wordt groot en je wordt gekwetst, je wijst jezelf terecht voor dingen die je niet eens begrijpt, maar die je toch in het diepst van je ziel hebben gekwetst. Soms zijn de woorden die we naar onszelf uitspreken namelijk stil geschreeuw dat ons vastketent aan het schuldgevoel dat we ervaren over het verliezen van onze onschuld.

Je wordt groot en je ontdekt dat magie helemaal niet bestaat, dat onze rede probeert te domineren in een wereld waarin irrationaliteit de ego’s voedt van de mensen die gevoerd zijn met het giftige geschenk van een makkelijk leven, die nergens ooit moeite voor hebben hoeven doen.

En vervolgens heb je het gevoel dat je een teleurstelling bent voor jezelf en je dierbaren. Je hebt het gevoel alsof je naïef was in het verleden en dat je het hebt opgegeven in het heden, door jezelf mee te laten slepen door het touw waarmee je zit vastgebonden aan een wereld die, toen je nog een kind was, perfect voor je leek.

Toch kies je ervoor om niet te stoppen met dromen

Maar je kiest ervoor om niet te stoppen met dromen. Je kiest ervoor om de schuld niet te schuiven op dingen uit het verleden, en om je eigen verantwoordelijkheid te accepteren voor je toekomst. Je besluit dat, wanneer je je laat verblinden door het licht van onrecht, je waarschijnlijk niet in staat zult zijn om het pad te vinden dat je zal leiden naar de schuilplaats van waaruit je op zoek kunt gaan naar jouw plek in de wereld.

Je besluit om weder op te staan als een feniks, die oprijst uit zijn eigen as, en om met opgeheven hoofd over de oceaan van besluiteloosheid te vliegen, waarin je werd ondergedompeld toen je je onschuld verloor, toen je van het kind dat verhaaltjes las veranderde in de protagonist van je eigen verhaal.

Je kiest ervoor om het roer van je eigen schip over te nemen, zelfs al ga je tegen de stroom in. Zelf al slaan de golven die andere mensen creëren keihard tegen je aan als verwijten die eigenlijk alleen een weerspiegeling zijn van hun eigen frustraties. Jij hebt namelijk geleerd dat je onverslaanbaar bent als je echt bereid bent om te vechten voor wat je wilt.

En ook al tikt de klok nog door, daar ergens in de wijde wereld, tegen jou in omdat je je plek nog steeds niet gevonden hebt, weet je dat alles dat de moeite waard is in het leven lastig te vinden is, en nog veel lastiger om te verkrijgen.

En nu weet je hoe je antwoord moet geven op een belangrijke vraag: Is het leven onaangenaam? Ja, maar dat weet je inmiddels al, waardoor je nu een voordeel hebt. Het voordeel van degenen die vechten, dromen en doorzetten, die niet opgeven, die elke onzekere stap vooruit zetten met passie, die door blijven gaan zelfs als ze bang zijn. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.