We kunnen onze kansen niet veranderen, maar wel onze houding

Ze zeggen dat sommige kansen zich één keer in een mensenleven voordoen, maar hoe weten we welke van onze kansen de moeite waard zijn? We kunnen niet elke kans die zich voordoet aangrijpen.

Veel mensen werken hard aan stabiliteit. Ze zoeken een stabiele baan en een betrouwbare auto, of ze richten zich nog steeds op wat ze missen. Ze zijn voortdurend ontevreden, alsof ze meer hadden kunnen hebben.

Deze mensen staan voor het eeuwige dilemma of ze ervoor kiezen om te vechten voor het leven dat ze willen of om vast te houden aan wat veilig en stabiel is. Het is de voortdurende klaagzang van ‘dit is niet waar ik van gedroomd heb’. Ze kunnen elke dag beginnen met positiviteit, maar de frustratie krijgt aan het eind van de dag de overhand.

De filosoof Jose Ortega y Gasset waarschuwde ons in zijn boek The Rebellion of the Masses voor het gevaar van specialisatie. Vrouwen en mannen die hoogopgeleid zijn binnen een specifiek veld, maar niet in staat zijn om het grote geheel te zien van hoe het in de wereld past.

Het overkomt iedereen. Hoe vaak hebben we ons wel niet verlamd gevoeld doordat we te veel kansen krijgen? Verlamd door de angst om het comfort op te geven voor iets wat eigenlijk alleen maar beter zou kunnen zijn.

Soms hoeven we alleen maar de enige kans te grijpen die we voor ons hebben en onze angsten te negeren. En soms wanneer onze kansen opraken, wordt de beste optie duidelijk: het leven leiden zoals het komt.

Het verschil tussen aanvaarding en berusting

Als we een betere houding willen aannemen, moeten we onszelf eerst één belangrijke vraag stellen: wat is het verschil tussen aanvaarding en berusting? Ze lijken in eerste instantie misschien vergelijkbaar, maar zijn net zo verschillend als olie en water.

Aanvaarding is de eerste stap naar verandering. Het heeft te maken met het plaatsen van de markering op de kaart, of we dat nu leuk vinden of niet.

Aanvaarding is ook de eerste stap naar aanpassing wanneer je de situatie niet kunt veranderen. In die zin heeft het te maken met het erkennen van ons verleden.

Voor iemand die bijvoorbeeld bij een ongeval een been heeft verloren, is acceptatie een enorme stap naar aanpassing en de veranderingen die hij in zijn leven zal moeten doorvoeren. Het betekent ook een enorme stap vooruit als het aankomt op het accepteren van het gegeven dat je verleden deel uitmaakt van jou.

Aan de andere kant leidt berusting tot frustratie en uitzichtloosheid. Deze frustratie verandert meestal in het onvermogen om iets te doen. We hebben het gevoel dat er geen manier is om ons leven te veranderen, dus we moeten ermee leren leven – zelfs als we het haten.

En zo vinden we misschien duizenden mogelijkheden om uit een slechte situatie te komen, maar geen van hen lijkt perfect. Wij nemen afstand van ons lot. We willen bijna lijden, alleen maar om te kunnen klagen.

Misschien als we de grens van ons lijden bereiken, zullen we een van de mogelijke opties accepteren, ook al is deze niet ideaal. Natuurlijk zou het voor de persoon die zijn been heeft verloren het beste zijn om het terug te krijgen. Helaas is dit geen optie.

Wanneer alle ideale mogelijkheden uitgeput zijn, wordt de beste optie duidelijk: een mentaliteitsverandering. We moeten onze opties opnieuw evalueren, wetende dat geen enkele optie perfect is. Als een optie onze pijn wegneemt, is het de moeite waard om te overwegen, ook al lijkt het niet perfect.

Als we uitgeput zijn en geen motivatie hebben, zien we geen wegen meer die we kunnen volgen. Verandering vergt inspanning en we hebben dagelijkse motivatie nodig om die inspanning mogelijk te maken.

Onze inspanning heeft meestal een beloning, maar als we met het onbekende te maken hebben, is dat misschien niet genoeg om ons te motiveren.

Misschien moeten we onze verwachtingen enigszins verlagen. Maak een eenvoudiger, eerlijker plan dat jouw pad gemakkelijker maakt. De werkelijkheid voldoet misschien niet aan de verwachtingen van onze verbeelding, maar dat betekent niet dat het niet goed zal komen.

Richt je niet op wat niet bestaat

Ik ken talloze mensen die een onverwacht pad bewandeld hebben en blij zijn. Ze genieten van hun situatie, ze accepteren tijdelijke veranderingen en negeren de negatieve dingen die mensen zeggen. Deze reacties komen toch vaak van mensen die net als anderen oordelen.

Deze dappere mensen hebben zoete limonade gemaakt van de citroenen die het leven hen heeft gegeven. Zij zorgen voor zichzelf. Ze nemen de teugels van hun leven zelf in handen en genieten van de kleine pleziertjes die het leven biedt.

Het is een zeer dunne lijn die het streven naar een beter leven scheidt van het altijd maar bekritiseren van het leven dat je hebt. Hoewel dun, is deze lijn echter ook belangrijk.

Er zijn geen banen, huizen of relaties die op zichzelf onwaardig zijn. Het zijn onze houding en handelingen die dat zo maken. In onze zoektocht naar perfectie lijkt alles wat we hebben minder waard. We worden bitter.

Gelukkig hebben sommigen van ons geleerd hoe belangrijk het is om ‘s ochtends een minuut de tijd te nemen om een lekker kopje koffie te zetten. Om te leven in het heden en te bouwen aan een toekomst.

Ze vonden geen perfecte kansen, dus maakten ze optimaal gebruik van de kansen die ze hadden en namen een positievere houding aan. Ze kozen voor de houding van leven – niet van overleven.