Als we onze depressieve partner niet begrijpen
Depressie is wreed, het vreet aan mensen en bezorgt hen enorm veel angst. Het frustreert hen, maakt hen boos en zorgt ervoor dat ze een voorkeur ontwikkelen voor isolatie. Dit kan natuurlijk zeer zwaar zijn voor de mensen om zich heen, waardoor ze hun depressie niet begrijpen. Als jij je depressieve partner niet begrijpt, kan dit zijn depressie echter nog veel zwaarder voor hem maken.
Depressie is niet zo eenvoudig. Het is geen verkoudheid of gebroken been. Het kan niet worden genezen met een kus en een ‘ik hou van je’.
De meeste klinische verhalen vertellen ons een realiteit die soms onopgemerkt blijft. Depressie heeft niet alleen invloed op de depressieve persoon maar ook op de mensen om hem heen, met name zijn partner, en natuurlijk zijn gezin.
Het probleem ligt niet in het accepteren van het gegeven dat de ziekte er is. Het probleem ligt in het onvermogen om dit soort omstandigheden te begrijpen en effectief aan te pakken.
“Er zijn wonden die nooit op het lichaam te zien zijn, die dieper en kwetsbaarder zijn dan alles wat bloedt.”
-Laurell K. Hamilton-
De liefde die een depressieve persoon zijn partner belooft, is in dit soort situaties niet genoeg, en zijn wil ook niet. Vaak moet diegene daarom bepaalde feiten onder ogen zien waar niemand op emotioneel niveau op voorbereid is. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je liever alleen bent dan in het gezelschap van je depressieve partner.
Wellicht deins je zelfs weg voor fysiek contact en ben je niet meer geïnteresseerd in zijn dagelijkse routine en strijd. Het kan zelfs zijn dat je zelf een wazige schaduw bent geworden die zichzelf verwaarloost.
Wanneer iemand gevangene is van een psychische aandoening, verliest het leven zijn volgorde, betekenis en logica. Als de mensen om hem heen, met name zijn partner, zijn depressie niet begrijpen en niet langer in staat is om nog aan zijn zijde te staan zonder hem onder druk te zetten of te beoordelen, dan zal het herstelproces veel langer duren.
Als we onze depressieve partner niet begrijpen
Depressie is alsof er een olifant in onze woonkamer staat die alles vernietigt. Het is ook wel te vergelijken met een zwart gat dat alles opzuigt.
Het overspoelt de persoon die erdoor getroffen wordt en neemt hem mee naar een vreemde dimensie waarin de realiteit in niets verandert. Niets of niemand bereidt ons erop voor dit soort processen te begrijpen, waarbij iemands geest zijn grootste vijand is.
Bovendien, als deze aandoening zwaar is voor de mensen die eronder lijden, moet het ook wel zwaar zijn voor de mensen om zich heen. Het eerste dat buitenstaanders vaak ervaren is verbijstering, vooral als het gaat om twee geliefden. De depressieve partner is ineens in alle opzichten afwezig.
Dit gebeurt omdat de symptomen van deze aandoening de essentie van elke gelukkige relatie tegenspreken. Er is geen emotioneel of seksueel verlangen, geen interesse of hoop.
Waar velen de fout in gaan
Aan de andere kant, zal degene die de depressie van zijn partner niet begrijpt ook een veelvoorkomend gevoel ervaren: schuldgevoel. Jezelf de schuld geven voor de aandoening van je partner is gebruikelijk, maar natuurlijk verre van juist.
Houd er rekening mee dat er in de meeste gevallen geen specifieke oorzaak is voor dit soort aandoeningen. Hoewel schuldgevoel vrij normaal is, maakt het het wel moeilijk om de ander te helpen.
Partners hebben de neiging om twee veelvoorkomende fouten te maken. De eerste is om zichzelf de schuld te geven. De tweede is om de symptomen persoonlijk op te vatten. Als je depressieve partner liever de hele dag slaapt in plaats van een wandeling te maken, betekent dit niet dat hij minder van je is gaan houden.
Het betekent dat hij niet in staat is om zichzelf uit bed te krijgen, dat zijn angst hem afzwakt en dat zijn geest meer macht over hem heeft. We kunnen niet gefrustreerd raken omdat onze partner niet reageert op onze behoeften, advies of goede bedoelingen.
Hoe kun je een depressieve partner helpen?
Voordat we je gaan vertellen hoe je een depressieve partner het beste kunt helpen, willen we iets zeggen tegen de depressieve partners die dit artikel misschien ook lezen.
Als je partner je depressie niet begrijpt en zelfs de fout maakt om jou er de schuld voor te geven, dan zit er iets niet goed. Elke relatie zou volwassen genoeg moeten zijn om elk obstakel aan te kunnen, inclusief een depressie.
Als je partner jouw depressie niet begrijpt, dan moet je hem de middelen bieden om hier wel toe in staat te zijn. Als hij je echter niet wilt begrijpen en je je bedreigd en ongemakkelijk voelt, dan zou je eigenlijk een belangrijke beslissing moeten nemen.
Mensen in een betekenisvolle en gezonde relatie weten hoe ze met elk probleem om moeten gaan. Het is belangrijk om te begrijpen dat iemand die depressief is, zijn vermogen om lief te hebben niet heeft verloren.
In feite is het enige dat hij echt verloren heeft, zijn vermogen om zichzelf lief te hebben. Dit is dan ook het moment waarop hij de mensen om zich heen het hardst nodig heeft. En als de mensen om hem heen dit niet kunnen begrijpen, dan kan dit zeer ernstige gevolgen hebben.
Een relatie met een depressieve partner in stand houden
Om je relatie met meer intimiteit en gevoeligheid voort te zetten, is het daarom van essentieel belang om rekening te houden te houden met de volgende strategieën:
- Zorg ervoor dat je meer leert over depressie. Dit is zeer belangrijk om verdere problemen te voorkomen en het herstelproces te bevorderen. Af en toe een therapiesessie bijwonen en luisteren naar wat deskundigen te zeggen hebben over de depressie van je partner, zal enorm behulpzaam zijn.
- Forceer niet, leg geen druk op je partner en richt je niet op bepaalde doelen. Een depressie heeft tijd nodig, gaat gepaard met ups en downs en reageert nooit op druk of ultimatums. De depressieve persoon is de enige die verantwoordelijk is voor zijn herstelproces. We moeten zijn tempo daarom respecteren zonder dingen van hem te eisen.
- Begeleid je partner, maar geef hem ook ruimte. Raak niet gelijk in de war als je partner een stap terug doet en besluit om niet met je te gaan wandelen. Als hij ervoor ‘kiest’ om in bed te blijven, schreeuw dan niet tegen hem. Herinner je partner eraan dat je er altijd voor hem bent als hij iets nodig heeft. Oordeel niet, hoewel dit misschien moeilijk is. Wees die directe aanwezigheid die weet hoe hij iemand in stilte kan steunen.
- Vergeet niet dat jullie allebei jullie eigen verantwoordelijkheden hebben. Het enige waar iemand die depressief is zich eigenlijk op zou moeten focussen, is zijn herstel. Het is echter niet de bedoeling dat jij je leven, werk en andere dingen die je helpen om je emotionele balans te behouden, verwaarloost. Jullie hebben allebei jullie eigen verantwoordelijkheden. Zorg goed voor je eigen welzijn, zodat je je depressieve partner zo goed mogelijk kunt helpen.
Dus…
Depressies zijn voor niemand gemakkelijk. Als jij depressief bent en je partner je niet lijkt te begrijpen en ook niet laat zien dat hij bereid is om je door dit proces heen te helpen, dan is het meestal het beste om een beslissing te nemen die jou het meest ten goede komt.
Ook dit zal verre van makkelijk zijn. Als je er echter graag weer bovenop zou willen komen, dan is het noodzakelijk om uit deze moeilijke en schadelijke relatie te komen.
Als je daarentegen juist iemand bent die een depressieve partner heeft, dan is het belangrijk om altijd je best te doen om diegene te helpen. Wellicht lijkt het alsof je altijd het foute doet. Als dit zo is, probeer je partner dan te vragen wat hij nodig heeft.
Het hebben van een behulpzame en liefdevolle partner zal uiteindelijk namelijk een ware bron van kracht zijn. Iemand die depressief is kan hier met een beetje emotionele intelligentie gebruik van maken om uit dat zwarte gat te komen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Misri S, Kostaras X, Fox D, Kostaras D. The Impact of Partner Support in the Treatment of Postpartum Depression. The Canadian Journal of Psychiatry. 2000; 45(6):554-558. doi:10.1177/070674370004500607