Ik ben een onverbeterlijke, uitdagende vrouw en voor velen onuitstaanbaar
Ik ben een onverbeterlijke, uitdagende vrouw en voor veel mensen onuitstaanbaar. Ik ben het resultaat van mijn inspanningen en ook van mijn lijden. Want ik weiger altijd om een slachtoffer of een slaaf te zijn. Wat je ziet, is alles wat ik ben zonder enige misleiding. Ik ben iemand die van zichzelf houdt en die vooral van het leven houdt.
Deze oprechte, vervulde kijk op zichzelf is er nog niet wanneer een vrouw twintig of dertig jaar oud is. Tegenwoordig zien we bij vrouwen een kracht die ze vanaf hun vijftigste verwerven. Het is duidelijk dat elke leeftijd zijn verwezenlijkingen, zijn overwinningen en zijn schoonheid kent. Maar wanneer het vijfde decennium nadert, zijn vele bruggen al verbrand en vele denkpatronen veranderd. Het inzicht is er ook dat een vrouw niet ‘de helft van iemand’ moet zijn om gelukkig te zijn.
“Hij die niet weet hoe hij moet huilen, zal zijn roedel niet vinden.”
-Clarissa Pinkola Estés-
Aan de andere kant is deze periode het hoogtepunt van de ‘alfavrouw’. Ze heeft invloed, ze brengt waarde en creativiteit. Die vrouw toont opmerkelijke talenten om zaken te doen en een meer empathische werkomgeving te creëren. Daar inspireert ze het personeel om nieuwe dingen te bereiken.
De ‘alfavrouw’ is niet in de 21e eeuw geboren. We zijn erfgenamen van een dynastie. De vrouw is altijd de stilzwijgende en anonieme krijger geweest van haar dichtstbijzijnde omgeving. Onze grootmoeders blijven bijvoorbeeld altijd aanwezig in ons geheugen. Het waren bewonderenswaardige vrouwen die hun verdriet in hun haren vlochten. Ze deden alles voor hun kinderen, hun huis en hun familie. Het waren dappere vrouwen die nooit klaagden. Wanneer hun handen na verloop van tijd en als gevolg van het harde werk versleten raakten, dan droomden ze dat hun dochters op een dag de kans zouden krijgen om te stralen. Deze vrouwen bouwden hun toekomst op met trots, vrij…
De erfenis van de uitdagende godin
In vele culturen zegt men dat de vrouw ‘het licht van het leven’ vertegenwoordigt. Maar dat licht bevindt zich niet in hun ogen, maar in hun eierstokken. Over de hele wereld zien we in deze culturele wortels van beschavingen echter iets vreemd. De figuur van de vrouw wordt niet alleen gezien als ‘scheppend’, maar ook als een uitdagende entiteit.
In zijn boek ‘The White Goddess’ legt Robert Graves uit wat de vrouw betekende in het Oude Mediterrane Europa en in het Midden Oosten. In matriarchale culturen was het heel gewoon om de Opperste Godin te vereren. Ze was een godheid die geassocieerd werd met de maan. De godin kwam op haar eigen licht en stond tegenover de rest van de mannelijke goden. Maar al deze wortels en echo’s van opvallende schoonheid werden volledig teniet gedaan door de uitbarsting van het patriarchaat.
De vrouw en haar antropologische en culturele stempel begonnen rond 400 A.C. te vervagen. Vanaf dit moment werd zij gedwongen in die kleine private ruimtes te leven, in stilte en onderwerping. Maar de Grote Godin, de uitdagende hervormer vol mysterie, stierf niet. Ze bleef in het geheim in vele culturen bestaan. Van generatie op generatie werd ze doorgegeven, van vrouw naar vrouw, in de magische verbinding van de vrouwelijke erfenis.
Er was gefluister in het donker dat de vrouw ooit net als de maan was. De maan is het archetype dat door verschillende cyclussen en verschillende veranderingen heen vooruitgaat en groeit. Ze bezit macht over de natuur en werd ooit gevreesd door die entiteit die de mannelijke macht vertegenwoordigt: de zon.
De uitdagende vrouw in jou
Dit zijn spannende tijden. Al die culturele erfenissen die vrouwen tot zwijgen brachten, blijven in ons bestaan. Ze zijn getuigenissen die we nu onthullen in boeken als ‘White Goddess’ van Graves of ‘The Women Who Ran with the Wolves’ van Clarissa Pinkola Estés. De vrouw weet dat ze zal zegevieren. Ze ziet in dat haar stem kracht bezit. En ze beseft dat ze zichzelf en de wereld zelf kan en moet uitdagen.
“Ik schilder mezelf omdat ik het onderwerp ben dat ik het best ken.”
-Frida Kahlo –
Laten we het maar toegeven: uiteindelijk komt dat moment altijd. Op een dag zijn we het beu om ‘ja’ te zeggen, wanneer we ‘nee’ willen schreeuwen. Misschien verschijnt dat gevoel van volledige controle eindelijk wanneer we onze eigen volwassenheid opnemen. We zijn dan niet langer bang voor het voorbijgaan van de tijd. Eenzaamheid is niet langer een vijand maar een ruimte om te groeien, uit te breiden, en kansen te grijpen.
Maar we weten allemaal dat de uitdagende vrouw soms niet goed aanvaard wordt. Het is als een magnetische trilling die uit de diepten van de Aarde komt en die zijn kracht vrijlaat om de werkelijkheid te veranderen. Iets als dit wordt met vrees ontvangen. Want de veranderingen die oude banden willen vernieuwen, worden als verontrustend ervaren.
Een vrouw met een sterk karakter wordt dus nog steeds met wantrouwen bekeken.
Ze noemen haar egoïstisch omdat ze vastberaden is in haar overtuigingen en haar waarden. Ze beslist op een gegeven moment eindelijk om zichzelf vóór alle anderen te stellen. Of we het nu geloven of niet, we blijven die heksen. We worden soms gehaat voor onze gaven, maar anderen benijden ons ook omwille van onze vele vaardigheden.
Het maakt niet uit dat we zo onverbeterlijk zijn en zo trouw aan onze wortels. Het maakt niet uit dat sommige mensen niet met ons om kunnen. We zijn wie we zijn, mensen die trots zijn op hun erfenis. Erfgenamen van een uitdagende godin, op zoek naar hoe we onze eigen wegen kunnen scheppen in waardigheid en geluk.
