De ogen zijn de spiegels van de ziel

Onze ogen liegen niet: ze zijn de spiegels van onze ziel. Ze laten de waarheid zien in elke situatie, ongeacht het masker dat we op zetten. De beste manier om iemand te leren kennen, is door hem recht in zijn ogen aan te kijken en er zo achter proberen te komen wat deze onthullen over zijn emotionele gemoedstoestand.

Onze ogen, net als onze lichaamstaal, verraden ons. Ze zeggen veel meer dan we ooit zouden kunnen doen met woorden. Het is zelfs zo dat we als mensen de meeste informatie overbrengen door middel van non-verbale communicatie, reikend van een eenvoudige blik tot alle bewegingen die we maken.

Ramen van de ziel: een andere manier om naar elkaar te kijken

Meerdere studies tonen aan dat onze ogen een breed scala aan gevoelens overbrengen wanneer we iemand voor de eerste keer ontmoeten, gevoelens als vertrouwen of wantrouwen, zekerheid, tevredenheid angst etc. We weten dat dit waar is, omdat het elke dag gebeurt: het is alsof we in staat zijn om de grenzen van ons lichaam te overschrijden en via de ogen recht in de ziel van een ander terecht te komen.

Sommige deskundigen die voor hun werk gezichten bestuderen, hebben waargenomen dat de ogen de spiegels van de ziel zijn, omdat ze het meest oprechte deel van het gezicht zijn. We hebben bijvoorbeeld, in tegenstelling tot onze mond, geen controle over onze ogen. Wanneer je iets leuk vindt, verwijden je pupillen vanzelf en verraden ze dit gevoel. In het geval van afkeer of afwijzing trekken de pupillen juist samen.

De non-verbale taal van de ogen

We delen even een interessant lijstje van de informatie die de ogen zoal over kunnen brengen:

Blijdschap

Wanneer je ogen langer worden, rimpelen en meer glinsteren dan normaal, dan is het waarschijnlijk zo dat je je vrij goed voelt. Je hoeft helemaal geen glimlach op iemands gezicht te zien om te weten of hij blij is of niet.

Aandacht

Wanneer iemand je aankijkt met zijn ogen wijd open en een doordringende blik, dan geeft dit aan dat hij veel aandacht heeft voor wat je te zeggen hebt en wat er op dat moment gebeurt. Wanneer hij met je praat, dan let hij goed op de woorden die je uitspreekt. Om erachter te komen of hij de dingen die je te zeggen hebt ziet zitten of niet, zul je daarnaast nog moeten letten op een aantal andere vormen van non-verbale communicatie.

Verdriet

Door de ramen van de ziel kunnen we ook verdriet zien, een van de emoties die we als mensen het vaakst voelen, maar doorgaans het liefste verborgen willen houden. In het geval dat iemand verdrietig is, trekken zijn oogleden omhoog. Ook de uiteindes van de wenkbrauwen trekken vaak omhoog.

Woede

Wanneer we boos worden, buigen onze wenkbrauwen en is onze blik volkomen serieus. Soms is er zelfs een frons op ons gezicht te zien.

Onzekerheid of beoordeling

Wanneer onze ogen terwijl we naar iemand aan het luisteren zijn smaller worden, dan geven we hiermee aan dat we wat er gezegd wordt proberen te beoordelen en hierbij twijfelen of het wel echt klopt of juist dat we niet begrijpen wat er gezegd wordt. Halfgesloten ogen kunnen ook aangeven dat iemand moe is.

Seksueel verlangen of concentratie

Wanneer we seksueel verlangen voelen of erg geconcentreerd zijn, dan verwijden onze pupillen, zoals we eerder ook al aangaven. Dit zorgt ervoor dat we onszelf volledig blootstellen aan de persoon die tegenover ons staat. We kunnen het niet vermijden. Hierdoor wrijven we meestal in onze ogen, omdat deze nat worden en we onszelf niet op ons gemak voelen.

‘Sociale gezichten’

Zoals we eerder ook al aangaven, is de uitdrukking ‘de ogen zijn de spiegels van de ziel’ gebaseerd op waarheid. Het gaat echter nog veel verder dan dat. Een studie uitgevoerd door een groep psychologen en andere wetenschappers die de menselijke manier van communiceren bestuderen, toont aan dat we als mensen tot ons veertigste levensjaar kiezen uit een aantal gezichten die we opzetten in verschillende, uitgesproken communicatieve situaties.

Dit fenomeen wordt ‘sociaal gezicht’ genoemd. Wanneer we bijvoorbeeld op droevige momenten de drang voelen om te lachen, blijft de uitdrukking op ons gezicht kalm. Teresa Baró geeft aan dat dit niet betekent dat we allemaal leugenaars zijn. We leven namelijk in een maatschappij die bepaalde gedragspatronen van ons eist die we in stand moeten houden om te kunnen overleven. We zijn geen leugenaars, omdat we dit niet kunnen zijn. We kunnen er zelf voor kiezen om de uitdrukking op ons gezicht en de manier waarop we bewegen gepaster te maken, maar we kunnen niet voorkomen dat onze ogen weerspiegelen hoe we ons voelen.