Occipitale kwab: structuur en functies
Haal diep adem en kijk nu om je heen. Haast je niet. De wereld is vol schoonheid; van kleine nuances die onze opwindende realiteit vormen. De reden waarom de meesten van ons in staat zijn om de visuele stimuli die ons omringen gedetailleerd waar te nemen, is in feite de occipitale kwab. Het is het gebied van onze hersenen dat zich in de nek van onze nek bevindt.
Het is interessant hoe deze regio, de kleinste van de vier hersenkwabben, degene is die het meeste verschil maakt in je dagelijkse leven. Het belangrijkste doel lijkt in eerste instantie misschien eenvoudig: informatie ontvangen via uw ogen om deze later te verwerken en naar de frontale kwab te sturen, zodat deze een reactie uitzendt.
Als je die eerste blik die je aan het begin van dit artikel wierp zorgvuldig analyseert, zul je je realiseren dat het allesbehalve eenvoudig is. Wanneer je brein een prikkel ontvangt, voert het veel processen uit. Het analyseert afstanden met betrekking tot je positie, bewegingen, maten en verwerkt ook licht (kleur).
Dit alles doe je onbewust. Het brengt een hoog niveau van neurologische verfijning met zich mee. Absolute precisie waarbij de occipitale kwab je in staat stelt om effectief te bewegen in je dagelijkse routine. Het is klein maar zeer gespecialiseerd en effectief. Laten we er meer over te weten komen.
“De hersenen zijn het meest gecompliceerde orgaan in het universum. We hebben veel geleerd over andere menselijke organen. We weten hoe het hart pompt en hoe de nier doet wat het doet. Tot op zekere hoogte hebben we de letters gelezen van het menselijk genoom. Maar de hersenen hebben 100 miljard neuronen. Elk daarvan heeft ongeveer 10.000 verbindingen.”
Occipitale kwab: locatie en structuur
De occipitale kwab bevindt zich aan de achterkant van de hersenschors. Het beslaat ongeveer 12% van de neocortex en is op zijn beurt verbonden met de primaire visuele cortex (Engelse link) en van associatie en met de calcarine sulcus, een gyrus die er net in zit. Al deze verbindingen verheffen het tot een neuraal centrum van menselijk zicht en visuele waarneming.
Merk op dat het, net als je vier hersenkwabben, een linker- en rechterhersenhelft heeft. Elk van hen is echter van elkaar geïsoleerd door de scheiding van de longitudinale spleet, die op zijn beurt vertrouwt op het cerebellum en de dura mater.
Functies en gebieden van de occipitale kwab
Je begrip van de wereld is bijna uitsluitend gebaseerd op je visuele waarneming. Bovendien verwerkt de occipitale kwab voortdurend visuele prikkels, waarbij afstanden, vormen, kleuren en bewegingen worden geanalyseerd.
Alles wat door het netvlies gaat, passeert dit analyse- en verwerkingscentrum, waarna de informatie rechtstreeks naar de hersenschors gaat. Om deze informatieoverdracht uit te voeren, moet deze echter eerst de volgende gebieden doorlopen:
- Brodmann-gebied 17 of primaire visuele cortex (V1). Gelegen in het achterste deel van de occipitale kwab. In het geval van een verwonding in deze regio zou iemand niet kunnen zien omdat hij geen enkele stimulus zou kunnen verwerken, zelfs als zijn ogen en netvlies in perfecte staat waren.
- Brodmann-gebied 18 of secundaire visuele cortex (V2). Hier strekken de prestriate cortex en de inferieure temporale cortex zich uit. De eerste is, naast het ontvangen van informatie uit het primaire visuele gebied, ook verantwoordelijk voor het stimuleren van het geheugen. Hierdoor kun je visuele prikkels associëren met andere prikkels die je eerder hebt gezien. De inferieure temporale cortex helpt je te herkennen wat je ziet.
- Brodmann-gebied 19 of associatieve visuele cortex (V3, V4 en V5). Dit gebied krijgt informatie van de vorige structuren. De belangrijkste functie is het verwerken van kleur en beweging.
Occipitale kwabblessures
Vallen, verkeersongevallen, beroertes, infecties… De vele aandoeningen die kunnen leiden tot een verwonding of een verandering in de occipitale kwab kunnen ernstig en zelfs permanent zijn, zo blijkt uit een studie uitgevoerd aan de Nihon Universiteit in Tokyo, Japan. Hieronder noemen we de meestvoorkomende gevolgen van een occipitale kwabblessure.
Corticale blindheid
Cerebrale visuele stoornis of corticale blindheid is een gevolg van een bilaterale laesie in de primaire visuele cortex. Bovendien kunnen mensen met dit probleem alleen diffuse vormen zien. Vage prikkels waarvan ze vorm of kleur niet kunnen herkennen, of het nu een bepaalde situatie is of iets beweegt (of niet).
Visuele hallucinaties
Een verwonding aan dit deel van je hersenen kan ook leiden tot visuele hallucinaties. Een gewonde kan alles om zich heen waarnemen, maar op een verwrongen manier, met vreemde kleuren en vervormde maten.
Epilepsie
De afdeling Neurologie van de Yale School of Medicine legde de relatie tussen de occipitale kwab en epilepsie uit door middel van een onderzoek. Een persoon kan een epileptische aanval krijgen door de neuronen in dit gebied te overstimuleren als gevolg van blootstelling aan een intense lichtflits.
Dit is dus een andere vorm van epilepsie, die verband houdt met dit specifieke deel van onze hersenen.
Onthoud slot op dat de occipitale kwab verband kan houden met andere processen buiten het gezichtsvermogen.
Verder vermoeden neurologen dat het ook iets met het geheugen te maken kan hebben. Tot op de dag van vandaag zijn er echter geen sluitende onderzoeken. Misschien zullen er in de komende jaren, en naarmate onderzoekers meer mysteries van het menselijk brein ontdekken, meer antwoorden zijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
Kandel, E.R.; Schwartz, J.H.; Jessell, T.M. (2001). Principios de Neurociencia. Madrid: McGraw Hill.
Joseph, R (2011) Temporal Lobes: Occipital Lobes, Memory, Language, Vision, Emotion, Epilepsy, Psychosis. University Press
Kandel, E., Schwartz, J. Jessell, T. Principles of Neural Science. 3rd edition. New York: NY. Elsevier, 1991.
Westmoreland, B. et al. Medical Neurosciences: An Approach to Anatomy, Pathology, and Physiology by Systems and Levels. New York: NY. Little, Brown and Compay, 1994.