Obesitas op televisie

Obesitas op televisie komt weinig voor. Over het algemeen zijn de personages op het scherm wel in overeenstemming met de conventionele definitie van aantrekkelijk. Onderzoek toont aan dat dit gebrek aan representatie van een bepaald lichaamstype zich kan vertalen in geweld tegen mensen met overgewicht.

In de afgelopen jaren hebben producenten van televisieseries steeds meer diverse personen laten zien op tv, met name als het gaat om etniciteit. Deze diversiteit omvat echter bijna nooit de representatie van mensen met obesitas op televisie.

Wat is obesitas?

Obesitas is de ophoping van vetweefsel in het lichaam. Een toename van lichaamsvet betekent ook een toename van het totale gewicht. In sommige gevallen zijn schildklierproblemen of andere hormonale onevenwichtigheden de oorzaak van de gewichtstoename. De meestvoorkomende oorzaak van overgewicht is echter een gebrek aan gezonde eetgewoontes.

Als je meer calorieën verbruikt dan dat je verbrandt, slaat je lichaam extra calorieën op als vet. Daarom zijn atleten in staat om diëten met een hoog koolhydraat- en vetgehalte te eten. Aan de andere kant moeten mensen met een sedentaire levensstijl ervoor zorgen dat hun dieet overeenkomt met het aantal calorieën dat ze verbranden.

Onderzoeken waarschuwen dat je door overgewicht een hoger risico loopt op hart- en vaatziekten. Obesitas verhoogt ook het risico op het ontwikkelen van:

• diabetes type 2
• hoge bloeddruk
• bepaalde vormen van kanker
• bloedstolsels
• hartaanvallen

Obesitas komt vaker voor in geïndustrialiseerde landen. Dat komt omdat het tempo van leven in deze landen weinig tijd laat om te koken of te eten. Mensen met overgewicht als gevolg van hun dieet hebben de neiging om de voorkeur te geven aan fastfood, dat een hoog suiker- en vetgehalte heeft.

Schoonheid en mode hebben geen plaats voor mensen met obesitas

In de loop der tijd is het idee van schoonheid veranderd. Aan het begin van de 20e eeuw dacht men dat de “perfecte” vrouw de vorm van een zandloper had. Om dit perfecte figuur te bereiken, gebruikten vrouwen zeer strakke korsetten. Na de Tweede Wereldoorlog was dun en bleek de nieuwe definitie van schoonheid.

Met de komst van de commerciële bioscoop werd de stijl van grote filmsterren populair. Zwart haar geknipt in een korte bob en een broek waren de rage voor vrouwen. Donkere wenkbrauwen en rode lippen op een bleke huid werden de nieuwe standaard voor schoonheid.

In de 20e eeuw werden dunne lichamen als mooi beschouwd. Mode en kleding werden ontworpen met dunne mannen en vrouwen in gedachten.

Het is mogelijk dat dit gebeurde omdat niemand veel kans had om aan te komen. De landen die deelnamen aan de oorlog hadden te lijden onder periodes van hongersnood en schaarste. Hun economie was nog niet voldoende hersteld om in de behoeften van hun burgers te voorzien.

Toen de mensen begonnen aan te komen, bleef het niveau van schoonheid echter hetzelfde. Vrouwen met kleine tailles en slanke dijen vertegenwoordigden het begrip schoonheid voor het grootste deel van de samenleving.

Sindsdien is er een hele industrie opgebouwd rond het idee van het ontkennen van normale lichaamsverhouding. De industrie verwerpt normale, echte lichamen. Modeontwerpers blijven kleding maken voor mensen die alleen op de catwalk bestaan tijdens een Fashion Week.

Schoonheid op televisie

De televisie- en filmindustrie hielden zich aan de standaard van schoonheid die door de mode-industrie werd bepaald. Hoewel televisie en films relatief nieuwe industrieën zijn, hebben ze een belangrijke invloed op hoe samenlevingen worden samengesteld. Het audiovisuele materiaal biedt voorbeelden en rolmodellen die de kijkers kunnen volgen.

De filmindustrie kiest ervoor om te voorkomen dat mensen met een gewicht dat afwijkt van het “conventionele” gewicht op het scherm worden getoond. In die zin wordt obesitas onzichtbaar gemaakt, net als verschillende etnische groepen. Obesitas komt bijna nooit voor in films, en nog veel minder op tv.

Wanneer er zwaarlijvige personages op tv verschijnen, zijn het vaak karikaturen. Ze zijn geobsedeerd door gewichtsverlies of zijn het onderwerp van de grappen. Zwaarlijvige mensen worden vaak lastiggevallen en belachelijk gemaakt vanwege hun gewicht. In de 21e eeuw zagen we echter subtiele maar definitieve veranderingen in de televisie-industrie.

Obesitas op televisie betekent oprechte personages

Tegenwoordig is televisie langzaam aan het veranderen. Er verschijnen meer etnisch diverse personages in tv-shows. De meest populaire televisieprogramma’s hebben meer geloofwaardige personages die zich richten op stereotypen. Ondanks deze positieve stap voorwaarts, is er nog steeds zeer weinig aandacht voor personages met obesitas op televisie.

Steeds meer producenten proberen echte lichamen op televisie te vertegenwoordigen, maar er zijn groepen die tegen het tonen van obesitas op televisie zijn. Er zijn online tijdschriften, leden van de pers en zelfs medische groepen die denken dat het verkeerd is.

Mensen die tegen het vertegenwoordigen van obesitas pleiten, zeggen dat ze dit doen vanwege gezondheidsredenen. Ze zeggen dat het niet goed is om mensen met obesitas in een positief daglicht te stellen. Als mensen dat gaan doen, denken ze dat het obesitas voor de kijker normaal zal worden. De kijker zou kunnen gaan denken dat obesitas onschadelijk is, of zelfs wenselijk.

Toch geloven veel producenten dat het tonen van obesitas op televisie een manier is om reëel te zijn. Het tonen van zwaarlijvige mensen betekent dat hun personages een echte weerspiegeling zijn van het ware leven.

In die zin zijn we het met hen eens. Het is belangrijk om de diversiteit van onze samenleving te laten zien. Dat is de enige manier waarop we ooit gelijkheid kunnen bereiken.