Mijn diagnose is simpel: ik ben een verloren zaak
Zoals Julio Cortazar ooit eens schreef: “Mijn diagnose is simpel, ik ben een verloren zaak”.
Waarschijnlijk ben jij ook een verloren zaak, omdat je heel diep voelt en je soms huilt zonder te weten waarom. Misschien zijn we beiden gefascineerd door mensen die hun emoties verspreiden door middel van hun energie. Waarschijnlijk houd je ook van mensen die vibreren en het is aannemelijk dat je van werken houdt, om je werkelijkheid nog beter te maken dan je dromen.
Wij zijn verloren zaken omdat we soms zonder reden boos worden en de hele wereld in elkaar stort wanneer de dingen niet gaan zoals wij zouden willen. Er is geen hoop voor ons, omdat we niet in staat zijn tot tien te tellen voordat we ontploffen, zoals deskundigen aanraden.
Ik ben een verloren zaak (en jij ook) omdat het mij niet lukt om vijf maaltijden per dag te eten, acht uur per nacht te slapen of eerst rekening met mezelf te houden voordat ik rekening houdt met anderen. Ik zit voortdurend te wachten tot ‘die persoon’ tijd met mij doorbrengt.
Ik ben een verloren zaak (en jij waarschijnlijk ook) omdat ik niet altijd in staat ben los te laten en gedag te zeggen tegen de dingen die mij pijn doen. Het is niet zo dat ik mezelf graag aan dingen vastklamp of dat ik er niet toe in staat ben. Ik blijf gewoon altijd hopen dat wonderen de wereld nog niet uit zijn. Ik kan er niets aan doen. Zo irrationeel ben ik, hoewel ik mijn best doe om dit niet te zijn (waarschijnlijk heb jij hetzelfde meegemaakt).
Ik ben een verloren zaak omdat ik er volledig van overtuigd ben dat de dingen waar we de meeste moeite voor moeten doen het meest waardevol zijn en ik weet dat ik de moed bij elkaar moet sprokkelen om vooruit te blijven gaan.
Ik zet graag elke ochtend een glimlach op, maar ik begrijp dat dit niet altijd nodig is, dat verdriet soms ook goed voor me is en dat ik mezelf soms een poosje af moet sluiten van de rest wanneer mijn lichaam de behoefte heeft om even te huilen.
Ik hou er niet van wanneer anderen mij vertellen wat ik moet doen, hoe ik zou moeten zijn, wanneer ik wel of niet verdrietig moet zijn of hoe ik me zou moeten voelen.
Ik ben hopeloos omdat ik graag luister naar de kleine gevechten van andere mensen, omdat ik graag hun gezichtsuitdrukkingen beoordeel en kleineer. Ik ben een verloren zaak omdat ik er niet tegen kan om voorgelogen te worden, maar ik begrijp dat mensen dit soms nu eenmaal gewoon doen.
Ik ben een verloren zaak omdat ik niet van wit of zwart hou! Omdat ik meer hou van grijs, roze, blauw en geel. Ik heb geen lievelingskleur, omdat elke kleur iets uitstraalt waar ik opgewonden van wordt.
Ook ben ik een verloren zaak omdat ik weet dat ik helemaal overstuur kan raken bij de gedachten aan mijn eerste liefde. En ik weet zeker dat dit er niet voor zorgt dat ik niet in staat ben om op een krankzinnige wijze intens te houden van de persoon die nu in mijn leven is.
Ik ben een verloren zaak omdat ik in mijn leven MENSEN en mensen heb. In hoofdletters en in kleine letters. Omdat ik vind dat er in de liefde sprake is van een zekere hiërarchie of dat er minstens voor elke persoon op aarde een bepaalde soort liefde is.
Ik ben een verloren zaak omdat ik soms kritiek lever en ik onsamenhangend ben. Ik ben hopeloos omdat ik denk dat liefde de moeite waard is in deze gehaaste wereld, omdat ik weet dat er kardinale markeringen bestaan en ik mijn noorden uit het oog kan verliezen over elk onnozel dingetje.
Ik ben ook niet bang om toe te geven dat ik als de dood ben voor een gebroken hart. Dat ik soms bang ben voor eenzaamheid en dat ik een traan laat bij de gedachte dat ik op een dag iemand kwijt kan raken.
We zijn authentiek in onze verscheidenheid
Ik ben hopeloos wanneer mijn eigenaardigheden alles over mij zeggen, wanneer ik verliefd wordt op het oprechte, het kinderachtige en het onverwachte. Ze zeggen dat ik dit niet zou moeten doen, dat ik ‘te oud ben om…’. Waarop ik reageer dat ik nergens te oud voor ben, dat ik simpelweg mijn jeugdigheid heb verzameld en dat ik mijn leven zal leiden hoe ik zelf wil, tot er op een dag een einde aan komt.
Omdat ik weet dat ouderdom een soort ‘geest’ is, niet een fase van het leven. Ouder worden is onvermijdelijk, maar ik heb besloten dat ik hopeloos ben en dat ik zo lang als ik kan een baken zal zijn.
Hoewel ik weet dat het niet makkelijk is om een verloren zaak te zijn, vooral omdat het bewaren van herinneringen soms juist pijnlijk kan zijn. Het is moeilijk om te rechtvaardigen dat ik hele maanden achter elkaar elke dag hetzelfde heb gedaan en soortgelijke dingen heb ervaren. Zien hoe de klok op mijn mobiele telefoon vooruit blijft gaan, twintig wekkers zetten, dezelfde berichten versturen en dezelfde beloftes aan mezelf doen die toch nooit waar worden gemaakt…
Dan zeg ik tegen mezelf dat ik volgende week klaar ben om alles om te gooien. Maar wanneer ik er echt over nadenk, realiseer ik me dat die twintig wekkers en diezelfde berichtjes mij helemaal niet definiëren als persoon of het verhaal van mijn leven schrijven.
Ik schrijf mijn eigen verhaal, met mijn eigen punten, komma’s, uitroeptekens en vraagtekens, mijn eigen hoofdletters. Daarom heb ik geen andere keuze dan gewoon MEZELF zijn, wederom met hoofdletters en vastberadenheid.
Ik ben, net als jij waarschijnlijk, hopeloos vanwege nog een hele handvol andere redenen. Omdat we allemaal duizenden verhalen en honderden auto’s hebben. Dat is hetgeen ons authentiek en bijzonder maakt, dat we stiekem een verloren zaak zijn en tegelijkertijd onszelf zijn terwijl we zo veel en zo weinig gemeen hebben met elkaar.