Mensen met dwangmatige behoeften, een veelvoorkomend fenomeen
Mensen met dwangmatige behoeften zoemen om ons heen als hardnekkige insecten op zoek naar voedsel. Ze spreken maar één taal: “Ik wil, ik heb nodig, ik moet jou zeggen…” We hebben het over de mensen die niet in staat zijn hun frustraties te beheersen. Ze missen persoonlijke autonomie en het vermogen om op een samenhangende en volwassen manier de verantwoordelijkheid voor hun leven te nemen.
Volgens vele psychologen zijn deze buitensporige “behoeften” de echte crisis van de eenentwintigste eeuw. Misschien is het de maatschappij zelf die ons tot deze vorm van gedrag aanzet. In vele gevallen is het gestuurd door een zekere wens om te consumeren en de bijna voortdurende nood om onze existentiële leegte op te vullen.
Het enige wat je nodig hebt, is ophouden met nodig hebben.
We missen “iets” en we weten niet echt wat het is. Dat is de reden waarom we soms trieste zielen worden die met onze vrienden uitgaan op zoek naar een pepmiddel of een prikkel die ons onverklaarbare smachtende verlangen bevredigt. Soms zoeken we een onmogelijke liefde, nieuwe ervaringen, een nieuwe smartphone of nieuwe kleding. Soms is het een nieuwe televisieserie die ons helpt om onze stress en problemen te vergeten, of voedingsmiddelen om onze angstgevoelens te verlichten, enzovoort.
We hebben allemaal dingen nodig, we hebben allemaal mensen nodig. Wij zijn allemaal in zekere mate “behoeftig.” Maar het probleem treedt op wanneer dit tekort ons in mensen met dwangmatige behoeften verandert. We hebben het over het type persoon die wanhopig op zoek is naar iets dat ze niet kunnen omschrijven. Met dit gedrag ergeren ze anderen. Want ze geven andere mensen het gevoel dat ze verplicht zijn hun behoeften te vervullen en aan hun eisen te voldoen.
Dwangmatige behoeften en de psycholoog
Dit is een stijgend fenomeen dat verdient om aangepakt en vooral begrepen te worden. Want er zijn steeds meer mensen met dwangmatige behoeften. Ze zijn ook één van de meest voorkomende gevallen in de praktijk van psychologen. Ze komen toe in een verwarde toestand en zijn echt gefrustreerd. Vaak zijn ze zelfs boos om hoe de wereld hen behandeld heeft. Of ze zijn, meer specifiek, kwaad om hoe hun vrienden en hun familie hen behandeld hebben.
Niemand lijkt aan hun verwachtingen te kunnen beantwoorden. Bovendien is niemand in staat om hen de genegenheid te bieden die ze voor hun gevoel verdienen. De mensen die er voor hen zijn, kunnen ze zelfs nauwelijks op één hand tellen. Mensen met dwangmatige behoeften begrijpen de wereld alleen maar vanuit hun eigen standpunt. Ze zijn niet in staat om de omvang van hun voortdurende behoeften en hun egoïstische en totalitaire eisen in te zien.
Hun houding is zo kinderachtig en veeleisend dat de psycholoog eerst die barrière moet afbreken. Want hij moet hen laten inzien dat er achter de voortdurende behoefte een onpeilbare leegte ligt. Het is niet gemakkelijk om dit te verwezenlijken. Want ze zijn altijd gewend geweest om zelf de minste inspanning te leveren. Ze lieten anderen hen ondersteunen en hun problemen oplossen. Op die manier lieten ze ook anderen hen bevrijden van al hun angsten en moeilijkheden.
Mensen met dwangmatige behoeften moeten “verbruiken” om te leven. Ze verbruiken onze energie en onze levenskracht. Bovendien steken ze hun geld en hun tijd in ervaringen waarbij ze proberen om een vervangmiddel voor geluk te vinden. Maar het enige wat ze op het einde bereiken, is dat ze ook zichzelf opgebruiken. Want ze versterken hun tekortkomingen en hun wanhoop.
Hoe kunnen we mensen met dwangmatige behoeften helpen
De kwaliteit van leven van een persoon die het onherroepelijke gevoel heeft dat hij altijd “iets” mist, kan verschrikkelijk zijn. Albert Ellis heeft ooit gezegd: “de gedachten aan een voortdurende behoefte zorgt ervoor dat we de controle verliezen en leidt tot negatieve emoties.” Als dit zo is, dan is het het gevolg van iets dat even eenvoudig als duidelijk is: het gevoel “iets nodig te hebben” heeft te maken met onze overlevingsdrang.
Die leegte die we moet vullen, laat ons met andere woorden denken dat we niet in staat zijn om verder te gaan. Als mensen mij niet helpen, als ze mij niet ondersteunen, als ik dit of dat ding niet kan krijgen, dan zal alles uiteenvallen. Het gevoel iets te missen veroorzaakt dan angst, de angst creëert de behoefte en de behoefte leidt tot wanhoop. We worden geconfronteerd met een vicieuze cirkel. Die moeten we stopzetten om op een meer logische, gezondere en betekenisvolle manier te kunnen functioneren.
De sleutel om te stoppen met nodig te hebben
De eerste stap die we samen met deze mensen moeten zetten, is werken aan hun echte behoeften. Een goede oefening is proberen de zin “ik heb nodig” te vervangen door “ik wil.” We geven enkele voorbeelden:
- “ik heb het nodig dat anderen naar me luisteren” ⇔ “ik heb het gevoel nodig dat ik gewaardeerd word, want ik hou niet genoeg van mezelf.”
- “ik heb het nodig dat anderen mij helpen om mijn problemen op te lossen” ⇔ “ik heb hulp nodig want ik ben niet in staat om met wat mij overkomt, om te gaan.”
De persoon verduidelijkt dus eerst zijn echte leegte of zwakke punten (een laag zelfvertrouwen, onzekerheid, het onvermogen om problemen op te lossen, een gebrek aan beslissingskracht, enzovoort). Zodra dit gebeurd is, is het tijd om diepgaand te werken aan elk aspect hiervan.
Een andere beslissende factor in dit proces is de dwangmatige patiënt zover krijgen dat hij in zijn dagelijks leven een eenvoudige regel toepast: “Ik moet proberen om wat ik bij andere mensen zoek, bij mezelf te vinden.”
- Dit betekent met andere woorden dat als ik iemand nodig heb om een probleem op te lossen, ik zal proberen om het zelf te doen. Als ik wil dat iemand mij in een bepaalde situatie steunt, zal ik eerst proberen om mezelf te motiveren. Ik zal proberen om binnenin mij de kracht en de positieve woorden te vinden. Op die manier zal ik het doel verwezenlijken dat ik nastreef.
- Een onvolgroeide persoonlijke ontwikkeling is ook een kenmerk van dit type persoon. Het is dus raadzaam hen aan te moedigen om nieuw dingen te ervaren die hen helpen om na te denken. Ze moeten ook werken aan het ontdekken van hun emoties.
Tot slot kan het nooit kwaad om aan empathie en sociaal bewustzijn te werken. Want ze moeten begrijpen dat anderen ook behoeften hebben. In het leven moet je dus niet alleen leren hoe je de woorden “willen” of “nodig hebben” kan gebruiken. Maar er is nog een ander belangrijker woord dat je moet leren, “geven.”