Lijden in stilte is zoiets menselijks

Velen van ons doen het. We verstoppen ons in onze kleine huls om te lijden in stilte, rustig en zonder dat iemand het merkt. We zetten een dapper gezicht op en doen alsof er niets aan de hand is terwijl we vanbinnen eindeloos worstelen. Totdat het gebeurt, tot we het op een dag gewoon niet meer kunnen, en we breken.

We zijn sociale wezens en toch kiezen de meesten van ons ervoor om op eenzame manier te lijden. We geven er de voorkeur aan om gelach te delen, goede momenten.

We houden ons aan de routines met de mensen om ons heen, omdat we het gevoel hebben dat we een zekere mate van controle hebben. Alsof vanbinnen niets ons uiteenscheurt.

Iets waar zowel psychologen als psychiaters zich van bewust zijn, is dat trauma en stilte bijna altijd hand in hand gaan. Het is niet gemakkelijk om hardop te praten over hetgeen ons pijn doet.

Er zijn twee specifieke redenen waarom: we zijn bang om te worden beoordeeld en vooral om onze kwetsbaarheid te tonen. Omdat het in deze meedogenloze wereld de sterke persoonlijkheden zijn die winnen. Degenen die alles verdragen, niet klagen, en in plaats daarvan modellen zijn van optimisme en zelfvertrouwen.

Het is verwoestend om te beseffen dat lijden in de huidige wereld nog steeds een stigma is. Helaas zijn er zoveel mensen met een depressie die nog steeds niet behandeld worden. Sterker nog, het zelfmoordcijfer onder jongeren is tot verontrustende hoogten gestegen.

Neem even de tijd om hierover na te denken.

Redenen waarom je NIET in stilte hoeft te lijden

Nog niet zo lang geleden publiceerde een bekend document de persoonlijke brief van een vrouw die zei dat ze niet langer door kon gaan met haar leven. Ze was voor de derde keer moeder geworden en had het gevoel dat ze niet uit bed kon komen. Hoe vreemd het ook mag lijken, bijna 80% van de commentaren was puur denigrerend en af ​​en toe grenzend aan wreedheid.

Post-partumdepressie is nog steeds bijna een taboe-onderwerp. Als een vrouw deze stemmingsstoornis ervaart na de bevalling, wordt ze onmiddellijk gestigmatiseerd.

Want wat de maatschappij van haar verwacht, is dat ze perfect en gelukkig is. Dus helaas maken veel moeders deze periode achter gesloten deuren door, op een private en bijna gruwelijke manier. Allemaal omdat ze de kritiek van de wereld vrezen.

Hetzelfde gebeurt met tieners. Jongens en meisjes die het slachtoffer zijn van pesten, die lijden in stilte, die geen hulp vragen. Ze verstoppen zich in de eenzaamheid en privacy van hun kamers, de enige plek waar ze zich veilig voelen. Het is niet genoeg.

We moeten handelen voordat het te laat is. Voordat onze wil nog zwakker wordt en ons leven geen zin meer lijkt te hebben.

6 redenen waarom we zouden moeten stoppen met lijden in stilte

De eerste reden om het lijden in stilte te stoppen is eenvoudig en duidelijk. Als je het niet doet, zal het lijden doorgaan. Als je niet de stap zet om om hulp te vragen, wordt de pijn alleen maar erger. Het zal een lange, verstikkende, destructieve stilte zijn.

• De symptomen zullen nog resistenter worden. We zullen ophouden mensen te zijn en in pijn veranderen. De symptomen zullen veel complexer worden.
• Negatieve gedachten zullen intenser worden. We komen vast te zitten in onze eigen persoonlijke gevangeniscel.
• Er zal een moment komen dat sociaal contact ongemakkelijk zal zijn voor ons, en we het zullen afwijzen. Knuffels, emotionele genegenheid en vriendelijke woorden zullen hun betekenis verliezen. We zullen deze gebaren achterdochtig bekijken en interpreteren als bedreigingen.
• Het uitstellen van de noodzaak om om hulp te vragen maakt het moeilijker om het leed te behandelen.
• We bevestigen het stigma. Door niet de stap te zetten, door onszelf geen professionele hulp te laten krijgen of niet te praten over wat er met ons gebeurt met iemand die we vertrouwen, voeden we gewoon het idee dat trauma en lijden hand in hand gaan met stilte.

Verbinden om te genezen

Lijden isoleert ons, maar contact maken met onze medemens en onszelf is therapeutisch. Wanneer we onze kwetsbaarheden en pijn met de juiste persoon of een goed opgeleide professional delen, zetten we twee stappen vooruit.

Ten eerste omdat we zijn gestopt met het saboteren van onszelf. Niemand kiest ervoor om een post-partumdepressie door te maken. Niemand verdient het om slachtoffer te zijn van pesterijen, of slaaf van een traumatisch verleden of een verloren jeugd. En niemand verdient het om zo slecht voor zichzelf te zorgen dat hij niet meer van zichzelf houdt.

Het tweede voordeel dat we eruit zullen halen is emotionele catharsis. Veel mensen komen naar psychotherapie gekleed in het pantser van woede. Ze verbergen gewoon hun kwetsbaarheid.

Uiteindelijk zal therapie verzoening en een passende verbinding met hun omgeving bevorderen. En vervolgens zullen de kettingen die hen vastleggen beetje bij beetje wegvallen.

Het is een langzaam, moeizaam proces, daar bestaat geen twijfel over. Maar het is iets dat we allemaal verdienen: om het lijden in stilte te stoppen en iemand te hebben die ons begrijpt en ons helpt.

Laten we er even over nadenken. Laten we uit de eenzaamheid komen zodat we weer onszelf kunnen zijn, zonder angst.

Last but not least, we moeten niet vergeten dat lijden ons verandert. Het vreet aan ons totdat we in een ander persoon veranderen. We zijn niet langer trouw aan onszelf. En dat is iets wat niemand verdient.