Lege stoelen: als kerstmis gekleurd wordt door nostalgie
De tafel is gedekt. Lege stoelen. Verbroken relaties. Gescheiden families. Kerstmis, een tijd van genieten en reünies, wordt gekleurd door nostalgie, verdriet, pijn, en onrust. Je kunt niet langer genieten van deze vrolijke dagen. We zitten niet meer met spanning op deze dagen te wachten.
Niet meer. Er zijn geen vonken meer, omdat er iemand ontbreekt. Omdat alles zo veranderd is de laatste jaren dat we die prachtige illusie hebben verloren die we als kind hadden. We hebben niet meer die onschuld waardoor we van ieder detail genoten. Omdat alles gevuld was met die onbreekbare magie. Helaas zorgen wrok en afwezigheid ervoor dat we er geen plezier meer aan beleven.
Waarom overvalt verdriet ons het meest tijdens de feestdagen? Die momenten wanneer de feestdagen eraan komen en alles begint: de voorbereiding, de cadeautjes, de decoraties en het kiezen van het menu. Dat is het moment dat de herinneringen naar boven komen en ons overrompelen. We kunnen er niet omheen. De kracht van de naderende kerst zorgt ervoor dat we ons nog meer bewust worden van afwezigheid, beslissingen uit het verleden en verrassingen.
Hoeveel mensen komen er op Eerste Kerstdag? En op Tweede Kerstdag? Waar zal ik zijn?
Hoeveel van ons zullen er zijn op Eerste Kerstdag? En op Tweede Kerstdag? Wie zal er komen en waar zal ik zijn? Ongetwijfeld ontstaan er met deze vragen ook de gedachten aan lege stoelen. Lege stoelen die overeenkomen met de mensen die er niet meer zijn. Mensen die ons hebben verlaten of zijn overleden. Herinneringen aan momenten die nu nog gelukkiger lijken. Meer van ons dan de momenten die nog gaan komen, en natuurlijk dan de momenten die we op dit moment doormaken.
De personen die ver weg zijn, mensen wiens pad hen van ons heeft weggeleid. Mensen die ervoor hebben gekozen niet bij ons te zijn, die nu een ander leven leiden, of die door de dood van ons weggenomen zijn. Lege stoelen die, hoewel ze niet door iemand worden gevuld, ons vergezellen tijdens de feestdagen om het lijden in dit moment te vervoeren.
Een lijden dat we hadden verdoofd, afgeleid door ons dagelijks leven. En ja, de lege stoelen doen pijn. Ze vullen onze ogen met tranen, onze ziel met verdriet, en onze knuffels met leegte.
Ze doen zeker pijn. Maar er is ruimte om te knuffelen in deze lege stoelen. Een plaats om te knuffelen, te accepteren, en te benoemen zonder achterdocht. En ik zeg zonder achterdocht omdat we niet mogen vergeten dat, hoewel we kunnen huilen om de lege stoelen, de stoelen die wel gevuld zijn onze lach verdienen.
Kerstmis is een tegenstrijdigheid
Kerstmis is een tegenstrijdigheid op zichzelf. De magie die wordt gecreëerd door het delen van momenten en weerzien, botst met de pijn die we voelen door afwezigheid. Het botst met het verlangen dat we voelen voor de mensen die er niet meer zijn of de wrok over een stoel die leeg blijft. Of de leegte van een stoel die wordt veroorzaakt door ruzies die dit jaar hebben plaatsgevonden, of in het verleden.
We mogen de lege stoelen niet negeren, maar we mogen de gevulde stoelen ook niet negeren, vol aanwezigheid en liefde. Het is mogelijk dat niet alle bezette stoelen ons een gelukkig gevoel bezorgen. Maar dit zou de gelukzalige momenten die we delen met de mensen om ons heen die we wel leuk vinden niet mogen ondermijnen. Denk eraan dat we onszelf ook ooit zullen losmaken van de stoelen waarvan we houden.
Dus tijdens de feestdagen mogen we niet vergeten om te proosten op alles wat we hebben. Omdat het altijd goed is om het glas te heffen en dankbaar te zijn voor het feit dat ons hart nog steeds klopt. Op deze manier kunnen we vrede hebben met de stoelen die bezet zijn en ook de goede momenten herinneren aan tijden waarin de lege stoelen ook bezet waren.
