Een korte film die je helpt om je tekortkomingen te zien als deugden

Ze zeggen dat de grote klassiekers en geweldige kunstwerken zo geweldig zijn omdat ze, afhankelijk van degene die ze aanschouwt, op verschillende manieren kunnen worden geïnterpreteerd. En hoewel jij deze korte film misschien wel heel anders zal interpreteren dan ik, wil ik vandaag met je delen wat hij in mij heeft opgewekt.

Misschien ben je je leven beu, ben je moe, verveeld en uitgeput. Niets stelt je eigenlijk nog tevreden en je bestaan lijkt al zijn betekenis te zijn verloren. Niets brengt je vervulling en juist wanneer je denkt dat iets jou je hoop terug zal geven, besef je dat ook dat niet was wat je ervan verwacht had.

Je hebt allerlei complexen, en elke dag wordt de last die ze vormen zwaarder om te dragen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat je jezelf eigenlijk niet leuk vindt, niet vanbinnen en niet vanbuiten. Het lijkt je zelfs ideaal om jezelf helemaal niet meer te hoeven zijn, om alles dat jij als ‘tekortkomingen’ beschouwt te kunnen veranderen en polijsten. Als iemand je zou vragen om jezelf te omschrijven, dan zou je vast alleen maar negatieve woorden gebruiken, en soms zul je de woorden om jezelf te omschrijven misschien niet eens kunnen vinden…

Je bent het zat om op zoek te zijn naar dingen die jou je glimlach terug zullen geven, die je zullen motiveren of geluk zullen laten ervaren. Wanneer uiteindelijk de wanhoop toeslaat bedenk je je dat dit leven misschien niet voor jou is weggelegd. En zo gedraag je je ook, alsof je het recht niet hebt om te genieten en gelukkig te zijn.

Dit is hoe Anton zich voelt, de hoofdpersoon van ons verhaal. Moe, uitgeput en overweldigd door zijn ‘complexen’ en ‘tekortkomingen’, neemt hij de drastische beslissing om een eind te maken aan zijn lijden en daarmee zijn bestaan te veranderen.

Wanneer we naar onszelf kijken en een en al tekortkomingen zien

Anton is het zat en heeft besloten om te verdwijnen door een eind te maken aan zijn bestaan. Op deze manier, zullen zijn angsten verborgen blijven, hoeft hij zijn tekortkomingen niet te zien en zijn beperkingen niet op te merken…

Soms, ook al nemen we niet dezelfde drastische beslissing als Anton, besluiten we om blind te worden voor onszelf en door het leven te gaan zonder aandacht aan onszelf te besteden. ‘Dit vind ik niet leuk aan mezelf, dus daar kijk ik niet naar.’, ‘Hier ben ik slecht in, dus dit zal ik negeren.’ Tot op het punt dat we onszelf bijna helemaal niet kennen.

Het tegenovergestelde kan ook het geval zijn. Misschien zijn we zo ontzettend veel met onszelf bezig dat we alleen nog maar oog hebben voor onze tekortkomingen of dingen waar we niet in uitblinken. Hoe het ook zij, we herkennen onszelf niet. We denken dat gebreken vertonen het enige is wat we goed kunnen en dat er geen manier is om dit te veranderen. We saboteren onszelf, en wanneer we naar onszelf kijken zien we een en al tekortkomingen.

Geluk is een houding waarmee we geboren worden

We kopen dingen, raken verslaafd aan verlangens, idealiseren onze toekomst en de mensen om ons heen. We geloven dat als we bereiken wat we wilden bereiken, we gelukkig zullen zijn. Maar dat langverwachte geluk komt nooit, waarom? Omdat geluk een houding is die alleen van binnenuit kan worden ontwikkeld.

Geluk wordt niet bereikt door wat we kopen, de doelen die we bereiken of door samen te zijn met iemand van wie we houden. We zouden dit allemaal kunnen hebben en nog steeds niet gelukkig hoeven zijn. Geluk is een houding en, als zodanig, kunnen we het allemaal aanleren, maar altijd en alleen door het van binnenuit te ontwikkelen.

Ik ken mensen die niet bepaald knap, succesvol, rijk of perfect zijn, maar die wel werkelijk gelukkig zijn. Gelukkige mensen zijn niet gelukkig geworden van hebben en bereiken, maar van zijn, waardering en dankbetuiging voor alles wat het leven hen biedt. Je kunt het in hun ogen zien. Ze hebben besloten om gelukkig te zijn, om zelfacceptatie en eigenliefde te ontwikkelen.

Elke tekortkoming is ergens een deugd

Gelukkige mensen zijn niet gelukkig omdat ze geen gebreken hebben, maar omdat ze in staat zijn geweest om de grootsheid te ontdekken die in elk van hen aanwezig is. Ze zijn ermee opgehouden zichzelf te vergelijken met anderen, omdat ze begrepen hebben dat jezelf vergelijken niets goeds oplevert, aangezien ieder van ons zijn eigen dingen heeft meegemaakt, zijn eigen manier van zijn heeft, en zich op zijn eigen specifieke manier tot de wereld verhoudt.

Jij bent misschien wat langer, ik ben misschien wat korter, hij is heel verlegen en zij juist heel mondig. Waar het om gaat is dat onze ‘gebreken’ ons niet beter of slechter maken als mensen. Ze maken ons wie we zijn. Elk gebrek is ergens een deugd. Aan jou om erachter te komen waar.

Misschien is spreken niet jouw sterkste kant, maar kun je jezelf prachtig uitdrukken in geschrift. Of misschien heb je helemaal niets met kunst, maar ben je een natuurtalent in sport… Heb jij jouw ware potentieel al ontdekt? Anton lijkt dat van hem per toeval te ontdekken aan het eind van het verhaal…

Geloof me, onze reis van zelfontdekking komt nooit tot een einde. In ons en in ons leven bevinden zich zoveel geheimen waarvan we niet eens weten dat ze bestaan. Maar op een dag verschijnen ze of vind je ze. De fundamentele voorwaarde is dat we van onszelf beginnen te houden.

Onthoud: er is niemand zoals als jij, jij bent de enige versie van jou die bestaat. Dus, ontdek jezelf, zorg voor jezelf en heb jezelf lief. Je zult nooit meer dezelfde zijn.

Als we onze houding veranderen, ophouden met vergelijken en beginnen om van onszelf te houden en proberen om uit elke omstandigheid een les te halen, zal de vermoeidheid en tegenzin verdwijnen. Wees niet zoals Anton, wacht niet tot het te laat is. Want er is niets zo mooi als beginnen om jezelf van binnenuit te ontwikkelen en te observeren hoe jouw visie op alles om je heen verandert.