Kleine volwassenen: kinderen zien dingen die volwassenen negeren

Het zijn maar kinderen, maar ze groeien en worden sneller volwassen dan verwacht. Hoewel hun lichamen klein kunnen zijn en zich nog steeds ontwikkelen, bevinden zich binnenin kleine volwassenen die veel meer weten dan we denken. Kinderen hebben dezelfde ervaringen als volwassenen. Ze worden gedwongen om verantwoordelijkheden op zich te nemen die op hun leeftijd nog niet bij hen passen.

Veel ouders zijn blind voor de problemen waarmee hun kinderen geconfronteerd kunnen worden. Of met andere woorden, voor de manier waarop hun eigen problemen deze jongeren kunnen beïnvloeden. Hun frustraties, tegenslagen, moeilijkheden, dit alles wordt geprojecteerd op hun kinderen. Want, volgens de volwassenen, merken kinderen hier niets van.

Misschien was je een kind dat nooit het gevoel had om te vroeg op te groeien. Misschien heb je nooit geleden onder de complicaties en moeilijkheden om je heen. Maar veel andere kinderen hebben geen andere keuze. Ze kunnen niet de andere kant op kijken en hun kindertijd beleven als een normaal kind dat zou moeten doen.

Kleine volwassenen in een moeilijke wereld

Het is mogelijk dat je de momenten onthoudt waarop je een standje kreeg toen je je gedroeg zoals een kind. Het is ironisch om het zo te zeggen, want je hebt zeker wel eens dingen gehoord zoals: ‘Stop met springen’, ‘Doe niet zo kinderachtig’ en zoals bij meisjes, ‘Gedraag je niet zo jongensachtig.’

Het lijkt erop dat er op springen en spelen wordt neergekeken. Van jongs af aan krijgen we standjes voor dingen die in feite typisch zijn voor kinderen. Waarom worden we gedwongen om op te groeien? Waarom kregen we standjes als we ons gedroegen op de manier waarop we zijn? Zelfs als we jong zijn, wordt ons geleerd dat hoe eerder we stoppen met kinderachtig doen, hoe beter. Maar in sommige gevallen is deze situatie veel ernstiger.

Huwelijksproblemen tussen de ouders, situaties van mishandeling, te veel van je kinderen eisen, ruzie maken waar ze bij zijn. Dit alles laat een litteken achter en beïnvloedt deze kleintjes als persoon. Persoonlijk herinner ik me de situatie van een vriendin. Ze vertelde me dat ze, toen ze jong was, een zeer gespannen situatie ondervond thuis, bij haar ouders, waarin ontrouw de hoofdrolspeler was.

Ze begreep alles, maar ze werd behandeld alsof ze ‘dom’ was. Helaas maakte ze situaties mee zoals het in de auto achtervolgen van een van haar ouders, en situaties waarin een van haar ouders de woonplaats van de persoon met wie de andere ouder ontrouw pleegde probeerde te ontdekken. Ze moest midden in de nacht luisteren naar ruzies die haar wakker maakte en haar aan het huilen maakten. Bovendien leed mijn vriendin onder situaties van lichamelijk en psychologisch misbruik waar ze getuige van was. Dit kleine meisje moest zelfs tussen haar ouders bemiddelen. Ze was toen pas acht jaar oud.

Ze herinnert zich dat haar vader iets hardop zei tegen haar oma. Een korte zin die haar deed realiseren hoe verkeerd volwassenen kunnen zijn: ‘Laat haar maar, ze zal niets merken.’

Vele jaren later eiste deze hele situatie haar tol. Het leidde bij haar tot emotionele afhankelijkheid en tal van giftige relaties. En we hebben het dan niet eens over het verschrikkelijke gebrek aan zelfvertrouwen en vertrouwen, dat zij vanuit deze kindertijd heeft meegekregen.

Kinderen merken alles

Kinderen begrijpen alles. Ze zijn niet dom en volwassenen lijken te denken dat ze dit wel zijn. Daarom wordt er vaak geen rekening met ze gehouden. Wij negeren ze en laten ze dingen meemaken zoals het bovengenoemde. Dit alles heeft gevolgen voor hen en als ouders is het onze verantwoordelijkheid om dit te voorkomen.

Laten we eens een totaal andere situatie bekijken. Bijvoorbeeld in al die arme landen waar zeer jonge kinderen moeten gaan werken om hun familie van geld te voorzien. Het zijn gewoon kinderen, maar ze werken al als volwassenen. Zij hebben niet gekozen voor deze manier van leven. Het leven heeft hen ertoe gedwongen verantwoordelijkheid te nemen voor situaties waarin dat niet zou moeten.

Deze kleine volwassenen zijn naarmate ze ouder worden zeer goed in het luisteren naar anderen. Ze voelen zich niet op hun plek tussen mensen van dezelfde leeftijd. Ze zijn veel volwassener, ze zijn psychologisch gegroeid, maar niet lichamelijk. Hun ervaringen hebben hen getekend en daardoor zijn ze niet op hun gemak met hun leeftijdsgenoten.

Kinderen moeten kinderen zijn. Ze moeten zich gedragen als kinderen, en wij moeten dit toestaan. Ze zouden nooit situaties mee moeten maken die hen in de toekomst kunnen beïnvloeden, vooral niet als we het kunnen vermijden. Het is echter vooral onze plicht om het idee dat kinderen de volwassen wereld niet begrijpen uit ons hoofd te bannen. Want vaak begrijpen ze veel meer dan we denken.

Onderschat niet wat een kind kan of begrijpt, dit zal hen schaden. In plaats van te pleiten voor hun welzijn, hebben we allemaal wel eens deel uitgemaakt van omstandigheden die op de een of andere manier een indruk op onze kinderen hebben achtergelaten. Hun morgen wordt sterk beïnvloed door wat ze vandaag ervaren. Het is aan ons de taak om voor onze kinderen te zorgen.