Je hebt je ouders altijd nodig (ook als ze er niet meer zijn)
Er is iets merkwaardigs aan ons mensen. Het is het feit dat we een groot deel van ons leven zowel proberen afstand te nemen van onze ouders als onafhankelijk van hen te worden. Maar als we eenmaal onze kostbare autonomie hebben veroverd, worden we ons ervan bewust hoezeer we hen echt nodig hebben. We doen dit echter net op het moment dat ze hun onafhankelijkheid beginnen te verliezen.
Er wordt vaak gezegd dat het geen goed idee is om te behoeftig te zijn, dus raadzaam om gehechtheden te vermijden. Maar, we zijn sociale en emotionele wezens en we moeten onze relaties opbouwen en verzorgen. In feite is gehechtheid en het ervaren van het natuurlijke instinct om dicht bij onze ouders te zijn, verre van pathologisch, een natuurlijk instinct dat ons in staat stelt voor elkaar te zorgen.
Soms heb je, ondanks dat je volwassen bent, de steun van je ouders nog op tal van manieren nodig. Bijvoorbeeld advies, emotionele steun, hulp bij de opvoeding van je eigen kinderen, en je gewoon dicht bij hen voelen.
Zonder twijfel vormen je ouders een onbetwistbare pijler in je emotionele welzijn die verder gaat dan de leeftijd. Dit verklaart waarom je vaak, als ze niet meer bij je zijn, nog steeds verlangt naar hun nabijheid.
Waar de reis van je leven je ook heen brengt, je hebt altijd de behoefte om naar huis terug te keren.
Wanneer je ouders kwetsbaar worden
Je hebt je ouders altijd nodig, ook op het moment dat ze je het meest nodig hebben. Eigenlijk zijn weinig ervaringen moeilijker dan die waarin de figuren die nog niet zo lang geleden als titanen over je waakten, plotseling kwetsbaar worden. Echte ouderdom wordt niet veroorzaakt door de jaren, maar door fysieke beperkingen, kwetsbare lichamen, geesten die vergeten, en veranderende persoonlijkheden.
Hoe verrassend het ook lijkt, wanneer je ouders afhankelijk van je worden, blijf je hen op oneindig veel manieren nodig hebben. Het maakt niet uit dat ze niet langer alles voor je repareren, je zakgeld geven of je je favoriete maaltijden koken.
Zorgen voor degenen die voor jou zorgden, houdt daden van liefde, verantwoordelijkheid en sociale rechtvaardigheid in.
Van binnen ben je nog steeds het kind dat vaak verlangt naar je ouders van vroeger. Je verlangt naar je vader, degene die duizend bergen voor je zou oversteken. Of je moeder, die het onmogelijke gemakkelijk maakte en je eraan herinnerde dat je het waard was om naar je dromen toe te werken.
Als je zelf ouder wordt, wil je dat ze zo lang mogelijk bij je blijven. Maar, je mist ook die jaren dat je een kind was en zij je meest solide en motiverende ankerpunt waren….
Wanneer een van je ouders afhankelijk wordt, opent zich een nieuwe fase waarin je op een andere manier van hen moet leren houden. Je moet rouwen en begrijpen dat jouw rol niet meer dezelfde is. Dat een deel van jou de persoon die je ouder vroeger was nodig blijft hebben, is ook een normaal proces.
Je hebt je ouders altijd nodig
Het lijkt erop dat we onze ouders nog steeds nodig hebben, zelfs als ze niet meer bij ons zijn. Een onderzoek (Engelse link) van de Universiteit van Liverpool (VK) beweert zelfs dat het meemaken van de dood van een ouder als kind een enorme invloed heeft op de ontwikkeling.
Het beïnvloedt ons echter ook op volwassen leeftijd. Volwassenen die hun ouders verliezen ervaren namelijk vaak een hardnekkige complexe rouwstoornis. Dit betekent dat ze niet in staat zijn hun afwezigheid en gevoelens van leegte te overwinnen. In feite is hun pijn bevroren. Het kan maanden of jaren duren om hun leven weer op te pakken en te ontsnappen aan de emotionele gevoelloosheid.
Daarom heb je je ouders op de een of andere manier altijd nodig, ook al zijn ze er misschien niet meer fysiek. Dit is volkomen normaal en begrijpelijk. De afdruk van je genegenheid en verlangen naar die mensen die zo lang een steunpilaar in je hart zijn geweest, blijft immers bestaan. Op den duur lukt het je om zonder hen te leven, waarbij je hen in je herinnering levend houdt, terwijl je geleidelijk verder gaat.
Het verlies van onze ouders is een van de meest traumatische levenservaringen die we onder ogen moeten zien.
Niet de ouders hebben waarvan we denken dat we ze verdienden
Sommige vaders houden niet van hun kinderen. En sommige moeders die, hoewel ze beweren dat ze van hun kinderen houden, doen dat ook niet. In feite zijn er tientallen redenen waarom moederschap en vaderschap misschien niet goed worden uitgeoefend.
Soms zijn er psychische of sociale problemen. Of, er kunnen persoonlijkheidsfactoren of verslavingen zijn. Anderzijds kan er geen duidelijke oorzaak zijn waarom zo’n situatie zich voordoet.
Als gevolg daarvan groeien veel mensen op zonder het soort verzorgers dat ze verdienen. Door deze wond en de tekortkomingen van hun ouders hebben ze behoefte aan iets concreets.
Door de schade in de loop der jaren wenst een deel van hen inderdaad dat ze geldige emotionele steun hadden gehad en dat hun ouders anders waren geweest. Ze zouden willen dat ze minder schadelijke aanwezigheid en meer voedende bronnen van steun waren geweest.
Behoefte aan wat ze als mens niet hadden en hadden moeten hebben is geldig en begrijpelijk. Want ieder mens verdient aanhankelijke verzorgers, die opvoeden met veiligheid, liefde en respect. Elk kind heeft dit substraat nodig om te overleven en zich te ontwikkelen. Als dit niet lukt, blijft het gemis en het stille verlangen naar wat we hadden moeten hebben.
Tot slot is er niets zo gewoon als het blijvend nodig hebben van die aanwezigheden die onze bronnen van steun waren of nog steeds zijn. Ouders zijn niet eeuwig, maar ze zijn voor altijd in ons hart, ook als ze er niet meer zijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Hareven, T. (2001). Historical perspectives on aging and family relations. In R. Binstock & L. K. George (Eds.), Handbook of aging and social sciences (5th ed., pp. 141–159). San Diego, CA: Academic Press.
- Hayslip, B., & Patrick, J. H. (2002). Working with custodial grandpar New York: Springer.
- Pearlin, I., Pioloi, M. F., & McLaughlin, A. E. (2001). Caregiving by adult children. In R. Binstock & L. K. George (Eds.), Handbook of aging and social sciences (5th ed., pp. 238–254). San Diego, CA: Academic Press.
- Uhlenberg, P. (1996). The burden of aging: A theoretical framework for understanding the shifting balance of caregiving and care receiving as cohorts Gerontologist, 36,761–767.
- Yalom, I. (2012). Love’s Executioner & Other Takes of Psychotherapy. New York, NY: Basic Books