Een jachtig leven verhindert dat we echt leven

Vaak leven we gehaast. We denken voortdurend aan het volgende. Het is een jachtig leven dat verbonden is met ‘ik moet’ of ‘ik moest’. We zijn ontkoppeld van onszelf en van alles dat ons omringt, dit is geen echt leven. Sta op, kijk rond, voel. Je bent hier nu – geniet ervan.

Er bestaat een legende over het ‘hier en nu’. Het vertelt dat mensen eeuwen geleden met vogels samen leefden die Nu genoemd werden. Ze leidden hun leven naast de vogels en luisterden naar hun liederen.

Telkens als de mensen een mooi landschap zagen, met iemand praatten of iets speciaal voelden, pikte één van de vogels op hun hoofd en zong. Dat was hoe de mensen zich bewust werden van het heden. Ze genoten van het heden en waren gelukkig.

De Nu-vogels voedden zich met de emoties die deze momenten bij de mensen creëerden. Ze zorgden dat de mensen een intenser leven leidden, zelfs zonder de technologie die we vandaag hebben. Maar op een dag veranderde er iets. De mensen gingen met andere vogels samenleven. Eén vogel had zwarte veren (de Voorheen). Een andere had witte veren (de Nadien).

Beetje bij beetje verloren de Nu-vogels hun lied, totdat ze uiteindelijk bijna helemaal niet meer zongen. De momenten van bewustzijn verdwenen. Maar de legende van de Nu-vogels eindigt niet hier. Ze vliegen misschien niet langer rond ons. En misschien heeft hun lied zijn kracht verloren. Maar ze blijven in elk van ons leven. Ze wachten tot we ons bewust worden van het heden.

Haast is nooit goed

We gaan door het leven terwijl we van de ene plaats naar de andere hollen. Uurroosters, verplichtingen, vergaderingen houden ons onder controle. Zelfs kinderen hebben overvolle agenda’s. We hebben allemaal ooit wel eens gezegd ‘er zijn gewoon te weinig uren in een dag’.

Maar het leven zou zo niet mogen zijn. Het leven moet gul zijn. Het is waar dat het leven ons vaak voor verrassingen plaatst. Maar toch zijn er nog steeds veel andere momenten waarop we vinden wat we zoeken, waarop we echt leven.

Als ik dus mijn agenda niet kan veranderen, dan moet ik de manier veranderen waarop ik ernaar kijk. Ik moet me bewust worden van mijn innerlijke ‘nu’ en echt zijn waar ik ben. Het is nodig dat ik verbinding maak met mijn geest en mijn lichaam. Ik moet ervoor zorgen dat ik niet gehaast ben of aan de toekomst denk.

‘De Nadien-vogel’ of het ‘gefluister van het verleden’ mag de stem van ons onmiddellijke bewustzijn niet overstemmen. Laten we ons inspannen om dat lied van de Nu-vogels te herinneren en elk moment koesteren. Hoe meer we het voeden, hoe meer het bij ons zal zijn en we echt leven. Vergeet dat niet.

Echt leven door je te verbinden met het heden

Elke dag is een nieuw begin. Het is een kans om nog een ander heden te leven. Je behoudt de herinnering aan gisteren maar je bent nog steeds verrast door zijn nasleep in het heden. Herinneringen opnemen vereist dat je ze beleeft en er daarna mee verdergaat. Als ik het heden voel, dan zal ik sterkere herinneringen maken.

Als ik integendeel een jachtig leven leid en niet stop om elk moment te voelen, dan mis ik de kans om waar te nemen waar ik ben. Ik verlies de mogelijkheid te weten hoe ik me voel, de geluiden rond mij te horen en te begrijpen waarom ik me zo voel. Maar het belangrijkste is dat ik tijd moet nemen om te weten of ik ben waar ik wil zijn, of ik een echt leven leidt.

Ik verbind… stop en voel… en raak enthousiast. Ik glimlach en neem deze momenten op in mijn geheugen. Want ik beleef dat exacte moment. Nu kan ik verdergaan met de rest. Dichtbij het nu leven zet ons aan om van elk moment te genieten. Tijd bestaat niet zonder mij. Ik ben diegene die betekenis geeft aan tijd. Als we erin slagen op elk moment bewust te worden van onszelf, dan kunnen we van elke seconde profiteren en echt leven.