Ivan Pavlov en de theorie van de klassieke conditionering

De experimenten van Ivan Pavlov met honden zijn zeer bekend in de geschiedenis van de psychologie. Mensen bouwden een psychologische leertheorie op van zijn kleine toevallige ontdekking. De onderzoeken van Pavlov hebben ons geholpen associatief leren te begrijpen door middel van klassieke conditionering.

Klassieke conditionering bestaat uit het associëren van een aanvankelijk neutrale prikkel met een betekenisvolle prikkel.

Wanneer de neutrale prikkel dus aanwezig is in de afwezigheid van de andere prikkels, krijgen we een soortgelijke reactie op de reactie die we zouden krijgen als we de betekenisvolle prikkel zouden introduceren. Dit vermogen om prikkels te associëren, hoe verschillend ze ook zijn, helpt ons in veel dagelijkse situaties.

Om de klassieke conditionering te begrijpen, zullen we twee aspecten bespreken. Ten eerste zullen we het hebben over het experiment van Pavlov en zijn onderzoek. Ten tweede zullen we het hebben over de componenten die deel uitmaken van dit soort conditionering.

Het experiment van Pavlov

Ivan Pavlov, een Russische fysioloog, was bezig met onderzoek naar hoe honden kwijlen als er voedsel aanwezig is. Op een dag, terwijl hij aan dit experiment werkte, merkte hij dat de honden al begonnen te kwijlen voordat hij het voedsel had laten zien.

Het simpelweg onderwerpen van de honden aan de voorwaarden van het experiment was genoeg om deze reactie bij hen uit te lokken. Pavlov concludeerde dat zijn honden het experiment op de een of andere manier geassocieerd hadden met de naderende aanwezigheid van voedsel.

Om de mysteries van deze nieuwe bevindingen te ontrafelen, begon Pavlov een reeks experimenten te ontwerpen. Zijn doel was om zijn hypothese te testen dat wanneer we twee prikkels voorwaardelijk presenteren, er een associatie kan plaatsvinden.

Het experiment dat het bestaan van klassieke conditionering aantoonde, was de associatie van het geluid van een bel met voedsel. Pavlov plaatste speekselmeters op verschillende honden. Tijdens het experiment luidde Pavlov een bel en gaf de honden voedsel. Na het geven van het voedsel, gaven de meters natuurlijk de hoeveelheid speeksel aan.

Nadat hij meerdere malen deze twee prikkels (de bel en het voedsel) had geïntroduceerd had, was Pavlov erin geslaagd om de honden deze prikkels te laten associëren.

Het bewijs hiervan was dat het geluid van de bel alleen al genoeg was om de honden te laten kwijlen. We moeten er echter wel rekening mee houden dat ze meer speeksel ontstond als Pavlov het voer aan de honden gaf.

Dit experiment toonde aan dat een in eerste instantie neutrale prikkel een totaal nieuwe respons kan uitlokken door de associatie met een betekenisvolle prikkel.

De componenten van klassieke conditionering

We kunnen de klassieke conditionering onderverdelen in vier hoofdcomponenten. Deze componenten zijn de ongeconditioneerde en geconditioneerde prikkels en de ongeconditioneerde en geconditioneerde reacties. Als we de relaties tussen deze componenten begrijpen, kunnen we de klassieke conditionering beter begrijpen.

We zullen nu elk van deze componenten en de relatie tussen deze componenten kort uitleggen:

• Ongeconditioneerde prikkel. Dit is de prikkel die al belangrijk en betekenisvol genoeg is voor het onderwerp. Hiermee bedoelen we dat het een prikkel is die in staat is om op zichzelf een reactie uit te lokken. In het experiment van Pavlov was de ongeconditioneerde prikkel het voedsel.
• Ongeconditioneerde respons. Dit is de reactie van het onderwerp in aanwezigheid van de ongeconditioneerde prikkel. In het geval van het bovengenoemde experiment was de ongeconditioneerde respons het kwijlen wanneer de honden het voer zagen.
• Geconditioneerde prikkel. Dit is de in eerste instantie neutrale prikkel die op zichzelf geen significante respons in het onderwerp genereert. Door associatie met de ongeconditioneerde prikkel, is het echter in staat om een nieuwe respons uit te lokken. In het geval van het experiment van Pavlov was deze prikkel het geluid van de bel.
• Geconditioneerde respons. Dit is de respons na de introductie van de geconditioneerde prikkel. In het geval van dit experiment waren het de honden die kwijlden toen ze het geluid van de bel hoorden.

Menselijk leren

Klassieke conditionering bestaat uit de interactie van deze componenten. Het presenteren van een neutrale prikkel samen met een ongeconditioneerde prikkel zal de neutrale prikkel in een geconditioneerde prikkel veranderen.

Vanwege deze reden zal de geconditioneerde prikkel een geconditioneerde respons geven die vergelijkbaar is met de ongeconditioneerde respons. Op deze manier ontstond een nieuw leerproces als reactie op de associatie van twee verschillende prikkels.

Al het onderzoek dat is voortgekomen uit de klassieke conditionering heeft ons geholpen veel aspecten van het menselijk leren te begrijpen. Hierdoor kunnen we anticiperen op fobieën en ook emoties koppelen aan nieuwe prikkels.

Pavlov veroorzaakte ook de inspiratie die ons in staat stelde om veel te begrijpen van wat we nu weten over leren en conditioneren.