Het is nooit te laat om 'wat zou het!?' te zeggen

Het leven verloopt niet altijd naar onze zin. Bevindt je relatie zich bijvoorbeeld in een neerwaartse spiraal? Lukt het je maar niet om goed op te schieten met je ouders? Krijg je het kriegelige gevoel dat niemand je echt waardeert of respecteert? Heb je een hekel aan je baan? Of was je kinder- en pubertijd pijnlijk ingewikkeld? Als dit soort huiveringwekkende herinneringen je somber stemmen, is dat omdat jij zulke flashbacks zélf de macht geeft over je geest. Toch is het nooit te laat om de teugels weer in eigen handen te nemen, om krachtdadig beslag te leggen op je eigen bestaan.

Wat het doorslaggevende verschil maakt, is de wijze waaróp je je problemen confronteert, en je vervolgens vastberaden focust op de bijkomstige consequenties. Dan doet het er namelijk niet (meer) toe hoe lang de schimmen en spoken van het verleden je al op de hielen zitten, of hoe lang je reeds bezig bent geweest om te ontsnappen aan je eigen schaduw. En wat anderen je verder ook op proberen te dringen, kun je eensklaps eveneens resoluut aan de kant schuiven. Want het is nooit te laat om – wat zou het!? – te zeggen.

Via begrip naar acceptatie, en via acceptatie naar (eer)herstel

De situatie aanvaarden is – uiteindelijk – de enige echte remedie. Pas wanneer je de status quo, hoezeer die je ook tegen de borst stuit, niet alleen hér- en érkent, maar ook nog eens van binnenuit volledig omarmt, zul je de innerlijke kracht, macht, en creativiteit vinden om de (en jóuw) werkelijkheid kraakhelder onder ogen te komen. Speel het spel met de kaarten die je toebedeeld zijn, want schudden, of insteken, zal je ze toch niet.

Om je kaarten überhaupt neer te kunnen leggen, moet je wél de geldende regels begrijpen, net als de strategie van de andere spelers, plus de potentiële valkuilen en obstakels die zich – onderweg – wellicht presenteren. Het punt is (nu) niet óf er een logische verklaring bestaat voor je benarde positie. Regressieve rationalisaties bieden geen praktische oplossing. In dit vergevorderde stadium doet het er níet toe of je het nou eens bent met de croupier, te ja of te nee, of je wel of geen protest aantekent, en of je de ganse ontstaansgeschiedenis van deze persoonlijke patstelling doorgrondt. De eerste stap richting rehabilitatie is acceptatie, wat er ook gebeurd is, en waarom.

Je bagage leren loslaten

We kunnen níet, met terugwerkende kracht, veranderen wat we meegemaakt hebben, of wat ons overkomen is, maar we zijn wél zelf de baas over hoe, en met welke houding, we de toekomst tegemoet gaan. Het is zelfs mogelijk om, in de relatie met onszelf, intra-therapeutisch te bemiddelen. Door innerlijk te ont-spannen, dat wil zeggen: door te vergeven. Om weer vooruit te durven kijken, onze ene voet bevrijd voor de andere te zetten, met onze blik op de hoopvolle horizon, dienen we eerst onze loodzware rugzak te legen.

Zijn je omstandigheden niet naar wens, niet zoals je je het had voorgesteld? Wat zou het? Als het momenteel voorbij jou vermogen tot verandering ligt, waarom zou je er dan door in de ban raken? Waarom laat je je daar door definiëren? Het is nooit te laat om je particuliere perspectief aan te passen.

Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen, om weer verliefd te worden, om je dromen na te jagen, om je verlangens te volgen, of jezelf van binnenuit te herontdekken. Het is nooit te laat om je bagage van je af te schudden, ongeacht het emotionele (over)gewicht dat je in je rugzak hebt gestouwd, en ongeacht hoe krampachtig je je daaraan vastklampt.

Als het zo moet zijn, laat het dan (ook) zo

Je hebt niet altijd de keus, optie, of mogelijkheid om verandering te forceren, of assertief af te dwingen. De enige persoon die je werkelijk kunt veranderen, ben je namelijk zelf. Enkel door jezelf te transformeren, nodig je de ander uit om hetzelfde te doen: inspireren door de facto het goede voorbeeld te geven. Maar totdat die verandering vrijwillig, uit éigen beweging geschiedt, valt er verder bar weinig te beïnvloeden.

Soms zijn de omstandigheden simpelweg wat ze zijn, en kun je er nagenoeg niets (meer) aan doen, of veranderen. Wees pragmatisch, pas je aan, wacht geduldig, en maak je niet onnodig zorgen over de dingen die je toch niet naar je hand kunt zetten. Er zijn zo veel andere zaken waar je – in de tussentijd – je aandacht beter aan kan besteden. Zoals het jezelf (fysiek en) mentaal voorbereiden op de nabije toekomst.

Loop voorwaarts, en ga niet gebukt onder het gewicht van je verleden

Als je niet stopt met steeds achterom kijken, dan zul je de goede dingen die (nog) vóór je liggen uit het oog verliezen, of zelfs helemáál nooit zien. Alles hoeft niet per se bij het oude te blijven. Noch hoef je je geheugen rigoureus te wissen. Het enige wat van jou gevraagd wordt is je (stugge) grip los te laten, zodat het verleden verkwikt haar eigen verhaal vertelt, en jij van die beladen ballast bevrijd bent.

Misschien dat de ‘rest’ van de wereld, én jouw sociale omgeving, je fouten uit het verleden onvergeeflijk, en onvergetelijk vindt; misschien ontvang je, vanuit familie-, vrienden- en kennissenkring niet de liefde waar je wél naar verlangt, maar het enige wat er uiteindelijk écht toe doet, is dat je jezelf kunt vergeven, en dat je van jezelf houdt.

Wees niet (melo)dramatisch. Heb je niet het leven van je stoutste verwachtingen? Wat zou het? Het leven dat je wél hebt, hier en nu, wemelt van de kansen en mogelijkheden, die je pas zal leren ont-waren wanneer je stopt de verkeerde kant op te kijken. Recht je rug, draai je nek terug naar voren, en richt je blik vitaal vóóruit!