Ik laat niet toe dat verdriet mij berooft van wie ik ben
Vandaag werd ik wakker en voelde ik me verdrietig. Soms weet ik niet of het angst, ontevredenheid of ongeloof is wegens alles dat om me heen gebeurt. Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat verdriet mij overweldigd heeft. In een samenleving die geluk oplegt als een wet van het leven (samen met de middelen om het te verwerven) beschouwt men bewaren van deze gevoelens van verdriet en toelaten dat ze binnenin jou wortel schieten, als een misdaad. Ik zal echter niet toelaten dat verdriet mij berooft van wie ik ben.
Want ik kan zien dat er voorbij dit verdriet iets is. En dat ben ik! En ik ben diegene die het daar houdt. Ik ben de enige die in staat is te weten of wat ik voel, me tegenhoudt om mezelf te zijn. Alleen ik kan weten of wat ik voel, me niet toelaat om te zien wie ik ben, wat ik onder controle kan houden en wat ik echt verlang.
Maar ik ben vastberaden om niet toe te laten dat verdriet mij ontneemt van mijn essentie. Ik zal niet handelen op basis van om het even wat mijn angst me zegt te doen. Het feit is dat het verdriet alleen bestaat omdat ik besta. Het kan dus niet sterker zijn dan ik ben. Ik zal blijven vechten, ook al bevindt het verdriet zich in mijn innerlijke wezen en in mijn geest. Soms zal ik ernaar luisteren maar alleen in het geval dat het mij iets nuttig te vertellen heeft. Is dat niet zo, dan zal ik het gewoon laten bestaan. Maar ik ben diegene die de macht in handen heeft.
Ik voel me verdrietig en dit maakt deel uit van wie ik ben
Ik ben geen spelletje dat vaststaande resultaten heeft. Maar ik ben een bord waar de zwarte stukken samen met de witte bestaan. Het zijn tijdelijke gewaarwordingen. Soms houd ik eraan vast alsof ze mijn stappen begeleiden en alles wat ik doe, onder controle houden. En toch overheerst desondanks altijd mijn identiteit en wie ik ben. Wat bovendien interessant is, is dat deze gevoelens van verdriet mij helpen om iets nieuw te leren. In mijn afzondering, met zijn kille en oorverdovende stilte, bouw ik mezelf op. Ik luister naar mezelf. Soms heb ik het nodig om me op deze manier te voelen zodat ik de dingen kan begrijpen en mij ontplooien.
Terwijl ik verdrietig ben, zal ik niet in staat zijn om ook maar iets te beslissen. Maar de dingen die dit gevoel mij leert, zal ik bewaren tot op het moment dat ik mij een beetje dapperder voel. Verdriet heeft mij zoveel waardevolle dingen geleerd. Ik wil het dan ook niet weggooien of ervoor zorgen dat het verdwijnt.
Geef het verdriet een plaats
Ik wil dat het verdriet binnenin mij opzwelt. Terwijl ik leef, wil ik het vasthouden en het zijn rechtmatige plaats geven. Ik wil het geen geweld aandoen. Ik wil ook niet dat mijn gevoelens omver geworpen worden. Al mijn gevoelens bestaan omdat ze van binnenin mij afkomstig zijn. Ik voed ze en ze maken deel uit van wie ik ben. Voor hen ben ik belangrijk, want ik ben de reden dat ze bestaan. Op hun beurt maken zij mij bewust van mijn bestaan.
Ik zal gewoon wachten en zien wat er gebeurt. Ik wacht tot ik zie wat uit al dit verdriet naar buiten komt. Zal ik doorbijten of vallen? Wat ik nu wel voel, is dat ik niet zomaar iemand ben. Verdriet is een speciale periode waarin ik echt in verbinding sta met wat ik voel.
Wanneer ik verdriet als iets natuurlijk ervaar, dan stroomt creativiteit uit elk deel van mij. Hoe groter de pijn, hoe groter ik ben. Want voor de eerste keer in mijn leven ondersteunen mijn gevoelens mij, in plaats van de verwachtingen van anderen rond mij.
Verdriet houdt me niet tegen om voor mijn waarden te vechten
Mijn overtuigingen zijn mijn kompas. Alle andere dingen zijn slechts elementen die ik onderweg vind. Ik zal mensen ontmoeten die vriendelijkheid verwarren met naïviteit, oprechtheid met brutaliteit en verdriet met zwakheid. Niets van dit alles zal mij tegenhouden om mijn doelstellingen te verwezenlijken. Die doelen zijn op hun beurt een weerspiegeling van mijn waarden.
“Voor een grote intelligentie en een diep hart zijn pijn en lijden altijd onvermijdelijk. Ik denk dat de echt grote mensen op aarde een groot verdriet hebben.”
Elke dag zet ik weer een stap in de richting van deze verwezenlijking. Op sommige dagen zal mijn verdriet mij tegenhouden om ergens te komen. Op andere momenten zal het net een briesje lijken. En op andere dagen zal ik te snel gaan en niet veel leren.
Maar op een dag werd ik mij bewust dat deze emotie zelfs te midden van de zuiverste vreugde mijn leven kan verbeteren. Dit verdriet schiep wortels en gaf me de drijfkracht om ze water te geven, ze te verzorgen en ze te laten groeien. En uit deze delicate mengeling van verdriet en vreugde groeiden de mooiste tuinen van mijn leven. Ze bloeiden in de zorg van hun meestertuinier.
