"Ik heb alles, maar ik ben nog steeds ongelukkig" - schuldgevoelens uit de kindertijd
Je hebt alles, maar je voelt je ellendig. Waarom kun je niet gelukkig zijn? Waar komt je ontevredenheid vandaan? Wat is de oorsprong van je verdriet? Waarom voel je je zo eenzaam, ondanks dat je veel mensen in de buurt hebt? Wat weerhoudt je ervan je angsten te dichten?
Als je je zo voelt, heb je misschien wel therapie gezocht. Dat komt omdat je niet van je gevoelens van schuld, eenzaamheid en ontevredenheid af kunt komen. Wat je je meestal niet realiseert is dat deze schuldgevoelens in de regel hun oorsprong vinden in je kindertijd.
Dit is verwarrend voor je, vooral als je geliefden en mensen in de buurt hebt, en een baan, familie en zekerheid. Deze gevoelens komen echter veel vaker voor dan je misschien denkt. Laten we eens kijken wat er achter zit.
“Sociale acceptatie, ‘aardig gevonden worden’, heeft zoveel kracht omdat het de gevoelens van eenzaamheid op afstand houdt.”
Wat zit er achter schuldgevoelens uit de kindertijd?
Als je dit soort schuldgevoelens voelt, heb je waarschijnlijk een nuttig leven en ben je in alle opzichten competent. Het probleem is dat je het gevoel hebt dat je alles hebt, maar tegelijkertijd draag je een soort lijden met je mee dat je niet kunt begrijpen of conceptualiseren.
Bovendien vind je het moeilijk om jezelf zelfs maar te herkennen in je lijden. “Ik verlang niets, dus waarom voel ik dit ongemak?” vraag je jezelf af. Dit zou kunnen komen doordat je in je kindertijd of adolescentie wel in je lichamelijke behoeften werd voorzien, maar niet in je emotionele.
Dit betekende dat je te maken kreeg met onemotionele discoursen met je belangrijkste hechtingsfiguren (meestal je ouders). Als je bijvoorbeeld emotionele aandacht of nabijheid nodig had, kreeg je antwoorden als “Ik werk de hele dag zodat je niets tekort komt, stop met zo egoïstisch te zijn”.
De ontwikkelaars van de gehechtheidstheorie (Ainsworth, 1969; Bowlby, 1990), beweerden dat we als kinderen uiteindelijk de gehechtheids- of hechtingsstijl van onze ouders nabootsen. Daarom leren we door plaatsvervangend of imiterend leren waar we op moeten letten of belang aan moeten hechten. In feite integreren we wat we observeren of wat onze omgeving ons bijbrengt.
Daarom heb je in de kindertijd geleerd om je los te koppelen van je affectieve behoeften, waarbij je psychisch welzijn zoekt door materiële middelen, giftige productiviteit, of alles wat je op de een of andere manier sociaal bevredigt.
Het gevoel hebben dat je alles hebt, maar…
Je hebt het gevoel dat je alles hebt, maar wat betekent het om alles te hebben? Dat is het eerste deel dat je moet nagaan. In feite ben je geneigd jezelf voor te houden dat je alles hebt om te proberen de intensiteit van je pijn te verminderen.
De natuur is echter wijs en wekt geen gevoelens op uit het niets of zonder reden. Als er ongemak heerst in je leven, moet je eraan werken en oplossen wat je angstig maakt of van streek maakt.
Emotionele eenzaamheid moet je waarnemen. Door deze gevoelens op te helderen kun je je leven begrijpen en heroriënteren naar de waarden die je verlangt. Om dit te doen moet je je geest openstellen en begrijpen dat een buitensporige toewijding aan werk of de noodzaak om doelen te bereiken je niet kunnen voltooien.
Als je terugkijkt, kun je uitzoeken of je familie- of sociale geschiedenis academisch of werksucces boven alles heeft gesteld. Als die zo gevormd is, is er waarschijnlijk minder aandacht geweest voor de complexe behoefte om gewaardeerd te worden om iets anders dan je prestaties of je inzet voor anderen.
Soms moet je, om een gezond leefpatroon te creëren of te herwinnen, je wenden tot professionals in de geestelijke gezondheidszorg die je kunnen begeleiden. Inderdaad, het vaststellen van je behoefte aan ondersteuning wanneer je op je reis onvriendelijke paden bewandelt, is essentieel. Vergeet vooral niet dat je relatie met anderen begint met een gezonde relatie met jezelf.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Ainsworth, M.D. (1969). Object relations, dependency, and attachment: a theoretical review of the infant-mother relationship. Child Development, 40, 969-1025.
- Bowlby, J. (1990). El vínculo afectivo (2ª ed.). Buenos Aires: Paidós.
