Ik heb geen spijt, maar bepaalde dingen zal ik nooit meer doen
We zijn allemaal feilbaar, onvolmaakt en toch uniek in onze essentie en onze persoonlijke verhalen. Daarom is het goed en noodzakelijk om iedere fout te accepteren en geen spijt te hebben van de dingen die je hebt gedaan.
Tegelijkertijd moet je duidelijk weten dat er bepaalde dingen zijn die je niet meer zou doen. Welke paden je nooit meer zal nemen en welke mensen je op een gezonde afstand wilt houden.
Woody Allen zei ooit in een van zijn films: “Het enige waar ik spijt van heb in mijn leven is dat ik niet iemand anders ben”. Deze ironische zin vat dit feit heel goed samen: onze fouten doen pijn en veroorzaken vaak zo’n enorme aanslag op onze waardigheid, dat we graag onze reset-knop in willen drukken.
“Succes gaat van mislukking naar mislukking zonder verlies aan enthousiasme.”
-Winston Churchil-
Mensen zijn echter geen machines. In feite is dat waar onze grootheid ligt, in de magie die in ons DNA geschreven staat en ons aanspoort om van onze fouten te leren. Het verbetert ons als soort en zo overleven we in deze complexe wereld.
Het leven is immers vooruitgaan, maar ook veranderen en weten hoe je om moet gaan met elke slechte keuze of actie.
Houd je niet vast aan schuld die jou laat droogbloeden en je terug laat keren naar het verleden. Doe dit en je vernietigt jezelf en de groei die je nodig hebt.
Onze spijt is onze bagage
Schuldgevoelens en berouw zijn er in vele vormen en maten. Een relatie met de verkeerde persoon, een slechte beslissing op je werk, een gebroken belofte, een verkeerd woord of een slechte handeling… Vaak betekent dit dat we naar onszelf moeten kijken in de spiegel, zonder filter, zonder verdoving. Het is als een open wond.
Dat is het moment waarop we ons bewust worden van de scheuren in onze veronderstelde volwassenheid. Scheuren die we moeten herstellen na het verzamelen van de gebroken stukken van onze waardigheid.
Ook is er een interessante studie gepubliceerd in het tijdschrift Cognitive psychology, gegevens die ons laten nadenken. Jongeren klagen vaak over alle fouten die ze in hun leven hebben gemaakt.
Soms is er alleen maar een interview nodig met iemand tussen de 20 en 45 jaar en ze zullen een voor een elke slechte beslissing tot in detail beschrijven. Eigenlijk is het een beoordeling en zelfanalyse die gezond en cathartisch kan zijn. Het helpt ons om betere keuzes te maken en ons leven weer op de rails te krijgen.
Het echte probleem ligt echter bij de ouderen. Als we 70 jaar worden, beginnen we spijt te krijgen van de dingen die we niet gedaan hebben… Gemiste kansen, beslissingen die we niet genomen hebben vanwege een gebrek aan moed.
Dus, iets waar we heel duidelijk over moeten zijn, is dat de ergste spijt die van een leven dat niet geleefd wordt is. Laten we onze zogenaamde fouten, de fouten zonder ernstige gevolgen, zien als onze bagage van ervaring. De barsten waar het licht van wijsheid doorheen schijnt zijn onze erfenis.
Fouten zullen altijd op de een of andere manier op onze deur kloppen
Fouten impliceren bovenal het aanvaarden van verantwoordelijkheid. Dat weten we allemaal, maar niet alle mensen zijn in staat die waardevolle stap te zetten.
Dan moet er iets gebeuren dat we ‘primaire reparatie’ noemen in de psychologie. Dat wil zeggen, iets doen dat zo fundamenteel is als het achterlaten van die stormachtige relatie, het beëindigen van een mislukt project of zelfs vragen om vergiffenis voor het kwetsen van anderen.
“Fouten liggen aan de basis van het menselijk denken, dat daar opgeslagen is en de structuur als wortelknobbeltjes voedt. Als we niet in staat zouden zijn om fouten te maken, zouden we nooit iets nuttigs kunnen doen. We denken mee door te kiezen tussen goede en slechte alternatieven, en de verkeerde keuzes moeten net zo vaak worden gemaakt als de juiste. Op deze manier gaan we met elkaar om in het leven.”
-Lewis Thomas-
Vervolgens moeten we iets veel delicater, intiemer en ingewikkelder doen. Het is tijd voor de ‘secundaire reparatie’. Daarbij moeten we met nauwkeurig vakmanschap elk fragment van onze eigenwaarde, elke vezel die uit ons zelfbeeld is losgetrokken, weer aan elkaar naaien.
Het heeft geen zin om wrok te koesteren of tegenspoed vast te houden, want je sluit de deur van je hart en ook het venster af voor nieuwe mogelijkheden.
Heb geen spijt van je fouten
Aan de andere kant herinnert een artikel in het tijdschrift Personality and Social Psychology ons aan een situatie die velen van ons herkennen. Soms straffen we onszelf met een steeds terugkerend: ‘Maar hoe kon ik zo naïef zijn geweest? Nog steeds deze fouten maken op mijn leeftijd?’
Het geloof dat leeftijd en ervaring ons uiteindelijk immuun maken voor fouten is een mythe. Laten we die ideeën opzij schuiven en dit accepteren: leven is het accepteren van veranderingen en uitdagingen. Het stelt ons in staat om dagelijks nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen te doen.
Fouten maken is onderdeel van het proces en onderdeel van groei. Weigeren om te experimenteren en onszelf ad eternum te verankeren aan het eiland van bekering, angst en het ‘het is beter om te blijven zoals ik ben’ betekent dat je ademt en bestaat maar niet LEEFT.